پشت پرده رقابت داغ برای صندلی استراتژیک ساختمان بهشت

سرویس سیاسی خرداد/ محمد محمدی : ریاست بلدیه تهران نه تنها کم از تصدی یک وزارتخانه نیست بلکه بواسطه جایگاه راهبردی آن، ارزش و اعتبارش را کم از چند وزارتخانه نمی دانند، صندلی شهرداری سکوی پرش سیاسی نیز بوده و اگر یکبار رئیس جمهوری را در کارنامه دارد، دو بار نامزدی ریاست جمهوری را هم در پی داشته است و نیز امکانات و پتانسیل های عظیم مالی و رسانه ای و ... طالبان صندلی خاص ساختمان بهشت را فراوان کرده است.

به گزارش خرداد؛ این صندلی عطف به اعتماد عمومی و قاطع قاطبه شهروندان تهرانی این بار پس از 12 سال به یک گزینه اصلاح طلب خواهد رسید و با عنایت به آنچه گفته شد، رقابت را در میان اضلاع مختلف جریان اصلاح طلب به حد اعلی رسانده است.

رقابتی که اگر توام با اخلاق مداری باشد نه تنها منفی نیست که بایسته و شایسته نیز هست و می تواند گزینه نهایی را در مرتبه بالایی از توانمندی و تبحر و تخصص به راس هرم بلدیه برساند.

در این میان مرور نکاتی چند در این فضای پسا انتخابی و رقابتی شهردار تهران دور از لطف نیست.

اول آنکه اصلاح طلبان ید فراخ و بی دغدغه در گزینش شهرداری ندارند، بدین واسطه که لایه های قدرت فشارهای پیدا و پنهانی برای گزینش شهرداری وارد و به طور یقین برخی گزینه های ایده آلی را باسطه گرایش های سیاسی پسینی اجازه انتخاب نمی دهند یا بهتر است بگوییم هزینه ها را چنان بر فواید چربش می دهند که صرف نکند که برخی گزینه ها برای شهرداری برگزیده شوند، مثلا در این نمونه می توان گفت که صفایی فراهانی مدیر کاربلد و آزمون پس داده ای است اما هم خود او و بسیاری دیگر می دانند که به رغم تمایل امکان شهرداری او تقریبا صفر است و از اساس صلاح هم نیست گزینه ای شهردار تهران شود که چالش های سیاسی پیرامون وی زیاد است و ....

دومین نکته آنست که به نوعی یک دو قطبی رقابتی میان طیفی از اصلاح طلبان با محوریت حزب اتحاد و طیف نزدیکان به رئیس دولت اصلاحات و در دیگر سو طیف کارگزاران سازندگی و چهره های نزدیک به دولت برای رقابت بر سر صندلی شهرداری شکل گرفته است که در روزهای آتی نشانه های آن پررنگ تر نیز خواهد شد، تا همین حالا نیز نشانه های این رقابت ملموس است و بارزترین آن اعلام مخالفت صریح شماری از اصلاح طلبان با شهرداری اعضای شورای شهر است که منظور واضح آن محسن هاشمی رفسنجانی است که به نظر می رسد کارگزاران نظر به شهرداری وی دارند.

در این میان البته راه بینابینی هم وجود دارد و به عنوان مثال گزینه ای که هم در میان اصلاح طلبان مقبول است و هم در دولت روحانی مورد اعتنا می تواند گزینه شود اما به نظر می رسد که شهرداری محسن هاشمی مورد پذیرش قاطبه اصلاح طلبان نباشد چرا که خروج وی از شورا جلوه چندان خوشایندی در افکار عمومی نخواهد داشت و مشخص نیست موضوع خود هاشمی در این میان چیست؛ چرا که او اگر قصد شهرداری داشت با توجه به شرایط انتخابات اگر در کنار می ماند با عقبه و سابقه مدیریتی وی گزینه قابل ردی نبود، هر چند که شاید او می خواسته با این پشتوانه عظیم رای مردمی کار را ساده تر کند و البته شاید هم گمان این حضور بی سابقه را نداشته است که جملگی اعضای لیست را به بهشت رهنمون کند و او در شورای بینابینی متصوره صندلی شورا غنیمت شمرده است.

از طرف دیگر بازی های رسانه ای و تبلیغاتی هم وارد دور تازه ای شده است؛ اینکه نماینده تهران در مجلس در اقدامی بی سابقه در توئیتر خود گزینه های جدی را معرفی می کند بدان معنی است که قصد تاثیر گذاری بر فضا را داشته و رقابت جدی تر از هر زمانی شده که این فضا سازی رسانه ای جامه عمل می پوشد. و البته جالب تر که وی روی گزینه های دست گذاشته که بیش تر مطلوب دولت و مشخصا حزب کارگزاران هستند و البته نام آوری از حجتی هم می تواند همان گزینه بینابینی باشد و البته بیطرف هم در این میان نامش به میان آمده است.

هر چه هست به نظر می آید در روزهای پیش رو این رقابت نمود عینی تری بیابد، رقابتی که دو ضلع اصلی آن جریان حامی عارف و طیفی از اصلاح طلبان هستند که اتفاقا در شورا دست بالا را دارند ولی ابزار و تبلیغات رسانه ای کم تر را در اختیار دارند و به نظر می رسد گزینه هایی فراتر از آنچه الیاس حضرتی گفته را در چنته دارند و از طرف دیگر کارگزاران سازندگی که رسانه های قدرتمند تری دارند و دولتی ها نیز به آنان بیش تر نزدیکی نشان می دهند و البته در این طیف هم به نظر نمی رسد روی شهرداری محسن هاشمی اتفاق نظر کامل و تمام عیاری شکل گرفته باشد.

در روزهای آتی بیش تر و البته صریح تر در این خصوص خواهیم نوشت.