وزارت صنعت منتقد است یا مسئول؟!
کدام لایحه معقول، مدون و کارآمدانه ای تدوین و به مجلس ارسال شده است؟. با دیگر وزارتخانه های دخیل در این ماجرا چه تعاملی انجام پذیرفته و کارگروه مشترک تشکیل شده است؟. چه رایزنی مثبت و مطلوبی با طرف های خارجی انجام پذیرفته و گزارش آن به رسانه ها داده شده است؟. و ده ها سئوال دیگر که قابل طرح و ارائه است.
سرویس اقتصادی خرداد: از دیرباز ایران در نقطه ثقل مراودات تجاری جهان قرار داشت، موقعیت ممتاز ایران در مسیر جاده ابریشم، اکنون در کریدور شمال- جنوب، شرق- غرب تبلور یافته و مرزهای گسترده آبی، خاکی و اتصال به آب های آزاد ظرفیت های ویژه و بالقوه ای برای کشورمان فراهم آورده است.
به گزارش خرداد؛ اگر تا دیروز حلقه های تحریم ظالمانه بر پیکره اقتصاد ایران سنگینی می کرد و امکان بهره گیری از ظرفیت های ژئوپلتیکی و اتمسفر ممتاز ایران برای نقش آفرینی ویژه درمراودات منطقه ای و جهانی را نمی داد، اکنون با حصول برجام زمینه مستعدی برای احیای اقتصاد ایران و جذب سرمایه گذاری خارجی در کشورمان فراهم آمده است اما با گذشت نزدیک به یکسال هنوز شاهد تحول شگرفی در این عرصه نیستیم، هر چند گام های اولیه برداشته شده اما با توجه به ظرفیت های بالقوه سخت افزاری و امکانات نرم افزاری این اقدامات مطلوب و قابل اعتنا ارزیابی نمی شود.
هیچ کارشناسان اقتصادی پیدا نمی شود که رشد و توسعه را بدون بهره گیری از سرمایه گذاری خارجی ممکن و میسر بداند، مسئولین نیز بر این مهم صحه می گذراند اما درعمل و به رغم همه امیدواری ها هنوز نتوانسته ایم رشد محسوس و مطلوبی را در این عرصه شاهد باشیم، سرمایه گذاری که می تواند چرخه تولید در اقتصاد ایران را به چرخش درآورده و معضل بیکاری را فروکاهش دهد به خصوص که در موردایران تنها بازار 80 میلیونی آن مطرح نیست و سرمایه گذار خارجی می تواند ایران را پلی برای حضوردر بازار چند صد میلیونی منطقه کند اما با همه این چشم اندازها، سرمایه گذارن خارجی تمایل چندانی برای حضور در ایران از خود نشان نمی دهند.
خسرو تاج؛ رییس سازمان توسعه تجارت ایران در خصوص علت های عدم این اقبال سرمایه گذاران خارجی به ایسنا گفته است: «آنها معتقدند که تولید محصول در ایران گران تمام می‌شود بعضی از کشورها به آنها زمین می‌دهند و بعضا این زمین‌ها را به صورت رایگان به آنها واگذار می‌کنند، اما آنها معتقدند چرا در ایران چنین اتفاقی در مورد آنها شکل نمی‌گیرد. آنها بیان می‌کنند که در برخی کشورهای می‌توانند خطر مونتاژ را کنار یکدیگر قرار دهند و به این ترتیب هزینه لجستیک را پایین بیاورند. آنها عنوان می‌کنند که چنین شرایطی در ایران فراهم نیست و قطعه‌سازان و مونتاژکنندگان فاصله زیادی با یکدیگر دارند که این مساله موجب می‌شود هزینه لجستیک بالا برود، بنابراین نیازمند جراحی در این زمینه هستیم و باید قطعه‌سازان و مونتاژکنندگان را در کنار یکدیگر قرار دهیم تا رضایت واردکنندگان به ایران را جلب کنیم.
سومین موردی که واردکنندگان خارجی به ایران عنوان می‌کنند این است که نظام مالیاتی در ایران تشویق‌کننده بخش تولید نیست. آنها در کشورهای دیگر مواد اولیه وارداتی را با تعرفه پایین محاسبه می‌کنند، اما در کشور ما چنین شرایطی وجود ندارد و تعرفه‌ها همچنان بالاست.
