دلایل طاقت فرسا بودن شغل روزنامه نگاری و خبرنگاری در ایران

سرویس سیاسی خرداد، پرهام پوینده: شغلی سخت که تنها باید عاشقش باشی تا رهایش نکنی. شاید بتوان وضعیت حقوق و دستمزدهای روزنامه نگاران و خبرنگاران در ایران را با کشور مکزیک مقایسه کرد. ارزیابی ای که توسط اداره آمار ملی آن کشور در سال 2014 میلادی صورت گرفته بود نشان می داد که روزنامه نگاری پنجمین شغل بد درآمد در مکزیک است و حقوق ماهیانه خبرنگاران و روزنامه نگاران در آن کشور در حدود 610 دلار در ماه است که تقریبا در حدود 1800 هزار تومان در ماه می شود چه بسا در ایران خودمان میزان پرداختی به روزنامه نگاران  و خبرنگاران بسیار کمتر از این میزان است. 

به گزارش خرداد، سطح دستمزدها در میان خبرنگاران روزنامه‌های غیروابسته به نهادهای عمومی به طور میانگین میان یک میلیون تا یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است که با احتساب هر دلار معادل ۳۵۰۰ در کف و سقف ۲۸۵ دلار تا ۴۳۰ دلار بازی می‌کند.

قطعا یکی از دلایلی که مردان کمتر از زنان در ایران حاضر هستند به شغل خبرنگاری و روزناکمه نگاری روی آورند حقوق های پایین و جور نشدن دخل و خرج روزنامه نگاران با یکدیگر باشد. چه بسیار مردان روزنامه نگاری که پس از ازدواج مجبور به ترک شغل خود شده اند آن هم به دلیل هزینه های کمرشکن زندگی روزمره.  حق التحریری ها که وضعیت بدتری دارند می شود آنان که نه از حق بیمه برخوردارند و نه ثبات شغلی دارند.

این در حالی است که بر اساس مطالعات مرکز تحقیقات آمریکا حداقل میزان دستمزد برای یک روزنامه‌نگار آمریکایی با یک سال و کمتر از یک سال سابقه کاری دارد معادل 30 تا 40 هزار دلار در سال برآورد می شود که اختلافی چندین برابری با حقوق روزنامه نگاران ایرانی دارد. نگاهی به میزان درآمد روزنامه‌نگاران اروپایی نیز با وجود اینکه آنها در مقایسه با روزنامه‌نگاران آمریکایی حقوق کمتری دریافت می کنند نیز نشان دهنده فاصله معنادار حقوق دریافتی آنها با روزنامه‌نگاران ایرانی است. حداقل دستمزد برای یک روزنامه‌نگار کارآموز در اروپا 10 هزار دلار در سال است در حالی که حداکثر میزان حقوق دبیران سرویس روزنامه های ایران (با فرض اشتغال در یک رسانه) به سختی به 8 هزار دلار در سال می‌رسد. 

علاوه بر مشکلات مالی روزنامه نگاران برخلاف اصناف و صاحبان مشاغل دیگر هنوز نهاد صنفی برسمیت شناخته شده ای از سوی دولت و نهادهای رسمی ندارند. کار تا جایی پیش رفته که در نامه ای سرگشاده انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران اخیرا خطاب به روحانی از او خواستار رسیدگی به وعده او درباره بازگشایی این تشکل صنفی شد. این در حالیست که متاسفانه وزارت کار در این باره توجه لازم را نداشته است علیرغم آن  که آن وزارت خانه ملزم به صیانت از تشکل های کارگری و کارفرمایی است. 

نکته پایانی خوسانسوری تحمیلی بر روزنامه نگاران و خبرگاران ایرانی است که با کوچکترین انتقادی متاسفانه با برخوردهای زیادی مواجه می شوند و از همین روست که به هر کس که می گویی شغلت چیست تا می شنود روزنامه نگار و خبرنگار می گوید:"چه حخوصله ای داری ! چه شغل خطرناکی را انتخاب کردی". نگاهی به بازداشت ها و مشکلات حقوقی و قضایی پیش آمده برای روزنامه نگاران در سالیان اخیر نشان می دهد که آنان نیازمند توجه بیش تری هستند. اگرچه به مدد سیاست های اعتدالی دولت تدبیر و امید فضای رسانه ای گشایش قابل توجهی در مقایسه با دوران احمدی نژاد داشته است اما این اقدامات برای احقاق حقوق اصحاب رسانه کافی نیست. دولت باید توجه داشته باشد که در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری این رسانه ها به خصوص روزنامه ها و سایت های مستقل و اصلاح طلب بودند که نقش مهمی در آگاه سازی و اطلاع رسانی به افکار عمومی ایفا کردند. انتخابات دیگری در پیش است و دولت بار دیگر باید از طریق همین رسانه ها صدای خود را به گوش ملت برساند.