تغییر و تحولات پسا انتخاباتی در اردوگاه اصلاح طلبان و اصولگرایان
شفافیت صورت بندی های سیاسی در روزهای سرنوشت ساز
انتخابات با همه فراز و فرودهایش به پایان رسید و برگی دیگر در منظومه سیاسی کشور ورق خورد اما زلزله های پسا انتخاباتی هنوز صحنه سیاسی را تحت الشعاع خود دارد و شرایط به نحوی پیش می رود که گویی صورت بندی های تازه ای در دو اردوگاه سیاسی در حال رقم خوردن است
سرویس سیاسی خرداد/ امین داودی نیا: انتخابات با همه فراز و فرودهایش به پایان رسید و برگی دیگر در منظومه سیاسی کشور ورق خورد اما زلزله های پسا انتخاباتی هنوز صحنه سیاسی را تحت الشعاع خود دارد و شرایط به نحوی پیش می رود که گویی صورت بندی های تازه ای در دو اردوگاه سیاسی در حال رقم خوردن است، تغییر و تحولاتی که در آستانه معرفی کابینه و نیز معطوف به گزینش شهردار تهران، مهم بوده و می تواند حتی فراتر از این بازه زمانی در چند سال آینده آرایش متفاوتی به صحنه سیاسی کشور ببخشد.
به گزارش خرداد؛ گزینش شهردار تهران برای اولین بار پس از سال ناخوشایند 84 برای اصلاح طلبان نوعی رقابت درونی را به منصه ظهور رسانده و اگر این رقابت ها، رفاقت های چند سال اخیر را تحت الشعاع خود بگیرد، می توان گفت که اردوگاه اصلاحات با انشقاق روبرو شده و آرایش تازه ای به خود خواهد گرفت.
ماجرای تعیین شهردار، سنگ محک مهمی برای اردوگاه اصلاحات و آزمونی سترگ برای آن است، که بلوغ سیاسی خود را نشان دهند، اینکه آنان می توانند در جایی که مسئله رقابت بیرونی جای خود را به رقابت درونی داده است، آنان توانایی مدیریت شرایط و عبور از کشاکش ها و اصطکاک های هزینه ساز را داشته و می توانند در عین رقابت، پا بر رفاقت ها نگذاشته و یک ماراتن سیاسی آبرومند را به منصه اجرا بگذارند؟
این روزها از متلک پرانی ها در فضای مجازی تا کشاکش های پیدا و پنهان در قطب بندی های درون گفتمانی و احزاب شناخته شده به وضوح قابل مشاهده است، که البته طبیعی بوده و چندان مایه تعجب نیست، نکته تنها آنست که این رقابت های طبیعی پا از حیطه متعارف فراتر نگذاشته و تبدیل به دو قطبی نشود، که نشانه های آن نیز البته به نوعی دیده می شود.
یکسو حامیان شورای عالی و طیف سنتی تر اصلاح طلبان قرار دارند و سوی دیگر جریان موسوم به کارگزاران و در این میان اعتدالی ها نیز میدان داری می کنند و باید دید در قبض و بسط های این روزها پرفشار این جریانات در نهایت خروجی منجر به قطب بندی خواهد شد؟ قطب بندی که اثرات مهم و غیر قابل کتمانی در انتخابات مجلس یازدهم خواهد داشت و حتی می تواند ماجرای رای اعتماد به کابینه را هم کمی پیچ در پیچ کند.
در سوی دیگر میدان بخش مهمی از اصولگرایان که ناکامی بزرگی در انتخابات گذشته، به رغم اجماع و اتحاد بی سابقه حاصل کرده اند، اکنون به نظر می رسد که در مواجهه با دولت تصمیم گرفته اند که خرج خود را پس از سال ها اختلاف ملموس اما نانوشته با صراحت بیش تری ترسیم و تبیین کنند.
لاریجانی این روزها با وضوح بیش تری همسویی و همگامی خود با دولت را نشان داده و ابایی از به رخ کشیدن آن ندارد، چیزی که از سوی اصولگرایان تندرو و منتقد پر و پا قرص دولت دیگر قابل تحمل نیست و پس از حملات رسانه ای، همین امروز نقوی حسینی سخنگوی فراکسیون ولایی و از اعضای جبهه پایداری گفته است که از فراکسیون ولایت (متشکل از همه اصولگرایان) جدا شده اند و خرج خود را سوا کرده اند.
تغییر و تحولی که می تواند در آستانه معرفی کابینه به مجلس حایز اهمیت بوده و اپوزیسیون و پوزیسیون دولت در مجلس را واضح تر از هر زمان دیگری کند.
کمی آنسوتر هم افرادی چون باهنر یا اصولگرایانی چون توکلی قرار دارند که هر چند منتقد دولت بوده و نقدها و ایرادات فراوانی به آن داشته و در بزنگاه های حساس از نقدهای گزنده نیز پرهیز نمی کنند اما به وضوح آنان در برابر مولاضع تند این روزها که گاه پا از دایره متعارف نیز فراتر گذاشته، موضع داشته و با آن همراهی نمی کنند.
