تکرار تاریخ یا گامی برای پیروزی های تازه
تنها انسجام تشکیلاتی و حمایت بزرگان برای پیروزی اصلاح طلبان در انتخابات 96 جوابگو نیست
بسیاری علت ناکامی های اصلاح طلبان در طول دهه هشتاد را خارج از دایره گفتمانی آنان و برآمده از فشارهای پیرامونی و محدودیت های خارج از اراده و اختیار آنان عنوان می کنند و البته که این مولفه های پیرامونی تاثیر و تاثر محسوسی داشته اما گویای تمامی واقعیت و نیز ریشه های اصلی شکست و ناکامی نیست.
سرویس سیاسی خرداد: اسفند ماه سال 1381 و به موسم انتخابات دومین دوره شوراهای شهر و روستا، اصلاح طلبان سرخوش از پیروزی های مستمر و مداوم بودند، تمامی نهادهای انتخابی در چنبره اصلاح طلبان قرار داشت، آنان دو دوره بود که پیروز مطلق انتخابات ریاست جمهوری بودند، در انتخابات مجلس نیز برتری محسوس و یکطرفه ای را از آن خود کرده بودند و بالاخره شورای شهر اول نیز صحنه برتری مطلق آنان بود اما درست از همینجا سیر نزولی و سقوط آزاد آغاز شد و بیش از یک دهه اصلاح طلبان را به بیرون از عرصه سیاست ورزی حاکمیتی سوق داد.
به گزارش خرداد؛ بسیاری علت ناکامی های اصلاح طلبان در طول دهه هشتاد را خارج از دایره گفتمانی آنان و برآمده از فشارهای پیرامونی و محدودیت های خارج از اراده و اختیار آنان عنوان می کنند و البته که این مولفه های پیرامونی تاثیر و تاثر محسوسی داشته اما گویای تمامی واقعیت و نیز ریشه های اصلی شکست و ناکامی نیست.
اصلاح طلبان در یکی از متکثر ترین حضورهای انتخاباتی که کم ترین محدودیت ممکن بر آن اعمال شده بود با شکستیفاحش عرصه را به رقیب واگذاشتند و در انتخابات مهم و تاثیر گذار بعدی نیز آنان چندین و چند نامزد کلیدی در عرصه رقابت ریاست جمهوری داشتند و باز ناکام ماجرا بودند.
با این وصف نمی توان گزینه های سلبی پیرامونی را مقصر اصلی قلمداد کرد، بلکه در وجه ایجابی اصلاح طلبان نخواستند و نتوانستند که به اجماع درون تشکیلاتی نایل شده و از طرف دیگر نتوانستند آن اقبال عمومی همیشگی را پشتوانه خود سازند، آنان در آن برهه نیک به این نکته پی بردند که همیشه چک سفید امضای بدنه حامیان در جیب آنان نیست و اگر هم اقبال و استقبالی باشد با تشتت و چند دستگی تمامی سرمایه ها به ثمن بخس از کف می رود و حاصلی جز شکست به ارمغان نخواهد آمد.
برای حل مشکل عدم انسجام، اجماع بزرگان در انتخابات 92 راهگشا شدهوهمه معادلات را دچار تغییر و تحول کرد، شاهین اقبال اصلاح طلبان در سپهر سیاسی به پرواز درآمد و آنچه می خواستند حاصل شد، مردم یک بار دیگر چک سفید امضای خودرا به بزرگان اصلاحات و اعتدال دادند و در انتخابات 94 و این بار در هر دو وجه پخته تر روویکرد انتخاباتی اصلاح طلبان به منصه ظهور رسید و کار را تمام کرد، هم انسجام درون تشکیلاتی در حد اعلا بود و هم اقبال عمومی به بزرگان تام و تمام.
حالا در آستانه انتخابات دیگری هستیم، انتخابات ریاست جمهوری دوره دوازدهم و نیز انتخابات شورای شهری دیگر، همانجایی که نقطه آغازین سقوط بود و اکنون بزنگاهی بس خطیر.
