ذبیح اله پورشیب
ملی پوشان کاراته محکوم به کسب مدال هستند
ملی پوش کاراته مردان بر این باور است همیشه توقع از ملی پوشان کاراته بالاست و آنها محکوم به کسب بهترین مدال‌ها هستند.
خرداد:ملی پوش کاراته مردان بر این باور است همیشه توقع از ملی پوشان کاراته بالاست و آنها محکوم به کسب بهترین مدال‌ها هستند.
ذبیح اله پورشیب در گفت و گو با ایسنا، درباره نتایج کسب شده در بازیهای همبستگی اسلامی باکو بیان کرد: من از نتیجه خود راضی نبودم، بالاخره قوانین نانوشته‌ای وجود دارد که آدم فکرش را نمی‌کنند، نتیجه را واگذار کردم. در ورزش برد و باخت وجود دارد و بسیاری از قهرمانان دنیا نتیجه را واگذار می کنند. برد و باخت جزیی از ورزش است و ورزش حرفه‌ایی همین است. یک زمان‌هایی که فکرش را نمی‌کنیم پیروز می‌شویم و یک زمان‌هایی بالعکس می شود.
وی در ادامه بیان کرد: کاراته یک ورزش رکوردی نیست که از قبل قابل پیش بینی باشد. همیشه توقع از ملی پوشان کاراته بالاست و آنها محکوم به کسب بهترین مدال ها هستند، چنین چیزی وجود ندارد در تمام رشته‌های ورزشی که نگاه کنید چه رشته‌های انفرادی و چه رشته‌های تیمی این امکان وجود دارد که نتایج خوب تکرار نشود، جذابیت ورزش به همین است.
ملی پوش وزن 84- کیلوگرم مردان با اشاره به قهرمانی کومیته تیمی مردان در آلمان خاطر نشان کرد: در مسابقات قهرمانی آلمان در بخش کومیته تیمی نتایج خوبی کسب کردیم اما در ژاپن نتوانستیم نتیجه خوبی را به دست آوریم و سپس در مسابقات قهرمانی جهان اتریش بار دیگر در کومیته تیمی عنوان قهرمانی را کسب کردیم و در بخش انفرادی نیز برای نخستین بار بر روی سکوی سومی قرار گرفتیم.
پورشیب در ادامه اظهار داشت: من 28 سال دارم و 12 سال عضو تیم ملی کاراته ایران هستم، هرگاه تیم ملی در آرامش بوده و برنامه ریزی وجود داشته است تیم ملی بهترین نتایج را کسب کرده است. در حال حاضر تمام کاراته دنیا بر روی کاراته ایران تمرکز کرده است و همین امر شرایط را برای ما سخت کرده است.
او در ادامه افزود: هیچ بازیکنی در دنیا وجود ندارد که هر 12 ماه سال را در آمادگی کامل باشد هیچ فکر حرفه‌ای در دنیا این را تایید نمی‌کند جز در ایران که بازیکن را تخریب می‌کنند. برای مثال نفر نخست در وزن من در بازیهای اسلامی باکو بار ها نتیجه را به من و سایر بازیکنان ایرانی واگذار کرده بود ولی آنها هیچ کدام بازیکنان خود را تخریب نمی کنند بلکه دلایل باخت را جست و جو می کنند.
پورشیب در پایان بیان کرد: باید دلایل باخت شناسایی شود. دلایل مختلفی دست به دست هم می دهند تا یک تیم نتیجه کسب کند. باید جست و جو کرد چه عاملی باعث شد، تیمیِ که پنج ماه پیش در اتریش قهرمان شد این بار نتوانست نتیجه قابل انتظار را کسب کند. مربیان و بازیکنانی که سابقه ی حضوری در تیم ملی نداشته‌اند هیچ گاه نمی توانند بازیکنان تیم ملی و تیم ملی را درک کند، باید شرایط را دیده و چشیده باشند و هرکسی به خود اجازه ندهند درباره تیم ملی صحبت کند حرف زدن بسیار راحت است ولی هیچ کس نمی‌داند پشت قضیه چه اتفاق هایی رخ داده و تنها ظاهر قضیه را می بینند. چه شرایطی بوده که در پنج ماه شرایط تغییر کرده است؟ باید آسیب شناسی شود چرا که بازیکنان و کادر فنی همان‌هایی بودند که در اتریش حضور داشتند. چرا بعد از جهانی اتریش و کسب نتایج خوب هیچ وقت از بازیکنان تجلیل و حمایت نمی‌شود و تنها در زمان کسب نشدن نتایج بازیکنان را تخریب می‌کنند؟ آیا در پنج سال اخیر بعد از کسب نتایج خوب از بازیکان تقدیر کردند؟