چهارمین مساله این است که وقتی می‌خواهند از ایران به دیگر کشورها صادرات انجام دهند به دلیل نبود موافقت‌نامه تجارت آزاد سود بازرگانی بالایی اتخاذ می‌شود و اگر آنها بخواهند در کشور ما تولید داشته باشند و صادرات را مدنظر قرار دهند، مشمول این سود بازرگانی بالا خواهند شد، در صورتی که اگر در اندونزی این کار را انجام دهند مشمول سود بازرگانی پایین می‌شود.»
نکاتی که به درستی مورد اشاره قرار گرفته و البته نیاز به تعامل و هم افزایی میان قوای سه گانه دارد، تا آنان با اصلاح قوانین زمینهها را برای بهبود شرایط و تسهیل جذب سرمایه گذاری خارجی فراهم آورند اما دراین میان اشاره به یک نکته خالی ازلطف نیست.
اگر این سخنان از سوی یک کارشناس و فعال اقتصادی عنوان می شد، بر آن ایرادی نبود اما نکته آنجاست که آقای خسرو تاج و تیم محمدرضا نعمت زاده در وزارت صنعت و معدن و تجارت نزدیک به 4 سال است که سکان امور اقتصادی را در مهم ترین وزارتخانه اقتصادی دولت در دست دارند و باید از ایشان و دوستان شان در وزارتخانه پرسید که برای زدودن معضلات بر شمرده، دستگاه عریض و طویل وزارت صنعت چه اقدام مثبت و برنامه مدونی داشته است؟
کدام لایحه معقول، مدون و کارآمدانه ای تدوین و به مجلس ارسال شده است؟. با دیگر وزارتخانه های دخیل در این ماجرا چه تعاملی انجام پذیرفته و کارگروه مشترک تشکیل شده است؟. چه رایزنی مثبت و مطلوبی با طرف های خارجی انجام پذیرفته و گزارش آن به رسانه ها داده شده است؟. و ده ها سئوال دیگر که قابل طرح و ارائه است.
متاسفانه در کشور ما به هنگام نقد و ایراد همه کارشناسان و حتی مسئولان در صف مقدم هستند اما به هنگام ارائه برنامه و رویکردهای ایجابی خبری نیست که نیست، از یاد نبریم که ما امکانات خدادادی و ایده آلی داریم و نیروی انسانی متخصص نیز کم نیستند اما چرا نمی توانیم این حلقه ها را به هم متصل و نتیجه نهایی را حاصل کنیم نکته ای است که مسئولین باید پیرامون آن پاسخ بدهند.
به گزارش خرداد؛ اگر تا دیروز حلقه های تحریم ظالمانه بر پیکره اقتصاد ایران سنگینی می کرد و امکان بهره گیری از ظرفیت های ژئوپلتیکی و اتمسفر ممتاز ایران برای نقش آفرینی ویژه درمراودات منطقه ای و جهانی را نمی داد، اکنون با حصول برجام زمینه مستعدی برای احیای اقتصاد ایران و جذب سرمایه گذاری خارجی در کشورمان فراهم آمده است اما با گذشت نزدیک به یکسال هنوز شاهد تحول شگرفی در این عرصه نیستیم، هر چند گام های اولیه برداشته شده اما با توجه به ظرفیت های بالقوه سخت افزاری و امکانات نرم افزاری این اقدامات مطلوب و قابل اعتنا ارزیابی نمی شود.
هیچ کارشناسان اقتصادی پیدا نمی شود که رشد و توسعه را بدون بهره گیری از سرمایه گذاری خارجی ممکن و میسر بداند، مسئولین نیز بر این مهم صحه می گذراند اما درعمل و به رغم همه امیدواری ها هنوز نتوانسته ایم رشد محسوس و مطلوبی را در این عرصه شاهد باشیم، سرمایه گذاری که می تواند چرخه تولید در اقتصاد ایران را به چرخش درآورده و معضل بیکاری را فروکاهش دهد به خصوص که در موردایران تنها بازار 80 میلیونی آن مطرح نیست و سرمایه گذار خارجی می تواند ایران را پلی برای حضوردر بازار چند صد میلیونی منطقه کند اما با همه این چشم اندازها، سرمایه گذارن خارجی تمایل چندانی برای حضور در ایران از خود نشان نمی دهند.
