حال سئوال مهم اینجاست که با توجه به این حضور پر رنگ، لیست های انتخاباتی جریان اصلاحات می بایست چگونه صورت بندی یافته و شاکله بگیرند و تا چه میزان حضور جوانان در آن پر رنگ باشد؟آیا آنگونه که در برخی شبکه های مجازی تبلیغ و ترویج می شود، باید همه ریش سفیدان جریان اصلاحات میدان را برای جوانان باز کرده و از حضور در صحنه انتخابات انصراف دهند؟
سرویس‌سیاسی‌خرداد/ امین داودی‌نیا: ثبت نام نامزدها در انتخابات شوراهای شهر و روستا به پایان رسید و به خصوص در تهران و چند شهر بزرگ استقبال بیش از پیش بینی ها بود و تنها در شهر تهران شاهد رشد ۵۳ درصدی ثبت نام کنندگان بودیم، حضور فراگیری که کار گزینش لیست های انتخاباتی و نیز انتخاب و گزینش مردم از میان این میزان از نامزدها را سخت تر می کند و در وهله اولیه این پرسش را ایجاد می کند که با این حجم از نام نویسی، نامزدهای اصلح و چهره هایی که می بایست در لیست های انتخاباتی بگنجند، لازم است از چه شاخصه های رجحان بخش و مولفه های متمایز کننده ای برخوردار باشند؟به گزارش خرداد؛ در این دوره از نام نویسی انتخابات شوراها دو نکته بسیار به چشم می آید. اول آنکه در این دوره شاهد حضور چشمگیر و فراگیر نامزدهای اصلاح طلب در انتخابات پنجمین دوره شوراها هستیم و از طرف دیگر نام نویسی جوانان اصلاح طلب در این دوره نمود دو چندان و بسیار فراتر از انتظاری داشته است.علت حضور گسترده تر اصلاح طلبان به تغییر ترکیب هیئت نظارتی باز می گردد که متشکل از نمایندگان مجلسی است که بر خلاف دوره قبل یکدست از اصولگرایان تشکیل نیافته و نمایندگان لیست امید حضور پر رنگ و محسوسی در آن دارند و بدین واسطه امکان تایید صلاحیت این نامزدها بر خلاف دوره قبلی بسیار محتمل تر است.پیرو این گشایش برای نامزدهای اصلاح طلب، جوانان این اردوگاه سیاسی هم حضور پر رنگی در فرآیند نام نویسی داشتند که علاوه بر گزینه بالا، برآمده از این نکته است که جوانان اصلاح طلب پس از سال ها فعالیت در فرآیندهای هواداری و حضور در ستادهای انتخاباتی، اکنون خواستار نقش آفرینی جدی تر در بدنه مدیریتی و ساختار قدرت سیاسی هستند و خود را محق به این نقش آفرینی می دانند و طبیعی است که پس از محدودیت های مختلف این چند سال، این فرصت را مهم ترین آوردگاه برای تحقق آرزوی دیرین خود ببینند.حال سئوال مهم اینجاست که با توجه به این حضور پر رنگ، لیست های انتخاباتی جریان اصلاحات می بایست چگونه صورت بندی یافته و شاکله بگیرند و تا چه میزان حضور جوانان در آن پر رنگ باشد؟ آیا آنگونه که در برخی شبکه های مجازی تبلیغ و ترویج می شود، باید همه ریش سفیدان جریان اصلاحات میدان را برای جوانان باز کرده و از حضور در صحنه انتخابات انصراف دهند؟ آیا لیستی که متشکل از جوانان کمتر شناخته شده است، می تواند در رقابت انتخاباتی موفق باشد و نظر افکار عمومی را به خود جلب کند؟ و در نهایت آیا در صورت پیروزی لیستی که متشکل از جوانان اصلاح طلب است، آیا آنان می توانند وظایف و اهداف متصور برای یک شورای کارآمد را محقق کنند؟ برای پاسخ به این سئوالات می بایست به وظایف ساختاری شوراها در حوزه مدیریت شهری نظری بیافکنیم.