آقای روحانی خود کرده را تدبیر نیست!

خرداد/ رضا رئیسی: همانند همیشه موقر و سنجیده سخن گفت و چه تقارن به هنگامی هم در بیان یک جمله رئیس جمهوری در ضیافت افطار با اهالی رسانه شکل گرفت؛ آنجایی که گفت و البته تاکید موکد کرد که دولت یازدهم مظلوم ترین دولت تاریخ جمهوری اسلامی ایران است.


رئیس جمهوری به جمله ای اشاره کرد که چند بار دیگر هم مورد تاکید و تصریح قرار داده بود اما این بار درست در محفل و جایی این سخن را گفت که علت مظلومیت دولت یازدهم برآمده از آن است، در جمع اهالی «رسانه» در دل همان لحظه گفتم که خوبست آقای روحانی نگاهی به چند متر آنطرف تر از تریبون و صف اول مسئولان تکیه زده بر برخی صندلی ها بی اندازد و علت محرومیت و مظلومیت دولت یازدهم را در سکنات و وجنات آنان بیش از هر جای دیگری بنگرد.

چهار سالی می شود که اکثریت قریب به اتفاق اهالی رسانه، از رویکردهای رسانه ای دولت در همه وجوه آن گلایه دارند و به انحاء مختلف و در قالب های متفاوت این پاشنه آشیل را مورد تاکید و تصریح قرار می دهند اما نه گوش شنوایی هست و نه اراده ای برای تغییر و نه عزمی برای اصلاح. تا آن میزان که دیگر همه خسته شده اند از کوفتن به دری که بسته است.

شاید اینجا بد نباشد که برای روشن شدن موضوع به خاطره ای اشاره کنم؛ با جمعی چند نفره از فعالان رسانه ای ستاد مرکزی روحانی برای دیدار با محمدرضا صادق، مشاور رسانه ای آن روزهای رئیس جمهوری منتخب، به ساختمان مرکز تحقیقات استراتژیک رفته بودیم، در بحبوحه انتخاب وزرا و حملات بی امان رسانه های منتقد دولت، خطاب به جناب صادق گفتم که شما چرا با رسانه های حامی دولت ارتباط برقرار نکرده و برای شکستن این فضای تخریبی، تلاش و تکاپویی ندارید که هیچ گاها با رسانه های منتقد دولت ارتباط ملموس تری دارید، به ایشان عرض کردم که شما به رسانه های حامی می گویید که از گمانه زنی پرهیز کنند و سکوت پیشه کنند ما هم از سر لطف اگر چنین کنیم؛ این دلیل نمی شود که رسانه های منتقد دولت هم سمعا و طاعتا باشند، این حرف شما یعنی بستن دست دوست و پهن کردن فرش قرمز برای منتقدان رسانه ای.

هیچ توجیه منطقی برای آن رفتارها در مخیله ام نمی گنجید و تاکید داشتم که با این رویکردهای فشل و انقباظی در حوزه رسانه که با مقتضیات روز فرسنگ ها فاصله دارد، دولت به مشکل می خورد، تا آنکه ایشان آب پاکی را روی دستمان ریخت و گفت؛خیال شما را راحت کنم؛ من آماده ام برای همین قبض ها! نمی خواهیم بگذاریم که فضای رسانه ای از دستمان در برود و تجربیات دولت اصلاحات تکرار شود و ....

نتیجه آنکه در همان برهه چند وزیر مستعد و عالی از حضور در کابینه محروم ماندند که یکی از آنها محمد علی نجفی بود که با اختلاف یک رای از حضور در کابینه باز ماند( و همگان می دانیم رسانه ها تا چه حد می توانند در تغییر رویکردها تاثیر داشته باشند) در واقع نجفی قربانی منتقدان دولت نشد، قربانی بی عملی موافقان شد که با یک رای از حضور در کابینه باز ماند.

بعد از آن محمدرضا صادق جای خود را به پرویز اسماعیلی داد؛ سخنگوی ستاد رقیب به قلب اطلاع رسانی دولت آمد! اتفاق بی سابقه در تاریخ سیاسی جهان که اسماعیلی خود در فیس بوک اش بدان تاکید و تصریح کرد.