اصولگرایانی که نه با همسو با دولت هستند؛ همانند لاریجانی و طیف همراهش و نه منتقد دو آتشه و آشتی ناپذیر دولت همچون جبهه پایداری و باید دید این سه گانه اصولگرایان در افق پیش رو و در آستانه انتخابات مجلس چه سر و شکلی خواهد یافت.
در این میان البته باد در بادبان طیف اعتدالی و حامیان روحانی می وزد اگر برخی گل به خودی ها کار دستشان نداده و رئیس جمهوری بتواند در ماجرای معرفی کابینه آنگونه که انتظار می رود ضمن جلب نظر طیف حامیان مردمی از پس معادلات سیاسی و طیفی برآمده و نوعی توازان و همه جانبه نگری را در معرفی کابینه ملحوظ کند.
به گزارش خرداد؛ گزینش شهردار تهران برای اولین بار پس از سال ناخوشایند 84 برای اصلاح طلبان نوعی رقابت درونی را به منصه ظهور رسانده و اگر این رقابت ها، رفاقت های چند سال اخیر را تحت الشعاع خود بگیرد، می توان گفت که اردوگاه اصلاحات با انشقاق روبرو شده و آرایش تازه ای به خود خواهد گرفت.
ماجرای تعیین شهردار، سنگ محک مهمی برای اردوگاه اصلاحات و آزمونی سترگ برای آن است، که بلوغ سیاسی خود را نشان دهند، اینکه آنان می توانند در جایی که مسئله رقابت بیرونی جای خود را به رقابت درونی داده است، آنان توانایی مدیریت شرایط و عبور از کشاکش ها و اصطکاک های هزینه ساز را داشته و می توانند در عین رقابت، پا بر رفاقت ها نگذاشته و یک ماراتن سیاسی آبرومند را به منصه اجرا بگذارند؟
این روزها از متلک پرانی ها در فضای مجازی تا کشاکش های پیدا و پنهان در قطب بندی های درون گفتمانی و احزاب شناخته شده به وضوح قابل مشاهده است، که البته طبیعی بوده و چندان مایه تعجب نیست، نکته تنها آنست که این رقابت های طبیعی پا از حیطه متعارف فراتر نگذاشته و تبدیل به دو قطبی نشود، که نشانه های آن نیز البته به نوعی دیده می شود.
یکسو حامیان شورای عالی و طیف سنتی تر اصلاح طلبان قرار دارند و سوی دیگر جریان موسوم به کارگزاران و در این میان اعتدالی ها نیز میدان داری می کنند و باید دید در قبض و بسط های این روزها پرفشار این جریانات در نهایت خروجی منجر به قطب بندی خواهد شد؟ قطب بندی که اثرات مهم و غیر قابل کتمانی در انتخابات مجلس یازدهم خواهد داشت و حتی می تواند ماجرای رای اعتماد به کابینه را هم کمی پیچ در پیچ کند.
در سوی دیگر میدان بخش مهمی از اصولگرایان که ناکامی بزرگی در انتخابات گذشته، به رغم اجماع و اتحاد بی سابقه حاصل کرده اند، اکنون به نظر می رسد که در مواجهه با دولت تصمیم گرفته اند که خرج خود را پس از سال ها اختلاف ملموس اما نانوشته با صراحت بیش تری ترسیم و تبیین کنند.
لاریجانی این روزها با وضوح بیش تری همسویی و همگامی خود با دولت را نشان داده و ابایی از به رخ کشیدن آن ندارد، چیزی که از سوی اصولگرایان تندرو و منتقد پر و پا قرص دولت دیگر قابل تحمل نیست و پس از حملات رسانه ای، همین امروز نقوی حسینی سخنگوی فراکسیون ولایی و از اعضای جبهه پایداری گفته است که از فراکسیون ولایت (متشکل از همه اصولگرایان) جدا شده اند و خرج خود را سوا کرده اند.
تغییر و تحولی که می تواند در آستانه معرفی کابینه به مجلس حایز اهمیت بوده و اپوزیسیون و پوزیسیون دولت در مجلس را واضح تر از هر زمان دیگری کند.
کمی آنسوتر هم افرادی چون باهنر یا اصولگرایانی چون توکلی قرار دارند که هر چند منتقد دولت بوده و نقدها و ایرادات فراوانی به آن داشته و در بزنگاه های حساس از نقدهای گزنده نیز پرهیز نمی کنند اما به وضوح آنان در برابر مولاضع تند این روزها که گاه پا از دایره متعارف نیز فراتر گذاشته، موضع داشته و با آن همراهی نمی کنند.
اصولگرایانی که نه با همسو با دولت هستند؛ همانند لاریجانی و طیف همراهش و نه منتقد دو آتشه و آشتی ناپذیر دولت همچون جبهه پایداری و باید دید این سه گانه اصولگرایان در افق پیش رو و در آستانه انتخابات مجلس چه سر و شکلی خواهد یافت.
در این میان البته باد در بادبان طیف اعتدالی و حامیان روحانی می وزد اگر برخی گل به خودی ها کار دستشان نداده و رئیس جمهوری بتواند در ماجرای معرفی کابینه آنگونه که انتظار می رود ضمن جلب نظر طیف حامیان مردمی از پس معادلات سیاسی و طیفی برآمده و نوعی توازان و همه جانبه نگری را در معرفی کابینه ملحوظ کند.
