حاشیه ای تلخ برای اصلاح طلبان و تلنگری برای روحانی

سرویس سیاسی خرداد/ محمد محمدی: این روزها به موازات داغ شدن تنور انتخابات ریاست جمهوری و طرح وعده های آنچنانی از سوی نامزدهای اصولگرایی که سودای ریاست جمهوری در سر می پرورانند، اصلاح طلبان کارزاری سخت را در فضای پیشا انتخاباتی شوراهای شهر در شهرهای بزرگ و به خصوص تهران آغاز کرده اند.

به گزارش خرداد؛ همانگونه که قابل پیش بینی بود با توجه به حضور چهره های شاخص اصلاح طلب در انتخابات شوراهای شهر تهران که از حضور در انتخابات مجلس باز مانده بودند و نیز اعضایی که اکنون با نمایه اصلاح طلبی در شورای شهر حضور دارند و همچنین حضور پر تعداد و گسترده جوانان اصلاح طلب در انتخابات شوراها، رقابت نفس گیری برای تنظیم و تعیین لیست انتخاباتی اصلاح طلبان در شورای شهر آغاز شده است، به خصوص که در دوره گذشته لیست اصلاح طلبان در انتخابات مجلس پیروزی خیر کننده ای به دست آورد و هم اکنون انگاره قطعی برای بسیاری از داوطلبان این است که به صرف حضور در لیست، حضور آنان در جایگاه مهم و راهبردی چون شورای شهر قطعی است و در غیر اینصورت هیچ کامیابی نخواهند داشت و این موضوع بر حساسیت شرایط افزوده است.

حال؛ البته بحث این مقال پرداختن نه به این موضوع که حاشیه ای تلخ در این وانسفای رقابت های پیشا انتخاباتی شوراهاست.

شورای عالی اصلاح طلبان پیش تر اعلام کرده که 30 درصد از لیست شوراها متعلق به جوانان اصلاح طلب است، اقدامی درخور و قابل توجه از سوی اصلاح طلبان که بر خلاف ادوار گذشته بالاخره به جوانان بها داده و به آنها فرصت حضور در بدنه مدیریتی کشور و تکیه بر مناصب و جایگاه های راهبردی را داده اند.

تا آنجا هم که می دانیم جمع کثیری از دانش آموختگان و متخصصین، فعالان سیاسی و تلاش گران ستادهای انتخاباتی، به اردوگاه اصلاح طلبی تعلق خاطر دارند و از همان آغازین روزهای حضور در عرصه های اجتماعی به این سمت و سو گرایش پیدا می کنند، پس علی القاعده برای پرکردن لیست انتخاباتی شوراها از جوانان اصلاح طلب نباید مشکلی باشد و این حجم فراگیر از حضور هم موید همین معناست.

اما شوربختانه به رغم کثرت و فراوانی نام نویسی ها و نیز حضور جوانانی که شایستگی های فراوان و توانمندی های تشکیلاتی خود را به اثبات رسانده اند و تحصیلات عالیه و کنش های سیاسی مقبولی از خود نشان داده و همه فاکتورهای اولیه را به تمامی دارند، شاهد آن هستیم که در کنار رزومه هیچ یک از آنان عنوان مدیریتی و سابقه اجرایی چندانی مشاهده نمی شود.

فلان چهره فعال ستادی است و خوش فکر!، بهمان فرد کنش گر اجتماعی است و زندانی!، فلانی فعال رسانه ای است و ... هم اکنون شماری از چهره های مطرح برای حضور در سهمیه جوانان لیست اصلاحات در دهه پنجم زندگی خود هستند! و کنار نامشان حتی یک عنوان مدیریتی دیده نمی شود!! 

براستی آیا این افراد با چشم پوشی به توانمندی های فراوانش، تنها بواسطه این رزومه آیا در قواره نقش آفرینی در شورای شهر هستند و می توانند نظر مردم را به خود جلب کنند؟آیا این افراد جدی گرفته خواهند شد اگر پشتوانه سهمیه ای نداشتند و حمایت بزرگان اصلاح طلب را نداشته باشند؟ تا چه زمانی قرار است از چهره های محوری جریان اصلاحات برای انتخابات هزینه کرد و تا کجا این تاکتیک جوابگوست؟

به احمدی نژاد یا قالیباف همواره اعتراض داریم که نقاط ضعف فراوانی دارند و ایرادات بسیاری به آنان وارد است، اصولگرایان را فاقد گفتمان جذاب و برنامه ریزی های مدون و توانمندی برای اداره بهینه کشور می دانیم اما این را می دانید که بسیاری از مدیران عالی این روزهای شهرداری از جوانان بعضا 30 ساله هستند؟آیا مدیران جوانی که احمدی نژاد برگزید ( فارغ از توانمندی و کارایی) اکنون به سرمایه ای برای این جریان تبدیل نشده اند و رزومه ای برای عرضه ندارند؟ آیا کرور کرور جوانان توانمند اصلاح طلب توانایی حضور در مدیریت های میانی را هم نداشته اند؟

فرض کنید بیست سال دیگر انتخابات ریاست جمهوری برگزار شود. آیا در آن برهه با این اوصافی که پیش رفته ایم، اصلاح طلبان گزینه ای در قواره ریاست جمهوری دارند؟ آنجا هم می خواهیم فعال ستادی و جوان خوش فکر را کاندیدا کنیم؟ به خصوص که بدنه مدیران اصلاحات جملگی به دهه چهارم فعالیت خود رسیده اند و ...

با این وضع که پیش می رویم آینده اردوگاه اصلاحات در خطر جدی قرار خواهد گرفت و چشم انداز روشنی پیش روی آن نیست به خصوص که اصلاحات روندی تدریجی و گام به گام است و به طور قطع باید بازه های زمانی بلند را برای نقش آفرینی کنش گران آن متصور بود.

در انتخابات شوراها اگر چهار جوان اصلاح طلب هم به شورای شهر راه یابند، هیچ گاه نمی توان آینده این اردوگاه را در عرصه مدیریتی تضمین کرد و در دوره دوم دولت روحانی شاید مهم ترین ضرورت و اولویت بکارگیری چهره های جوان اصلاح طلب برای حضور در عرصه های مدیریتی برای برون رفت از این خطر قطعی باشد.