شوراها دو وظیفه ساختاری و راهبردی دارند، نظارت و قانونگذاری یعنی ریل گذاری برای ایفای وظایف اجرایی در مسیر صحیح و سنجیده در شروع و تدام و تبلور آن، که عنوان و جایگاه پارلمان شهری را برای این نهاد ممکن و میسر می کند.حال سئوال اینجاست که چه افرادی می توانند وفق این وظایف ذاتی و ساختاری بهترین خروجی و برونداد را رقم بزنند؟در بحث نظارت، به طور قطع به یقین افرادی می توانند بهترین کارایی را داشته باشند که خود در فرآیندهای اجرایی و مدیریتی به ایفای نقش پرداخته و با چم و خم امور و کیفیت عملکردها آشنایی داشته و می دانند که عملکردها چگونه و در چارچوبی باید به انجام و فرجام برسد. در بحث قانونگذاری نیز این آشنایی و تبحر بسیار به کار می آید و بی گمان فردی که نقاط ضعف و قوت مدیریت شهری را عینی و عملی را تحربه کرده، بهتر می داند که برای رتق و فتق امور شهری می بایست چه قوانین و مصوباتی را در شورای شهر از تصویب گذراند.با این وصف بر خلاف برخی تبلیغات اخیر به نظر می رسد که حضور مدیران تجربه اندوخته و آزمون پس داده اصلاح طلب برای حضور در لیست انتخاباتی مطلوب تر است و نباید با تصمیمات هیجانی و احساسی شوراها را از ظرفیت و تجربه آنها محروم کرد.شورا محل و محفل تجربه اندوزی نیست که بر عکس محل بکارگیری تجربه های اندوخته شده است، چنین شورایی است که می تواند در بازه زمانی پیش رو خروجی مطلوبی را رقم بزند و اوضاع نابسامان مدیریت شهری فعلی را به سامان کند.جوانان نیز به طور قطع نباید از دایره نقش‌آفرینی در عرصه قدرت سیاسی حذف شوند و پتانسیل و توانمندی آنان بسیار به کار می آید اما نه در نهادی نظارتی، تقنینی بلکه در مدیریت اجرایی که آنان با شور و استعداد و ظرفیت های خود می توانند تحولات عمیقی رقم زده و چرخ پیشرفت و توسعه را در عرصه های مختلف به کار بیاندازند و از طرف دیگر تجربه حضور در نهادهای تقنینی، نظارتی را در برهه های آتی اخذ و سرمایه گذاری کنند.
البته جوانان اصلاح طلب هم محق به این حضور و تمایل به نقش آفرینی در ساخت قدرت سیاسی هستند و ایرادی به آنان وارد نیست بلکه ایراد اصلی به دولت حسن روحانی باز می گردد.
دولتی که به طور قطع بدترین کارنامه را در حوزه بکارگیری مدیران جوان از خود رقم زده است، جوانانی که هشت سال در دولت قبلی به دلیل تفاوت رویکردها و دیدگاه ها از حضور در متن و بطن تحولات بدپر بودند و پس از آنکه تلاش فراوانی برای روی کارامدن دولت تدبیر و امید مصروف داشتند، چهار سال تمام از صحنه نقش افرینی دور گذاشته شدند و اکنون این وظیفه دولت روحانی در دوره آتی است که این جوانان را در مدیریت های مختلف و سطوح متفاوت به کار گرفته و زمینه پیشرفت و برون ریزی استعدادها و پتانسیل های مغفول مانده آنان را فراهم آورد.
در زمینه بکارگیری ظرفیت های جوانان بدون شک اصولگرایان از اصلاح طلبان بسیار بهتر عمل کرده و جسارت و شجاعت ریسک پذیری بیش تری داشته اند، کافی است به لیست مدیران شهرداری در دوره قالیباف یا مدیران دولتی در دوره محمود احمدی نژاد رجوعی شود تا صحت و سقم این ادعا به خوبی مشخص شود.
هر چه هست جوانان اصلاح طلب مع الاسف محذوف و مظلوم واقع شده اند اما راه جبران این وضعیت و دلجویی از آنان استفاده از این چهره ها در نهادی چون شورای شهر نیست که در دو بعد تقنینی و نظارتی نیازمند حضور چهره هایی تجربه اندوخته و کارآزموده در مدیریت شهری است.
