آیت الله هاشمی رفسنجانی و امامت جمعه

نماز، ستون دین و عملی زنده و جاری است که میان انسان و آفریدگار، ارتباطی عمیق برقرار نموده و روح انسان را به سوی رستگاری و عزت و اعتدال، عروج می دهد. در نمازهای جماعت، انسجام، رحمت، مروت، مهرورزی و القای تمام امتیازات فردی، جناحی و قبیله ای، در اوج کمال خود، به نمایش درمی آید. و نماز جمعه که در عصر حضور معصوم (ع)، واجب و در دوران ما بصورت فریضه ای تخییری، به جای نماز ظهر است، تمام آن هدف ها را مجسم می نماید. در نماز جمعه، دو خطبه، جایگزین حمد و سوره رکعت اول و دوم نماز می گردد، یعنی خطیب جمعه، بجای خدا سخن می گوید و خطابه اش با سورۀ حمد (که خلاصۀ قرآن لقب دارد و بلندترین معانی دینی، در قالب زیباترین کلمات، در آن گنجانده شده است!) برابری می کند .

بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و استقرار نظام جمهوری اسلامی، نماز جمعه در تهران و اکثر شهرهای کشور، به فرمان امام خمینی(ره) اجرایی گردید، بخصوص در ام القرای مملکت اسلامی، تهران، ابوذر زمان، مرحوم آیت اله طالقانی و پس از رحلت وی، فقیه مجاهد، آیت اله منتظری(ره) و بالاتر از همه، آیت اله هاشمی رفسنجانی به اقامه نماز جمعه پرداختند. چه کسی می تواند منکر شود که آیت اله هاشمی رفسنجانی، علاوه بر داشتن تقوا و اشراف بر مسائل دینی، آگاه ترین فرد به امور جهانی و سیاسی و اقتصادی، و از معتدل ترین و صبورترین شخصیت هایی است که همواره همراه امام(ره) و نظام اسلامی بوده است، انکار این حقیقت که در 8 سال دفاع مقدس، این خطبه های هاشمی رفسنجانی بود که آرام بخش دل های مضطرب از فشار جنگ و ویرانی های آن  بود، غیر ممکن است. در اوج موشک باران و بمباران های صدام، که ترس و وحشت، شهرهای مارا فرا گرفته بود، این هاشمی رفسنجانی است که با خطبه های دلنشین و مستدل، و با بیانی شیوا و شیرین، اوج اطمینان را به مردم باز می گرداند. هرزمان که حادثه سوئی جبهه ها یا هیاهوی ناجوانمردانه، پشت جبهه ها را، نشانه می گرفت، هاشمی رفسنجانی با خطبه های قرا و قاطع و مستدل اش، لبخند رضایت بر لبان رزمندگان و امام امت(ره) می نشاند. در اوج فتنه های سقوط دردناک بنی صدر در دامان منافقین، اگر خطبه های هاشمی رفسنجانی با آن ظرافت و آگاهی و بیان گرم و پرشور، در جمعه ها نبود، شاید بی انصافانش، امروز اینهمه توانایی در اختیار نداشتند که اینچنین بر علیه او رجز خوانی کنند.

هشت سال بعد از پایان جنگ که تمام زیرساخت های صنعتی و اقتصادیمان ویران شده بود، خطبه های او، امید و سازندگی را در دل ملت زندگی می داد؛ پس آنان که به برکت مدیریت قهرمانانه او، و خون شهدای همراه او، به نوایی رسیده اند، کمال بی انصافی است که امروز قدرشناسش نباشند و حرمتش را پاس ندارند.

این حق مردم است که تحلیل مسائل جهانی، سیاسی و اقتصادی روز، آنهم با زبان کسی که در تمام امور انقلاب اسلامی و در دوران حیات سیاسی امام خمیني(ره)، یاور مهربان و مشاور امین امام راحل(ره) بوده است و بعد از رحلت او، جز حرکت در صراط مستقیم صداقت و اعتدال و روشنگری و دفاع از آزادیهای مشروع، و همراهی با مردم خداجو و رهبر معزز انقلاب اسلامی، مسیر دیگری نپیموده، آگاه گردند. ایجاد هرگونه مانع، در احقاق این حق عمومی، ظلم به مردم است، و آنان که به هر شکل و شیوه، در راه اجرای این حق مردم، سهل انگاری یا سنگ اندازی می نمایند در حقیقت، حق الناس را زیر پا گذاشته اند و بی گمان، در فردای قیامت، در دادگاه عدل الهی، اینگونه گناهان عقوبتی سنگین بدنبال دارد و جز با رضایت مردم، بخشوده نخواهد شد.

آیا سر دادن شعار و ادعای حرکت در مسیر امام خمینی(ره) و ممانعت از بهره مندی مردم از نظرات آگاه ترین شاگرد او که در موردش فرموده است: "هاشمی زنده است، چون نهضت زنده است." و رهبر انقلاب اسلامی، در وصفش تاکید کرده است: "هیچ کس برای من هاشمی نمی شود." و علیرغم مخالفت بسیاری از تازه به دوران رسیده ها، بر ماندن او در سمت ریاست مغز متفکر نظام جمهوری اسلامی (شورای مصلحت نظام) اصرار می نماید، با آن شعار و ادعا هماهنگ است؟

با توجه به همه شرایط، اگر موانع برطرف نگردد و آیت اله هاشمی رفسنجانی به امامت جمعه پایتخت حکومت اسلامی، بازگردانده نشود، پاسخی بر مشتاقان امروز و نسل های آینده وجود نخواهد داشت. آیت اله هاشمی رفسنجانی، مانند گذشته، امروز نیز در قلب مردم و حتی نسل های آینده انقلاب اسلامی، جذاب خواهد بود. علیرغم آن همه تبلیغات ناجوانمردانه علیه او، شاهد بودیم که با اعلان کاندیداتوری اش برای ریاست جمهوری، چه شور و اشتیاق و امیدی در همه اقشار، بویژه جوانان پدید آمد و هنگامیکه فقط دو روز مانده به رأی گیری ریاست جمهوری، مردم از تمایل ایشان به انتخاب دکتر روحانی مطلع شدند، تمام تبلیغات سنگین سایر کاندیدها رنگ می بازد و دکتر روحانی با اختلاف چشمگیر، بالاترین آراء را کسب می نماید.

این اقبال مردم به سوی آیت اله هاشمي رفسنجانی، نعمتی الهی باید تلقی شود و بی تردید محروم کردن علاقمندان به امام خمینی(ره) و انقلاب اسلامی، از امامت او در جمعه ها ظلمی بزرگ و گناهی نابخشودنی و ضایع کردن حق الناس به حساب می آید. مراقب باشیم، تاریخ در این مورد از رفتار ما به زشتی یادآوری نکند.

^*مشاور ارشد وزارت كشور و استاد دانشگاه