تلخی 80 و شیرین کامی 90 یادمان نرود

سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: انتخابات فارغ از هر نقدی که به ساز و کارهای نظارتی و صیانتی یا دایره شمول تاثیر گذاریش داشته باشیم، یگانه راه و تنها معبر نیل به اصلاحات تدریجی و بسط و تعمیم مولفه های دموکراسی در کشور و نظام ماست. کشوری که از بیرون نگاه کینه توزانه بدخواهان و دشمنان بدان معطوف است و از درون عده ای باوری به نقش و جایگاه نظر مردم و موضوعیت و مشروعیت آن ندارند و در این میانه ی پر تلاطم، صندوق رای به مثابه تنها بلم و یگانه محمل رسیدن به ساحل آرامش و ثبات سیاسی و حرکت در مسیر توسعه اقتصادی و اجتماعی و در یک کلام بهترین گزینه برای حرکت از وضعیت موجود به آینده مطلوب بوده و هست و خواهد بود.

طیفی که در ادبیات سیاسی ما از آنان با عنوان اصلاح طلبان یاد می شود، به رغم همه تلاطم ها، به رغم همه کاستی ها و ناسازگاری ها و ناملایمات و درشتی ها و القائات بیرونی و فشارهای درونی، صندوق رای را به عنوان یگانه ابزار نیل به آینده ای روشن برگزیده و کنش سیاسی عقلانی خود را در راه اعتلای خیر عمومی و ارتقای حقوق شهروندی مردم از مسیر انتخابات پی گرفته اند.

پس از فراز و فرودهای بسیار که از حوصله این مقال خارج است و همگان بدان اشراف و اطلاع داریم، در خرداد ماه سال 92، اصلاح طلبان پس از یک دهه ترکتازی بی چون و چرای اصولگرایان در سپهر سیاسی و قبضه اکثریت قریب به اتفاق نهادهای انتخابی و انتصابی، توانستند با کم ترین امکانات و در حداقل ترین زمان ممکن موج عظیمی را در سراسر کشور ایجاد و کاندیدای مورد حمایت خود را به مسند ریاست جمهوری برسانند.

نامزد مورد نظر نه تنها از اردوگاه چپ سیاسی سابق و اصلاح طلبان امروزی نبود که روی کاغذ عضو شورای مرکزی ریشه دارترین تشکل راست سنتی و اصولگرایان امروز یعنی جامعه روحانیت بود اما اصلاح طلبان با موقعیت شناسی، عدم نگرش های تنگ و ترش طیفی و جناحی و مقدم شمردن خیر عمومی و منافع ملی بر هر گزاه و گزینه دیگری، حسن روحانی را به عنوان نامزد خود برگزیده و از او حمایت کردند، «رمز پیروزی» تنها و تنها یک چیز بود، اجماع و اتحاد که پیام روشن آن؛ آنچنان به گوش جامعه و حامیان خوش آمد که اینگونه به خروش آمده و کاری کارستان رقم زدند.

مردم دیدند که اصلاح طلبان بر خلاف سال 82 و 84 انشقاق های آسیب زا را کنار گذاشته و منافع عمومی را مقدم بر سلایق شخصی دیده و نظر به اصلاح شرایط کشور و بهبود وضعیت آنان دارند و اینگونه بود که آنان نیز آگاهانه و خردورزانه کم نگذاشته و پاسخ این ایثار و درایت را به احسن وجه دادند.

در اسفند 94 همین روند دوبار تکرار شد و یک تَکرار مهر تایید بر اجماع و اتحاد شد و دوباره همه تلخی ها را شست و همه محدودیت ها را شکافت و امید جوانه زد.

حالا موسم انتخاباتی دیگر آمده است، این بار هم انتخابات ریاست جمهوری پیش روست و هم شوراها چشم انتظار خلق حماسه دیگری است. و کیست که نداند ما چه تلخ کامی های دهشتناک و چه صدمات مهلکی را در طول تاریخ خود بواسطه عدم ثبات و فقدان تداوم میسر و عقب نشینی در بزنگاه های خطیر نخورده ایم؟ کیست که نداند چه پسرفت ها و عقب گردهای دهشتناکی را بواسطه فراموشی های لحظه ای و ناامیدی های مقطعی تجربه نکرده ایم؟ و کیست که نداند که آزموده را آزمودن خطاست!

«رمز پیروزی» هنوز که هنوز است، پیش روی ماست، ندای تَکرار هنوز حلاوت اش در جانمان و طنین اش در خاطر ماست، ما یادمان هست که در بازترین انتخابات تاریخ چند دهه گذشته، تنها با یک غفلت تاریخی تنها با یک افزایش مطالبات ناموزون و یک یاس پیامدی و یک کناره گیری لحظه ای، زمینه ساز میدان داری چه طیف و جریانی بر مقدرات کشور شدیم و سپس اختلاف ها در ریاست جمهوری 84 چگونه در ادامه مسیر ما را به بیراهه برد و ...

لیست انتخابات شوراها بی گمان نه ایده آل است نه همه چیز تمام، نه بدور از نقد و ایراد است و نه اعضای شورای عالی بری از عیب و نقص اما یک چیز دارد که همه نقدها را به کنار زده و همه ایرادها را در این برهه زمانی، بلاموضوع می کند، ضرورت تغییری که جز با رمز پیروزی یعنی « اجماع و اتحاد» ممکن و شدنی نمی شود.

ما دیگر خام و ناپخته نیستیم و تلخ کامی دهه 80 و طنین دلنشین دهه 90 را پیش رو و چشم خود داریم، می دانم و می دانیم که گزینش از میان 600 کاندیدا سخت است، می دانم و می دانیم که هر کدام از ما شاید گزینه های بهتری هم سراغ داشتیم و داریم، می دانم و می دانیم که نقد دارید و داریم اما این را هم می دانم و می دانیم و می دانید که رمز پیروزی ما اجماع و اتحاد و مقدم شمردن منافع جمعی بر سلایق شخصی و منافع ملی بر منافع طیفی و جناحی و حزبی است.

پس دوباره با هم تَکرار می کنیم که اجماع و اتحاد «رمز پیروزی» است.

فرصت برای نقد و اصلاح روندها و رویکردها باقی است و ساقط نخواهد شد اما فرصت انتخابات و صندوق رای و پیروزی در آن گذراست و تکرار شدنی هم نیست. اِن تَنصُرُوا اللهَ یَنصُرکُم