اوضاع رسانه ای دولت بهتر نشد که بدتر هم شد،نکته درد آور و مظلومیت دولت روحانی آن بود که محمود احمدی نژاد کارنامه ای بس مشعشع داشت اما با تیزهوشی رسانه ای و کنش های رسانه ای هدفمند خود را دیگرگونه به مخاطبان عرضه می کرد و دولت روحانی که میراثی بس ناخوشایند را تحویل گرفته و کمر همت به تغییرات ملموس بسته و الحق و الانصاف هم کارنامه ای درخشان و در بسیاری از حوزه ها بی سابقه در تاریخ انقلاب داشت، هیچ تبلور بیرونی و عمومی چندانی این عملکردهایش در میان مردم نداشت، که اتفاقا رئیس جمهوری هم در سخنان روز پنج شنبه خود با اهالی رسانه بدان اشاره و به منتقدان گفت که چرا بی انصافی می کنند و خوبی ها را نمی گویند و فقط تخریب می کنند!

به آقای رئیس جمهوری البته باید متذکر شد که به جای این انتظار که البته به حق هم هست، بیش تر به درون دولت خود بنگرند، وقتی منتقدان می بینند که عزم و اراده ای برای حمایت از دولت در خود بدنه رسانه ای دولت نیست، آنان چگونه خود را کاسه داغ تر از آش کنند!

غیر از قلب اطلاع رسانی دولت که شرح آن مثنوی هفتاد من می شود، بایدپرسید که در خبرگزاری ها و روابط عمومی های اینهمه وزارتخانه دولتی، چند نفر کاربلد و استخوان خورد کرده رسانه ای حضور دارند؟ تا آنجا که نگارنده می داند تنها در یک وزارتخانه آنهم چند صباحی است که یک روزنامه نگار شناخته شده بر راس یک روابط عمومی است.

در غیر آن به غیر از انتصاب های فاجعه آمیز افرادی که حتی یک روز هم سابقه رسانه ای نداشته اند (و نگارنده حداقل چند نفری را می شناسد)، روابط عمومی ها مملو از عزیزان دکتر فلان و متخصص بیساری است که شاید در حوزه های مختلف مدیر توانمندی هم باشند و شاید درس آکادمیک هم خوانده باشند اما نه کار رسانه ای را می دانند و نه با ظرایف و لطایف آن آشنا هستند!

آنوقت اوضاع می شود، همینی که هست، دولت یازدهم می شود، مظلوم ترین دلت تاریخ و کرور کرور خدمات اش به چشم و لسان و زبان هیچ کس نمی آید.

رئیس جمهوری محترم و البته ما هزار بار باید خدای را شاکر باشیم که در هفته انتهایی انتخابات دغدغه عمومی اهالی خرد و نخبگان آن موج عظیم را براه انداخت تا مانع از حضور رقیب و ادامه کار دولت روحانی شود والا مشخص نبود که سرنوشت دولتی که در کنار ضعف هایش، خدمات بسیاری را به انجام و پرونده هایی بس بزرگ را به فرجام رسانده بود، چه شده و سرنوشت کشور به کجا می انجامید.

 بی شک آنگونه که شخص رئیس جمهوری هم مورد تاکید و تصریح قرار داده بود، تغییرات در راستای هماهنگ سازی دولت با منویات و اهداف و وعده های اعلامی رئیس جمهوری در شرف انجام است و قطعا رسانه به عنوان مهم ترین رکن از این تغییرات بی نصیب نخواهد ماند اما خوب است به آقای رئیس جمهوری بگوییم که به خصوص در دوره دوم و با توجه به تحولات پرشتاب بیرونی و مسائل پیرامنی راه همواری در برابر رئیس جمهوری نیست و ایشان برای گذر از مخاطرات نیازمند همراهی و همنوایی و همذات پنداری وثیق افکار عمومی است و این مهم بدون رویکرد رسانه ای هوشمندانه و بهره گیری از نخبگان رسانه ای ممکن و میسر نخواهد شد.

چهره هایی که بسیاری از آنان در ضیافت افطاری آقای روحانی در اقصی نقاط سالن نشسته بودند و چه بسیاری هم که نبودند و همواره از دولت روحانی بواسطه دغدغه مندی شان برای منافع ملی حمایت کرده اند اما برای پر طنین شدن صدای آنان نیاز به تریبون هایی دارند که دولت و شخص رئیس جمهوری می بایست برای آنان فراهم کند.   

سخن از فرد و افراد نیست سخن از دولت و ملتی است که یکی هستند و منافع ملی است که در گرو موفقیت دولت در کوران تلاطم ها داخلی و خارجی پیش روست. من الله التوفیق