تمام اردوگاه راست در برابر همه اعتبار چپ/ رقابت حیاتی بیست سال پس از انتخابات تاریخی

سرویس سیاسی خرداد/ امین داودی نیا: 2 روز مانده به آغاز ثبت نام نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری، در روزی که مسعود پزشکیان اعلام کرد که قصد کاندیداتوری در انتخابات ریاست جمهوری را ندارد و بدین واسطه جدی ترین نامزدی که از او به عنوان کاندیدای پوششی نام برده می شد، از عدم حضور در انتخابات ریاست جمهوری گفت و مشخص شد چنین تاکتیکی در اردوگاه اصلاح طلبان محلی از اعراب ندارد.

درست در روزی که حمید بقایی نامزد جریان انحرافی (به روایت اصولگرایان) از مردم خواست که کارت سوخت های خود را دور نیندازند که در دولت بعدی ( شما بخوانید بهاری) به کارشان می آید و در روزی که رئیس جمهوری مستقر و اصلی ترین نامزد انتخابات خواستار عملکردهای اخلاق مدارانه از سوی نامزدها و عدم رویارویی میان آنان شد، مهم ترین نامزد جناح محافظه کاران ایران با صدور بیانیه رسمی که البته توپ پری هم علیه دولت داشت، پای به وادی رقابت انتخاباتی گذاشت.

به گزارش خرداد؛ حضور حجت الاسلام رئیسی درانتخابات ریاست جمهوری بی گمان یکی از مهم ترین فرازها و نقطه عطف دوازدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری خواهد بود، نه فقط به این خاطر که او را اصلی ترین و نامزد غایی و نهایی جریان اصولگرا و منتقد دولت می دانند، نه فقط به این خاطر که او شاید اصلی ترین و نزدیک ترین رقیب روحانی در انتخابات باشد، بلکه این حضور بواسطه آنکه صورت بندی فضای سیاسی را شاکله ای منسجم بخشیده و دو جناح اصلی را پس از سال ها در برابر هم آرایشی مرصوص می دهد و در نهایت منجر به اعتبار سنجی و وزن کشی دو اردوگاه سیاسی در سپهر عمومی کشور می شود، حایز اهمیت فراوان و شایسته توجه و تامل است.

نه اینکه این دو طیف در طول دو دهه گذشته در برهه ها و فواصل مختلف به رقابت با یکدیگر نپرداخته باشند بلکه این دوره تفاوت در آنجاست که رئیسی هر چند خود گفته که مستقل به انتخابات آمده اما خاستگاه سیاسی وی، جایگاه و پایگاهی که به آن تعلق دارد و اعتبار از آن می گیرد، طیف راست سنتی است که این روزها اصول گرا خوانده می شود و اتفاقا اینکه وی نگفته کاندیدای جمنا است، یعنی او نمایندگی یک تشکل سیاسی اصولگرا نیست که می تواند منتقدان و مخالفانی در این اردوگاه داشته باشد ( که البته دارد) بلکه این اعلام حضور مستقلانه یعنی او خود را نماینده تمامی طیف و جریانی می داند که منتقد وضعیت موجود و دولتی است که مورد حمایت اصلاح طلبان و بخشی از اصولگرایان معتدل است.

آنچنان که رئیسی در بیانیه انتخاباتی خود با صراحت به نقد وضعیت موجود پرداخته و با توپ پر به میدان آمده و از ایجاد تغییر و تحولات گفته است و خود را در جایگاه و نماد تغییر وضعیت موجود نشانده است و البته این عدم انتساب مستقیم به جمنا یعنی آنکه آغوش وی به روی اصولگرایان منتقد این تشکیلات نیز باز است و او تمایل دارد که این طیف نیز در رقابت انتخاباتی پیش رو حامی و هوادار او باشند.

