اینکه فوتبال ایران از لحاظ پرونده شکایت بازیکنان خارجی هم در AFC و هم در فیفا رتبه اول را دارد، حرف و برداشت و تحلیل یک روزنامهنگار نیست که چون قافیه تنگ آید، انگ سیاهنمایی بزنند و بگویند رسانهها شلوغش میکنند، آش به این حدی هم که میگویند شور نشده!
در حال حاضر از لحاظ تعداد شکایت بازیکنان خارجی از باشگاهها، فوتبال ایران در آسیا و فیفا اول است؛ این حرف بهروان است، مدیری از داخل تشکیلات فدراسیون فوتبال که نسبت به پروندههای ایران در مجامع بینالمللی آگاهی دارد و روی هوا حرف نمیزند. البته که حرف جدید و اتفاق غریبی نیست، وقتی باشگاههای ما بدون کمترین میزان آشنایی با نحوه قرارداد بستن، بازیکن خارجی جذب میکنند، وقتی مدیران ما با آگاهی کامل از کمبودهای مالی مجموعهشان میگویند عیبی ندارد، حالا ما بازیکن را میآوریم و استفاده میکنیم، تا شکایت کند و بررسی شود، چند سال طول میکشد و پولش را مدیر بعدی میدهد و بدتر از همه وقتی مربیان ما حتی زحمت تماشای یک بازی لیگ آزادگان را نمیکشند و برای یارگیری سراغ تماشای گلچین سیدیهای ارسالی از دلالها، واسطهها و ایجنتها میروند، نتیجهاش همین میشود که رکورد شکایت را میشکنیم و در سطح آسیا و فیفا با اختلاف اول میشویم.
این شکایتها که آبروی فوتبال ایران را در دنیا برده و باعث شده از چشم AFC و فیفا، باشگاههای ایرانی غیرحرفهای و حتی متأسفانه اهل سوءاستفاده مالی از بازیکنان خارجی جلوه کنند، محصول اشتباهات خودمان است که بدون فکر و مطالعه، بازیکن میخریم و فقط جیب واسطهها را پر میکنیم. باز اگر این بازیکنان چیزی به کیفیت فنی فوتبال ما اضافه میکردند، دلمان نمیسوخت اما متأسفانه غیر از چند مورد انگشتشمار، بقیه خارجیهایی که به این فوتبال میآیند، فقط جای جوانان مستعد خودمان را تنگ میکنند و هم پول مفت میگیرند و هم آبروی ما را در AFC و فیفا میبرند.
موعد نقل و انتقالات نیمفصل نزدیک است، پنجره نقل و انتقالات که باز شد، باز بروید خارجی بخرید!
* این یادداشت در سرمقاله یکشنبه ۲۱ آذر روزنامه خبرورزشی چاپ شده است.