رسم خوشایند نماندن به هر قیمتی!

سرویس اجتماعی خرداد:حادثه آنقدر تلخ و غم انگیز هست که نیاز به مرثیه سرایی ندارد؛ اشتباه انسانی؛ بی مبالاتی و قصور کارمندانی که شاید خود نیز نمی دانستند یک اشتباه کوچک آنان چه فاجعه ای به بار می آورد، کام ملت ایران را در روزهای ناگوار اول آذرماه و اواخر صفر بیش از پیش تلخ کرد.

به گزارش خرداد؛ حادثه البته با همه تلخی و دهشتناکی خود به وقوع پیوسته و تقدیر رقم خورده است و حال تنها راه باقیمانده سعی در کاستن آلام و دردهای بازماندگان و تمهید و تدارک برای عدم تکرار چنین فجایعی است.

و اینن بار البته یک اتفاق بی سابقه رخ داده و این روزنه امید را بازگشته که بالاخره مدیران به رسم اخلاق و ادب حرفه ای و رعایت دغدغه های عمومی و برای التیام زخم های اجتماعی حاصل از عملکردهای مجموعه های تحت مدیریت خود، مسئولیت پذیری پیشه کرده و به جای دست یازیدن به توجیهات باسمه ای و رفع و رجوع های مصلحت اندیشانه و منفعت محورانه فردی، صندلی شیرین و دلچسب مدیریتی را رها کرده و به احترام افکار عمومی از مقام و منصب خود کناره می گیرند.

این بار خوشبختانه ماجرا به عدول و قصور و خطای انسانی چند کارمند جزء و توبیخ و اخراج و مواخده آنان ختم به خیر! نشد. بالاخره مدیری هم در کشور ما پیدا شد که پای خطای سیستم تحت امر خود بایستد و استعفای خود را تقدیم کند و به عذرخواهی مستقیم از مردم و بازماندگان بپردازد.

همواره و همیشه اضلاع خرد و بدنه پایین و میدانی هر ساختار و سازه ای بواسطه ارتباط مستقیم و بیواسطه با خروجی حاصله قربانی می شوند چون در نقطه غایی و نهایی، خطا و قصور و اشتباه عامل انسانی از سوی آنان است که سر باز می زند، راننده ای که تصادف می کند، خلبانی که هواپیمایش سقوط می کند، ماموری که خارج از چارچوب عمل می کند و ....

اما این مجرمان و خاطیان از آسمان نزول نیافته و در چارچوب قاعده و ساختار و سیستمی عمل کرده و می کنند و رسم بر آن بوده که در سهل الوصول ترین اقدام در همه اتفاقات انگشت اتهام و تخطئه به سوی آنان گرفته شود و دامن بالادستی ها پاک بماند اما این بار در اتفاقی مبارک عالی ترین مدیر حوزه ریلی با تقدیم استعفا پای قصور ساختار تحت مدیریت خود ایستاد.

فرض کنیم که آن مامور کنترل آن خطای فاحش را نمی کرد، اکنوون هیچ کس معترض این مدیر که نبود بلکه بواسطه کارنامه موفق چندین ساله اش همه او را می ستودند؛ اتفاقی که آقای مدیر نگون بخت هیچ نقش مستقیمی هم در پدید آمدن آن نداشته اما او تاوان می دهد و باید بدهد؛ چون جامعه داغدار است چون مامور خاطی تنها مقصر نیست او حلقه آخر این پازل است و این مجموعه است که باید پای اشتباهش بایستد

هر چه هست با همه تلخی این اتفاق افکار عمومی بی گمان از مدیر عامل مستعفی راه آهن ایران به نکویی یاد خواهد کرد؛ مدیری که می توانست همانند بسیاری از اسلاف خود که در خصوص اتفاقات بسیار بزرگ تر از این آسمان و ریسمان به هم دوختند تا صندلی خود را نگه دارند، عمل نکرد، مدیری که تنها به دلجویی از حادثه دیدگان بسنده نکرد، مدیری که به خانه مصدوم و مجروح و کتک خرده نرفت و ...

او صندلی را گذاشت و رفت تا شاید به جبران خطای رخ داده رسمی تازه را پایه نهد، رسم نماندن به هر قیمتی و رسم مسئولیت پذیری مدیران ایرانی!.