خسرو تاج؛ رییس سازمان توسعه تجارت ایران در خصوص علت های عدم این اقبال سرمایه گذاران خارجی به ایسنا گفته است: «آنها معتقدند که تولید محصول در ایران گران تمام می‌شود بعضی از کشورها به آنها زمین می‌دهند و بعضا این زمین‌ها را به صورت رایگان به آنها واگذار می‌کنند، اما آنها معتقدند چرا در ایران چنین اتفاقی در مورد آنها شکل نمی‌گیرد. آنها بیان می‌کنند که در برخی کشورهای می‌توانند خطر مونتاژ را کنار یکدیگر قرار دهند و به این ترتیب هزینه لجستیک را پایین بیاورند. آنها عنوان می‌کنند که چنین شرایطی در ایران فراهم نیست و قطعه‌سازان و مونتاژکنندگان فاصله زیادی با یکدیگر دارند که این مساله موجب می‌شود هزینه لجستیک بالا برود، بنابراین نیازمند جراحی در این زمینه هستیم و باید قطعه‌سازان و مونتاژکنندگان را در کنار یکدیگر قرار دهیم تا رضایت واردکنندگان به ایران را جلب کنیم.
سومین موردی که واردکنندگان خارجی به ایران عنوان می‌کنند این است که نظام مالیاتی در ایران تشویق‌کننده بخش تولید نیست. آنها در کشورهای دیگر مواد اولیه وارداتی را با تعرفه پایین محاسبه می‌کنند، اما در کشور ما چنین شرایطی وجود ندارد و تعرفه‌ها همچنان بالاست.
چهارمین مساله این است که وقتی می‌خواهند از ایران به دیگر کشورها صادرات انجام دهند به دلیل نبود موافقت‌نامه تجارت آزاد سود بازرگانی بالایی اتخاذ می‌شود و اگر آنها بخواهند در کشور ما تولید داشته باشند و صادرات را مدنظر قرار دهند، مشمول این سود بازرگانی بالا خواهند شد، در صورتی که اگر در اندونزی این کار را انجام دهند مشمول سود بازرگانی پایین می‌شود.»
نکاتی که به درستی مورد اشاره قرار گرفته و البته نیاز به تعامل و هم افزایی میان قوای سه گانه دارد، تا آنان با اصلاح قوانین زمینهها را برای بهبود شرایط و تسهیل جذب سرمایه گذاری خارجی فراهم آورند اما دراین میان اشاره به یک نکته خالی ازلطف نیست.
اگر این سخنان از سوی یک کارشناس و فعال اقتصادی عنوان می شد، بر آن ایرادی نبود اما نکته آنجاست که آقای خسرو تاج و تیم محمدرضا نعمت زاده در وزارت صنعت و معدن و تجارت نزدیک به 4 سال است که سکان امور اقتصادی را در مهم ترین وزارتخانه اقتصادی دولت در دست دارند و باید از ایشان و دوستان شان در وزارتخانه پرسید که برای زدودن معضلات بر شمرده، دستگاه عریض و طویل وزارت صنعت چه اقدام مثبت و برنامه مدونی داشته است؟
کدام لایحه معقول، مدون و کارآمدانه ای تدوین و به مجلس ارسال شده است؟. با دیگر وزارتخانه های دخیل در این ماجرا چه تعاملی انجام پذیرفته و کارگروه مشترک تشکیل شده است؟. چه رایزنی مثبت و مطلوبی با طرف های خارجی انجام پذیرفته و گزارش آن به رسانه ها داده شده است؟. و ده ها سئوال دیگر که قابل طرح و ارائه است.
متاسفانه در کشور ما به هنگام نقد و ایراد همه کارشناسان و حتی مسئولان در صف مقدم هستند اما به هنگام ارائه برنامه و رویکردهای ایجابی خبری نیست که نیست، از یاد نبریم که ما امکانات خدادادی و ایده آلی داریم و نیروی انسانی متخصص نیز کم نیستند اما چرا نمی توانیم این حلقه ها را به هم متصل و نتیجه نهایی را حاصل کنیم نکته ای است که مسئولین باید پیرامون آن پاسخ بدهند.
