این روز و این قرارداد در تاریخ ثبت خواهد شد
سرویس اقتصادی خرداد: شاید حواشی و هیاهوی دلواپسان پیرامون آن، فضای گرداگرد چنین توافقی را تاریک و مشوش کند، یا تهدیدات رو به تزاید منطقه ای و خط و نشان های آمریکا و یا مجادلات داخلی سیاسی و بگو و مگوهای معطوف به آن، بر این توافق سایه افکند اما هیچ چیز نمی تواند اهمیت و تاریخی بودن این توافق بزرگ و بسیار مهم و اثر گذار نه در حال و بازه زمانی کوتاه مدت پیش رو که در فراسوی این روزها و سال ها را تحت الشعاع خود بگیرد.
به گزارش خرداد؛ خبر کوتاه است و البته بسیار مهم؛ توافق ایران و شرکت توتال فرانسه برای توسعه بخش فراساحل فاز 11 پارس جنوبی بسته شد.
قراردادی با ارزش بیش از 5 میلیارد دلار که می توان گفت به مثابه رنسانسی در صنعت نفت ایران بوده و پس از سال ها همه دیوارهای محدودیت و تحریم ها را عینی و عملی و فراتر از تعهدات سیاسی شکسته و دروازه های تازه ای به سوی اقتصاد ایران می گشاید.
5.8 میلیارد دلار رقم کمی نیست اما ارزش این قرارداد بسیار فراتر از این ارقام نجومی است و می توان گفت این طلیعه ای است نیکو برای نقطه عزیمت برای جهش بزرگ اقتصاد ایران پس از سال ها فشار و محدودیت، بیش از یک دهه بود که شرکت های بزرگ نفتی جهان از ورود به بازار ایران منع شده و پس از توافق هسته ای لحظه شماری برای تحقق چنین روزی اغاز شده بود.
برجام که به ثمر نشست، یک توافق سیاسی بود، روی کاغذ، برای آنکه ایران به ثمرات این توافق بزرگ دست یابد، نیاز به سرمایه گذاری خارجی و شکست پروژه روانی تحریم ها بود، دلواپسان هم در داخل هیاهوی بسیار براه انداخته و همزمان با روی کارآمدن ترامپ در آنسوی نمرزها، کار سخت تر نیز شد، سرمایه گذار بیش از هر چیز امنیت می خواهد و این هیاهوهای داخلی و خارجی سم مهلک بود برای خیزش بزرگ برای جهش آغازین که اگر به ثمر می نشست، بقیه راه خود به خود همواره می شد و قرارداد با توتال این خط شکنی بزرگ و آن جهش نهایی بود.
حال دیگر سرمایه گذاران خارجی و بانک های اروپایی با خیال آسوده تر از شکست این طلسم جسارت حضور در بازار ایران را می یابند و دلواپسانی که مدام بر طبل عدم تاثیر گذاری برجام و عدم سرمایه گذاری خارجی می دمیدند و آن را چماقی بر سر دولت کرده بودند، حرفی برای گفتن نخواهند داشت، هر چند که امثال زاکانی هنوز هم بی محابا به قراردادهای تازه نفتی می تازند و می خواهند فضا را مسموم کنند.
فارغ از تاثیرات فرا متنی و بسیار بزرگ این قرار داد که گذشت زمان تاثیرات آن را عیان خواهد کرد، تزریق بیش از 5 میلیارد دلار به صمعت نفت ایران در شرایط فعلی بسیار حایز اهمیت است، فعالان عرصه انرژی خوب می دانند که پس از ثمردهی طرح های توسعه ای در طول چند سال گذشته، صنعت نفت از فقدان نقدینگی رنج فراوانی برده و بسیاری از شرکت ها در این عرصه زمین گیر شده بودند و آمدن توتال جان تازه ای به رگ های صنعت نفت ایران خواهد بخشید، آنهم در اقتصاد تک محصولی ما که نفت نقش محوری و کلیدی برای رونق بخشی به اقتصاد دارد و از طرف دیگر اشتغال زایی معطوف به این سرمایه گذاری خارجی هم بسیار حایز اهمیت است.
البته این اول راه است و زنگ آغاز همانگونه که زنگنه گفته است، ایران بر اساس برنامه توسعه ششم خود نیاز به 200 میلیارد دلار سرمایه گذاری نفتی دارد و بخش عمده ای از این رقم کلان با حضور سرمایه گذاران خارجی ممکن ومیسر خواهد شد.
