«مردم»لب لباب اندیشه پیر جماران
سرویس سیاسی خرداد: امام راحل که جلودار و قائد و راهبر و رهبر یکی از بزرگترین انقلاب های تاریخ معاصر جهان است و وداع با او پرشکوه ترین وداع یک ملت درتاریخ، بی شک شخصیتی نیست که بتوان اندیشه های بلند و آموزه های سترگ آن پیر و مراد را در قالب یک مقال و چند کلمه خلاصه کرد.
به گزارش خرداد؛ اما می توان مهم ترین آموزه و لب لباب اندیشه های آن پیر فرزانه را در یک کلام مورد اشاره قرار داد و آن نگاه منحصر به فرد و ویژه امام به نقش و جایگاه مردم در همه عرصه ها و سپهرهای مختلف بود. امام باوری وثیق و فراتر از نگرش های منظوم وکتوب در آموزه های سیاسی و نظرات متفکرین را نسبت به نقش و جایگاه مردم داشت.
امام با مردم و با دستان خالی بزرگترین قدرت نظامی منطقه و مورد حمایت همه ارکان قدرت آن روزهای جهان را که غرب پشتوانه اش و شرق همراهش بود از سریر قدرت پایین کشید.
امام در هنگامه ای که متحجرین از عدم هخوانی اسلام و دموکراسی می گفتند و روشنفکر نماهای نخبه گرا، عموم مردم را فاقد درک و شناخت می دانستند و بدین واسطه از رهبر مورد اعتن و اهتمام قاطبه ملت می خواستند که به پشتوانه این نفوذ و قدرت وکاریزما خود شاکله نظام تازه را بنیاد نهاد با قاطعیت همه این پندارها را کنار زده و نظر مردم را مقدم بر همه چیز دانست.
امام در تلاطم ترورهای کور و خونریزی های بی امان؛ هیچ گاه نگذاشت نهاد انتخابات از حیز انتفاع ساقط شود و مردم را میدان دار بی همتای همه عرصه ها خواست و دانست.
امام در جنگ نابرابری که همه بلوک شرق و غرب را در برابر ایران آرایش بخشیده بود با اتکا به مردم و با کلید واژه بسیج 20 میلیونی در برابر همه هیمنه دشمن تا بن دندان مسلح راست قامت ایستاد و پا پس نکشید.
امام آنگاه که مصلحت عمومی و خیر جمعی اقتضا می کرد دلیرانه و مقتدرانه به پایان جنگ و پذیرش صلح حکم داد و تنها دغدغه اش مردمی بودند که مبادا از این مصلحت اندیشی سرخورده و مغبون گردیده و دلگیر شوند.
امام میزان را رای مردم می دانست، امام مجلس را در راس امور می دانست؛ چون مجلس خانه ملت و مردم است.
مردم برای امام همه چیز بودند؛ مردمی که این نگاه متمایز را با جان و گوش و پوست خود لمس کرده و وداعی بی نظیر و همیشه ماندگار را در رحلت آن یار سفر کرده رقم زدند، امام با مردم بود برای مردم بود و ماندگار مانده و می ماند تا مردم هستند و خواهند بود
به گزارش خرداد؛ اما می توان مهم ترین آموزه و لب لباب اندیشه های آن پیر فرزانه را در یک کلام مورد اشاره قرار داد و آن نگاه منحصر به فرد و ویژه امام به نقش و جایگاه مردم در همه عرصه ها و سپهرهای مختلف بود. امام باوری وثیق و فراتر از نگرش های منظوم وکتوب در آموزه های سیاسی و نظرات متفکرین را نسبت به نقش و جایگاه مردم داشت.
امام با مردم و با دستان خالی بزرگترین قدرت نظامی منطقه و مورد حمایت همه ارکان قدرت آن روزهای جهان را که غرب پشتوانه اش و شرق همراهش بود از سریر قدرت پایین کشید.
امام در هنگامه ای که متحجرین از عدم هخوانی اسلام و دموکراسی می گفتند و روشنفکر نماهای نخبه گرا، عموم مردم را فاقد درک و شناخت می دانستند و بدین واسطه از رهبر مورد اعتن و اهتمام قاطبه ملت می خواستند که به پشتوانه این نفوذ و قدرت وکاریزما خود شاکله نظام تازه را بنیاد نهاد با قاطعیت همه این پندارها را کنار زده و نظر مردم را مقدم بر همه چیز دانست.
امام در تلاطم ترورهای کور و خونریزی های بی امان؛ هیچ گاه نگذاشت نهاد انتخابات از حیز انتفاع ساقط شود و مردم را میدان دار بی همتای همه عرصه ها خواست و دانست.
امام در جنگ نابرابری که همه بلوک شرق و غرب را در برابر ایران آرایش بخشیده بود با اتکا به مردم و با کلید واژه بسیج 20 میلیونی در برابر همه هیمنه دشمن تا بن دندان مسلح راست قامت ایستاد و پا پس نکشید.
امام آنگاه که مصلحت عمومی و خیر جمعی اقتضا می کرد دلیرانه و مقتدرانه به پایان جنگ و پذیرش صلح حکم داد و تنها دغدغه اش مردمی بودند که مبادا از این مصلحت اندیشی سرخورده و مغبون گردیده و دلگیر شوند.
امام میزان را رای مردم می دانست، امام مجلس را در راس امور می دانست؛ چون مجلس خانه ملت و مردم است.
مردم برای امام همه چیز بودند؛ مردمی که این نگاه متمایز را با جان و گوش و پوست خود لمس کرده و وداعی بی نظیر و همیشه ماندگار را در رحلت آن یار سفر کرده رقم زدند، امام با مردم بود برای مردم بود و ماندگار مانده و می ماند تا مردم هستند و خواهند بود