بازهم اصلاح طلبان بر مدار موفقیت گام برداشته اند و فراتر از تمامی انتظارات با تمامی مضایق و کاستی ها صحنه سیاسی را آرایشی تازه بخشیده اند، گویی شرایط نعل به نعل در حال تکرار است و حال باید پرسیده شود که آیا قرار است همان اشتباهات تاریخی تکرار شود و یا این بار قصه متفاوت از آن برهه پی گرفته شده و نقش و نگاری تازه رقم خواهد خورد؟.
بنابر شواهد و قرائن اجماع اصلاح طلبان در خصوص انتخاب حسن روحانی به عنوان گزینه اصلی خود محل مناقشه و تردید نیست( که البته در این خصوص حرف بسیار است) با این وصف نکته مهم انتخابات اردیبهشت ماه 96، انتخابات شورای شهر است و تاکتیک های اصلاح طلبان برای حضوردراین عرصه.
محمدرضا تابش درآخرین اظهار نظر در این زمینه گفته است که کمیته های انتخاباتی اصلاح طلبان از هفته آینده آغاز به کار می کند و مصطفی کواکبیان نیز تاکید کرده که در آذرماه همایش های انتخاباتی احزاب اصلاح طلب آغز خواهد شد.
در این میان یک نکته مهم و کلیدی نباید از سوی اصلاح طلبان به فراموشی سپرده شود، آنان برای انسجام تشکیلاتی و درون گفتمانی برنامه ها دارند و برای آن اهتمام می ورزند امادر سوی دیگر آنان این نکته را نباید از یاد ببرند که آن چک سفید امضا برای اصلاح طلبان و بزرگان این جریان همیشگی نیست!، آنان نباید در باد حمایت شورانگیز اسفند 94 بی محابا بادبان برانند و بی گدار به آب بزنند.
یادمان باشد در انتخابات ریاست جمهوری دوره نهم و نیز انتخابات مجلس هشتم به رغم حمایت تمام قامت بزرگان اصلاحات بدنه حامی به صحنه انتخابات نیامدند، چون دلسرد از عملکردها بودهو حضور خود را مثمر ثمر نمی دانستند به خصوص که برخی عملکردهای دولت آنگونه که بایسته و شایسته بوده نتوانسته تغییر و تحولات عمده ای را در جامعه ایجاد کند و نیز برخی بی عملی ها و کاستی های بروز یافته از سوی نمایندگان منتخب لیست امید بازخوردهای مطلوبی در جامعه نداشته است.
اصلاح طلبان برای انتخابات پیش رو علاوه بر انسجام تشکیلاتی باید در وجه ایجابی ازترکیب نامزدها گرفته تا ارئه برنامه های مدون، حرف و سخن برای جذب و به میدان آوری بدنه حامی داشته باشند و اینکه تنها لیستی عنوان اصلاح طلب داشته باشد و مورد حمایت اشخاص و چهره ها و احزاب باشد بی گمان نمی تواند نتیجه مطلوب و دلخواه را رقم زند!.
به گزارش خرداد؛ بسیاری علت ناکامی های اصلاح طلبان در طول دهه هشتاد را خارج از دایره گفتمانی آنان و برآمده از فشارهای پیرامونی و محدودیت های خارج از اراده و اختیار آنان عنوان می کنند و البته که این مولفه های پیرامونی تاثیر و تاثر محسوسی داشته اما گویای تمامی واقعیت و نیز ریشه های اصلی شکست و ناکامی نیست.
اصلاح طلبان در یکی از متکثر ترین حضورهای انتخاباتی که کم ترین محدودیت ممکن بر آن اعمال شده بود با شکستیفاحش عرصه را به رقیب واگذاشتند و در انتخابات مهم و تاثیر گذار بعدی نیز آنان چندین و چند نامزد کلیدی در عرصه رقابت ریاست جمهوری داشتند و باز ناکام ماجرا بودند.
با این وصف نمی توان گزینه های سلبی پیرامونی را مقصر اصلی قلمداد کرد، بلکه در وجه ایجابی اصلاح طلبان نخواستند و نتوانستند که به اجماع درون تشکیلاتی نایل شده و از طرف دیگر نتوانستند آن اقبال عمومی همیشگی را پشتوانه خود سازند، آنان در آن برهه نیک به این نکته پی بردند که همیشه چک سفید امضای بدنه حامیان در جیب آنان نیست و اگر هم اقبال و استقبالی باشد با تشتت و چند دستگی تمامی سرمایه ها به ثمن بخس از کف می رود و حاصلی جز شکست به ارمغان نخواهد آمد.