در انتخابات های دو دهه اخیر در سال هشتاد،محمد خاتمی به عنوان رئیس جمهوری مستقر رقیب جدی از اردوگاه راست سنتی را در برابر خود نداشت و از همان ابتدا تکلیف مشخص بود، در سال 1384 کاندیدای پیروز هر چند جزو کنشگران اردوگاه اصولگرایی به حساب می آمد اما در فرآیند انتخابات نامزد اصلی این جریان نبود و پس از پیروزی نیز بارها اعلام کرد که به این طیف سیاسی تعلق ندارد و به رغم حمایت های همه جانبه هیچ گاه زیر بار این هم اردوگاهی نرفت در سال 1392 نیز اصولگرایان با چندین نامزد به رقابت پای گذاشتند و همواره عنوان می کردند که این انشقاق و عدم اجماع منجر به شکست آنان شده و در انتخابات های مجالس هفتم، هشتم و نهم نیز هیچ گاه فضای رقابتی برای هر دو طیف فراهم نبود و در انتخابات مجلس دهم نیز به رغم همه مضایقی که بر اردوگاه اصلاحات حکمفرما بودو پیروزی قاطع آنان در شهری چون تهران و برخی شهرهای بزرگ، اصولگرایان مدعی پیروزی در انتخابات شدند، حالا اما قصه کاملا متفاوت است و رئیسی چه بخواهد و چه نخواهد و چه بگوید و چه نگویید، کاندیدای جریان راست یا اصولگرایان در افواه عمومی و در میان نخبگان سیاسی محسوب میشود و فضای این انتخابات قرابت و همسانی زیادی با انتخابات بیست سال پیش خرداد 76 دارد.

جایی که سید اردوگاه چپ توانست به رغم همه پیش بینی ها بر شیخ طیف راست فایق آید و با برتری قابل توجهی بر مسند ریاست جمهوری تکیه زند و این پیروزی تا مدت های زیاد و تا همین امروز آرایش و صورت بندی فضای سیاسی کشور را دستخوش تغییر و تحول کرد و صورت بندی تازه ای بهآن بخشید و حال پس از بیست سال این بار سید اصولگرایان در برابر شیخ اصلاح طلبان قرار گرفته است و باید دید که آیا این انتخابات می تواند همانند آن سال شگفتی سازی به همراه داشته باشد و آیا از اساس ابراهیم رئیسی کاندیدایی هست که بتواند آرای خاکستری را به سمت و سوی خود جلب کرده و موج سیاسی برای عبور از روحانی و رسیدن به پاستور ایجاد کند و این بار این آنها باشند که اصلاح طلبان را در 20 سالگی آن پیروزی تاریخی با شکستی سخت زمین گیر کنند؟

بدون شک نه فقط در خاستگاه سیاسی و تفکرات و منویات و اهداف و برنامه ها که در جنبه های رفتارورزی شخصی و پرستیژ و پر نسیب فردی و شخصی و مولفه مهمی چون کاریزما؛ رئیسی متفاوت از سید اصلاح طلبان است و این دو درست در نقطه مقابل یکدیگر قرار می گیرند اما این دلیل نمی شود که رئیسی را از همین ابتدای کار دست بسته و پیش باخته بدانیم و معتقد باشیم به دلیل فقدان آن مولفه ها؛ رئیسی 20 سال یعد در جامعه تغییر یافته ایرانی امکان پیروزی و شانس برتری ندارد و یا همچون برخی تئوریسن های اصلاحات خاستگاه رای وی را تنها در سبد رای اصولگرایانی بدانیم که بنابر تجربیات چند انتخابات گذشته ثابت شده که پایگاه رای آنان به سختی دو رقمی است ( و البته شماری از اصلاح طلبان حتی معتقدند این میزان نیز ریزش داشته است) و با این وصف وی را فاقد شانس برای غلبه بر روحانی مورد حمایت اصلاح طلبانی که در انتخابات رقابتی و حضور حداکثری به طور معمول پیروز بوده اند، بدانیم.

بدون شک اصولگرایان اگر شانسی برای خود متصور نبودند، با چنین مهره کلیدی در انتخابات ورود نیافته و شانس خود را نمی آزمودند به خصوص که همانگونه که اشاره رفت این رقابتی تمام عیار برای وزن کشی دو اردوگاه سیاسی است که می تواند تا سال های سال آرایش و صورت بندی سیاسی کشور را متحول کند. به طور قطع آنان در این یکماه و اندی باقیمانده با برنامه ریزی و تلاش فراوان به میدان خواهند آمد و یک نکته آنان را بیش از هر چیزی امیدوار کرده و آن رقابت با کاندیدایی است که اکنون سمت ریاست جمهوری را دارد و کارنامه چهار ساله ای که قابل نقد و بررسی است و آنان در موضع مطالبه گر و نقد وضعیت موجود و تغییر شرایط قرار گرفته اند و بی شک برنامه های فراوانی برای نقد و هجمه به دولت در چنته دارند و قرار نیست کوتاه آمده و سکوت کنند و البته که امکانات فراوانی نیز برای مانورهای رسانه ای در دست دارند و ...