شاید خبر قرار داد با توتال در میان بسیاری از خبرهای داغ و روز سیاسی گم شود اما آیندگان بی گمان از این روز به عنوان روزی تاریخی یاد خواهند کرد، روزی که ترامپ و جنگ سالاران آمریکایی مقهور درایت مردان دیپلماسی ایران در وزارت خارجه و وزارت نفت شدند .
به گزارش خرداد؛ خبر کوتاه است و البته بسیار مهم؛ توافق ایران و شرکت توتال فرانسه برای توسعه بخش فراساحل فاز 11 پارس جنوبی بسته شد.
قراردادی با ارزش بیش از 5 میلیارد دلار که می توان گفت به مثابه رنسانسی در صنعت نفت ایران بوده و پس از سال ها همه دیوارهای محدودیت و تحریم ها را عینی و عملی و فراتر از تعهدات سیاسی شکسته و دروازه های تازه ای به سوی اقتصاد ایران می گشاید.
5.8 میلیارد دلار رقم کمی نیست اما ارزش این قرارداد بسیار فراتر از این ارقام نجومی است و می توان گفت این طلیعه ای است نیکو برای نقطه عزیمت برای جهش بزرگ اقتصاد ایران پس از سال ها فشار و محدودیت، بیش از یک دهه بود که شرکت های بزرگ نفتی جهان از ورود به بازار ایران منع شده و پس از توافق هسته ای لحظه شماری برای تحقق چنین روزی اغاز شده بود.
برجام که به ثمر نشست، یک توافق سیاسی بود، روی کاغذ، برای آنکه ایران به ثمرات این توافق بزرگ دست یابد، نیاز به سرمایه گذاری خارجی و شکست پروژه روانی تحریم ها بود، دلواپسان هم در داخل هیاهوی بسیار براه انداخته و همزمان با روی کارآمدن ترامپ در آنسوی نمرزها، کار سخت تر نیز شد، سرمایه گذار بیش از هر چیز امنیت می خواهد و این هیاهوهای داخلی و خارجی سم مهلک بود برای خیزش بزرگ برای جهش آغازین که اگر به ثمر می نشست، بقیه راه خود به خود همواره می شد و قرارداد با توتال این خط شکنی بزرگ و آن جهش نهایی بود.
حال دیگر سرمایه گذاران خارجی و بانک های اروپایی با خیال آسوده تر از شکست این طلسم جسارت حضور در بازار ایران را می یابند و دلواپسانی که مدام بر طبل عدم تاثیر گذاری برجام و عدم سرمایه گذاری خارجی می دمیدند و آن را چماقی بر سر دولت کرده بودند، حرفی برای گفتن نخواهند داشت، هر چند که امثال زاکانی هنوز هم بی محابا به قراردادهای تازه نفتی می تازند و می خواهند فضا را مسموم کنند.
فارغ از تاثیرات فرا متنی و بسیار بزرگ این قرار داد که گذشت زمان تاثیرات آن را عیان خواهد کرد، تزریق بیش از 5 میلیارد دلار به صمعت نفت ایران در شرایط فعلی بسیار حایز اهمیت است، فعالان عرصه انرژی خوب می دانند که پس از ثمردهی طرح های توسعه ای در طول چند سال گذشته، صنعت نفت از فقدان نقدینگی رنج فراوانی برده و بسیاری از شرکت ها در این عرصه زمین گیر شده بودند و آمدن توتال جان تازه ای به رگ های صنعت نفت ایران خواهد بخشید، آنهم در اقتصاد تک محصولی ما که نفت نقش محوری و کلیدی برای رونق بخشی به اقتصاد دارد و از طرف دیگر اشتغال زایی معطوف به این سرمایه گذاری خارجی هم بسیار حایز اهمیت است.
البته این اول راه است و زنگ آغاز همانگونه که زنگنه گفته است، ایران بر اساس برنامه توسعه ششم خود نیاز به 200 میلیارد دلار سرمایه گذاری نفتی دارد و بخش عمده ای از این رقم کلان با حضور سرمایه گذاران خارجی ممکن ومیسر خواهد شد.
شاید خبر قرار داد با توتال در میان بسیاری از خبرهای داغ و روز سیاسی گم شود اما آیندگان بی گمان از این روز به عنوان روزی تاریخی یاد خواهند کرد، روزی که ترامپ و جنگ سالاران آمریکایی مقهور درایت مردان دیپلماسی ایران در وزارت خارجه و وزارت نفت شدند .