برای حل مشکل عدم انسجام، اجماع بزرگان در انتخابات 92 راهگشا شدهوهمه معادلات را دچار تغییر و تحول کرد، شاهین اقبال اصلاح طلبان در سپهر سیاسی به پرواز درآمد و آنچه می خواستند حاصل شد، مردم یک بار دیگر چک سفید امضای خودرا به بزرگان اصلاحات و اعتدال دادند و در انتخابات 94 و این بار در هر دو وجه پخته تر روویکرد انتخاباتی اصلاح طلبان به منصه ظهور رسید و کار را تمام کرد، هم انسجام درون تشکیلاتی در حد اعلا بود و هم اقبال عمومی به بزرگان تام و تمام.
حالا در آستانه انتخابات دیگری هستیم، انتخابات ریاست جمهوری دوره دوازدهم و نیز انتخابات شورای شهری دیگر، همانجایی که نقطه آغازین سقوط بود و اکنون بزنگاهی بس خطیر.
بازهم اصلاح طلبان بر مدار موفقیت گام برداشته اند و فراتر از تمامی انتظارات با تمامی مضایق و کاستی ها صحنه سیاسی را آرایشی تازه بخشیده اند، گویی شرایط نعل به نعل در حال تکرار است و حال باید پرسیده شود که آیا قرار است همان اشتباهات تاریخی تکرار شود و یا این بار قصه متفاوت از آن برهه پی گرفته شده و نقش و نگاری تازه رقم خواهد خورد؟.
بنابر شواهد و قرائن اجماع اصلاح طلبان در خصوص انتخاب حسن روحانی به عنوان گزینه اصلی خود محل مناقشه و تردید نیست( که البته در این خصوص حرف بسیار است) با این وصف نکته مهم انتخابات اردیبهشت ماه 96، انتخابات شورای شهر است و تاکتیک های اصلاح طلبان برای حضوردراین عرصه.
محمدرضا تابش درآخرین اظهار نظر در این زمینه گفته است که کمیته های انتخاباتی اصلاح طلبان از هفته آینده آغاز به کار می کند و مصطفی کواکبیان نیز تاکید کرده که در آذرماه همایش های انتخاباتی احزاب اصلاح طلب آغز خواهد شد.
در این میان یک نکته مهم و کلیدی نباید از سوی اصلاح طلبان به فراموشی سپرده شود، آنان برای انسجام تشکیلاتی و درون گفتمانی برنامه ها دارند و برای آن اهتمام می ورزند امادر سوی دیگر آنان این نکته را نباید از یاد ببرند که آن چک سفید امضا برای اصلاح طلبان و بزرگان این جریان همیشگی نیست!، آنان نباید در باد حمایت شورانگیز اسفند 94 بی محابا بادبان برانند و بی گدار به آب بزنند.
یادمان باشد در انتخابات ریاست جمهوری دوره نهم و نیز انتخابات مجلس هشتم به رغم حمایت تمام قامت بزرگان اصلاحات بدنه حامی به صحنه انتخابات نیامدند، چون دلسرد از عملکردها بودهو حضور خود را مثمر ثمر نمی دانستند به خصوص که برخی عملکردهای دولت آنگونه که بایسته و شایسته بوده نتوانسته تغییر و تحولات عمده ای را در جامعه ایجاد کند و نیز برخی بی عملی ها و کاستی های بروز یافته از سوی نمایندگان منتخب لیست امید بازخوردهای مطلوبی در جامعه نداشته است.
اصلاح طلبان برای انتخابات پیش رو علاوه بر انسجام تشکیلاتی باید در وجه ایجابی ازترکیب نامزدها گرفته تا ارئه برنامه های مدون، حرف و سخن برای جذب و به میدان آوری بدنه حامی داشته باشند و اینکه تنها لیستی عنوان اصلاح طلب داشته باشد و مورد حمایت اشخاص و چهره ها و احزاب باشد بی گمان نمی تواند نتیجه مطلوب و دلخواه را رقم زند!.
