نشانه های ناخوش بهارستان
سرویس سیاسی خرداد: امروز فضای رسانه ای و مجازی مملو از اخبار ضد و نقیض در خصوص حذف علی مطهری از ترکیب هیئت رئیسه و به تبع آن اختلاف میان حامیان دولت در مجلس در قالب دو فراکسیون امید و مستقلین بود.
به گزارش خرداد؛ از یکطرف اعضای فراکسیون امید اصرار داشتند که این تغییر ناخوشایند در دستور کار شماری از نزدیکان لاریجانی با حمایت شماری از اعضای دولت قرار گرفته و از طرف دیگر کاظم جلالی و جعفرزاده ایمن آبادی همه این اخبار را تکذیب کردند و بالاخره محمود واعظی هم از اساس هرگونه دخالت دولت در این زمینه را رد کرد.
در نهایت نیز بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید تاکید کرد که این فراکسیون مسعود پزشکیان را به عنوان کاندیدای خود برای ریاست مجلس معرفی خواهد کرد.
در این مقال به دنبال این نیستیم که ادعای یکی از طرفین را اثبات و دیگری را تکذیب کنیم بلکه سخن آنست که چرا باید درست در این برهه زمانی و در این مقطع که دولت مورد وثوق جریان تحول خواه از هر دو جناح با پیروزی قابل قبول سکان امور اجرایی را برای 4 سال آینده در دست خواهد گرفت این موضوعات کوچکو پیش پا افتاده محل نزاع و اختلاف گردد و اکنون که امیدواری در بدنه اجتماعی در حد اعلای خود قرار گرفته و کام مردم از این حضور و مشارکت شیرین است این اختلافات به یکباره رخ نمایاند؟
آیا عزیزان از هر دو سو توجه دارند که اختلاف در این برهه زمانی چه تاثیری بر بدنه اجتماعی گذاشته و چه بازخورد منفی در میان بدنه حامیان اجتماعی خواهد گذاشت؟ براستی اگرمنتقدان دولت درصدد خدشه بر اتحاد و اجماع راهبردی برآمده و قصد مخدوش کردن چهره دولت و حامیان آن در مجلس را در افکار عمومی داشتند، بهترین از این مسیر و این اتفاقات می توانستند، رقم بزنند؟؟
در کجای دنیا و در کدام اردوگاه سیاسی، طیف پیروز انتخابات این طور خام و نا شیانه به سرمایه های اجتماعی و قدرت سیاسی برآمده از اجماع و اتحاد خود به ثمن بخس ضربه می زنند که ما اینگونه می کنیم؟
ریاست لاریجانی و نایب رئیسی مطهری و پزشکیان چه ایرادی داشته و چه نقطه ضعفی بر آن وارد بوده که اینگونه حرف و سخن پیرامون آن ایجاد می شود؟ منتقدانی که به لطایف الحیل نتوانستند اختلاف در این اردوگاه بیاندازند و یک پیروزی مقتدرانه دیگر نیز در سایه اجماع و اتحاد رقم خورد، اکنون چه سهل و آسان در مسیر هدف خود قرار گرفته اند و چه لازم و ضروری است که هر چه سریعتر بزرگان دو جریان به میدان آمده و ترمز همه طرف ها را بکشند که در این اختلاف نه تنها که هیچ خیری نیست که تماما ضرر و فرصت سوزی است.
به گزارش خرداد؛ از یکطرف اعضای فراکسیون امید اصرار داشتند که این تغییر ناخوشایند در دستور کار شماری از نزدیکان لاریجانی با حمایت شماری از اعضای دولت قرار گرفته و از طرف دیگر کاظم جلالی و جعفرزاده ایمن آبادی همه این اخبار را تکذیب کردند و بالاخره محمود واعظی هم از اساس هرگونه دخالت دولت در این زمینه را رد کرد.
در نهایت نیز بهرام پارسایی سخنگوی فراکسیون امید تاکید کرد که این فراکسیون مسعود پزشکیان را به عنوان کاندیدای خود برای ریاست مجلس معرفی خواهد کرد.
در این مقال به دنبال این نیستیم که ادعای یکی از طرفین را اثبات و دیگری را تکذیب کنیم بلکه سخن آنست که چرا باید درست در این برهه زمانی و در این مقطع که دولت مورد وثوق جریان تحول خواه از هر دو جناح با پیروزی قابل قبول سکان امور اجرایی را برای 4 سال آینده در دست خواهد گرفت این موضوعات کوچکو پیش پا افتاده محل نزاع و اختلاف گردد و اکنون که امیدواری در بدنه اجتماعی در حد اعلای خود قرار گرفته و کام مردم از این حضور و مشارکت شیرین است این اختلافات به یکباره رخ نمایاند؟
آیا عزیزان از هر دو سو توجه دارند که اختلاف در این برهه زمانی چه تاثیری بر بدنه اجتماعی گذاشته و چه بازخورد منفی در میان بدنه حامیان اجتماعی خواهد گذاشت؟ براستی اگرمنتقدان دولت درصدد خدشه بر اتحاد و اجماع راهبردی برآمده و قصد مخدوش کردن چهره دولت و حامیان آن در مجلس را در افکار عمومی داشتند، بهترین از این مسیر و این اتفاقات می توانستند، رقم بزنند؟؟
در کجای دنیا و در کدام اردوگاه سیاسی، طیف پیروز انتخابات این طور خام و نا شیانه به سرمایه های اجتماعی و قدرت سیاسی برآمده از اجماع و اتحاد خود به ثمن بخس ضربه می زنند که ما اینگونه می کنیم؟
ریاست لاریجانی و نایب رئیسی مطهری و پزشکیان چه ایرادی داشته و چه نقطه ضعفی بر آن وارد بوده که اینگونه حرف و سخن پیرامون آن ایجاد می شود؟ منتقدانی که به لطایف الحیل نتوانستند اختلاف در این اردوگاه بیاندازند و یک پیروزی مقتدرانه دیگر نیز در سایه اجماع و اتحاد رقم خورد، اکنون چه سهل و آسان در مسیر هدف خود قرار گرفته اند و چه لازم و ضروری است که هر چه سریعتر بزرگان دو جریان به میدان آمده و ترمز همه طرف ها را بکشند که در این اختلاف نه تنها که هیچ خیری نیست که تماما ضرر و فرصت سوزی است.
