سند رسوایی «توتال»!
سرویس سیاسی خرداد/ رضا رئیسی: برای اولین بار طی دو دهه گذشته، قراردادی با ارزش 4.8 میلیارد دلار میان ایران و یک شرکت معتبر و بین المللی حوزه نفتی به امضاء رسیده است. قراردادی که زنگنه ارزش آورده آن از سوی طرف خارجی برای اقتصاد کشورمان را تا 6 میلیارد دلار بر اساس پرداخت عوارض و مالیات ارزیابی کرده و همین ساعتی پیش در جمع خبرنگاران تاکید کرد که در کل مدت قرارداد چیزی بالغ بر 84 میلیارد دلار از این توافق به اقتصاد کشور تزریق خواهد شد.
به گزارش خرداد؛ ناگفته پیداست که این ارزش افزوده بالا و درآمدهای نجومی، امکان چه تحول سترگی در اقتصاد ایران را دارد، اقتصادی که بیش و پیش از هر مولفه ای چه بپسندیم و چه نپسندیم، موتور محرک آن درآمدهای نفتی است.
اما بی شک ارزش این توافق بسیار فراتر از این ارقام و اعداد است.
شکست تابوی سرمایه گذاری خارجی در ایران و ابراز اطمینان به غول های نفتی و بانکی جهان برای حضور بلند مدت در بازار ایران خود کار کارستان این توافق است که می تواند تحولات عظیمی در اقتصاد ایران رقم بزند.
در دیگر سو، ایران با امضای این توافق مکانسیم تضمین کننده بسیار قوی را پشتوانه برجام قرار داد، چرا که در توافق هسته ای این بند مورد تصریح قرار گرفته که هر توافق اقتصادی انجام پذیرفته در دوران اجرای برجام حتی پس از لغو آن، قابلیت بازگشت نداشته و می بایست اجرایی شود و اکنون انگیزه تندروهای آمریکایی یا اقدام احتمالی آنان نمی توانند خللی در شرایط رو به بهبود تعامل ایران با اقتصاد جهانی بگذارد.
این توافق همچنین از نظر سیاسی نشان داد که اروپا قرار نیست دنباله رو ترامپ و ماجراجویی های آن باشد و تلاش دشمنان منطقه ای در دور تازه تحرکات آنان برای به انزوا بری ایران را نیز بابتر کرد.
بگذریم که صنعت نفت ایران در طول یکسال گذشته و با اتمام پروژه های توسعه ای با رکود و فقدان نقدینگی روبرو این سرمایه گذاری موجبات بازگشت رونق به این صنعت مادر را فراهم و مضاف بر آن اشتغال ایجاد کرده و ....
در واقع می توان گفت که از هر منظری به این توافق نگریسته شود، دستاوردهای آن از ابعاد اقتصادی و سیاسی برای کشورمان کتمان شدنی نیست و شاید در هر کجای دنیا که بود، طیف ها و نحله های مختلف سیاسی فارغ از اختلاف سلایق و آراء، با نگاه به منافع ملی آن را ستوده و در تحسین و تمجیدش بسیار می گفتند.
اما نکته جالب توجه واکنش های تند و بسیار عصبی دلواپسان به این توافق بزرگ و ملی است. آنان با بهانه های واهی که خود نیز می دانند (وزیر نفت به طور کامل به تشریح شرایط و پاسخگویی به نقدهای کارشناسی پرداخته) محلی از اعتبار ندارد، هجمه و حمله رسانه ای و سیاسی را به این توافق تازه آغاز کرده اند!
نکته ای که در اینجا می خواهم از آن با عنوان « سند رسوایی توتال» یاد کنم. بله قرارداد توتل سند رسوایی بزرگ دلواپسان است به چندین و چند دلیل واضح و روشن.
دلواپسان مگر همواره شعار رفع رکود و بهبود معیشت مردم را نمی دادند؟ حال چگونه است که این توافق بزرگ با این ارزش افزوده بالا برای اقتصاد ایران را آماج حملات قرار می دهند؟ مگر آنان نمی گفتند که بیکاری باید حل شود؟
مگر دلواپسان نمی گفتند که برجام دستاوردی نداشته و سرمایه گذاری خارجی و مبادلات بانکی را تحت تاثیر قرار نداده است؟
مگر آنان نمی گفتند که به دنبال دیوار کشی دور ایران نیستند و منتقد روابط و تعامل سازنده و درست با جهان خارج نیستند؟
حال چه شده که آنان اینگونه بی محابا به توافق با توتال می تازند؟
اما از همه جالب تر آنجایی است که منتقدان امروز این توافق که بی محابا تاخته و حنجره می درند، در هنگامی که بابک زنجانی با امضای 5 وزیر و اعضای کابینه دولت احمدی نژاد، 2.8 میلیارد دلار از سرمایه های ملی را به تاراج برد و هنوز برنگردانده، صدای اعتراض و فریاد و خروشی نداشتند؟ حال چگونه باور کنیم که آنان از سر صدق و صفا و وطن دوستی است که معترض این توافق شفاف، قاعده مند، متعارف و مورد تحسین جهانیان، شده اند؟ آیا اینجا واژه کاسب تحریم دقیقا مصداق پیدا نمی کند؟
با امثال چنین قراردادی امکان بهره برداری و سوء استفاده از دوران تلخی که همه چیز ناشفاف بود و زنجانی ها میدان دار ، به پایان رسیده و بدیهی است که چنین توافقی ذنب لایغفر از سوی عده ای تلقی شود که خواب دوران طلایی تحریم ها و سودهای بی حساب آن دوران را می بینند؟
به گزارش خرداد؛ ناگفته پیداست که این ارزش افزوده بالا و درآمدهای نجومی، امکان چه تحول سترگی در اقتصاد ایران را دارد، اقتصادی که بیش و پیش از هر مولفه ای چه بپسندیم و چه نپسندیم، موتور محرک آن درآمدهای نفتی است.
اما بی شک ارزش این توافق بسیار فراتر از این ارقام و اعداد است.
شکست تابوی سرمایه گذاری خارجی در ایران و ابراز اطمینان به غول های نفتی و بانکی جهان برای حضور بلند مدت در بازار ایران خود کار کارستان این توافق است که می تواند تحولات عظیمی در اقتصاد ایران رقم بزند.
در دیگر سو، ایران با امضای این توافق مکانسیم تضمین کننده بسیار قوی را پشتوانه برجام قرار داد، چرا که در توافق هسته ای این بند مورد تصریح قرار گرفته که هر توافق اقتصادی انجام پذیرفته در دوران اجرای برجام حتی پس از لغو آن، قابلیت بازگشت نداشته و می بایست اجرایی شود و اکنون انگیزه تندروهای آمریکایی یا اقدام احتمالی آنان نمی توانند خللی در شرایط رو به بهبود تعامل ایران با اقتصاد جهانی بگذارد.
این توافق همچنین از نظر سیاسی نشان داد که اروپا قرار نیست دنباله رو ترامپ و ماجراجویی های آن باشد و تلاش دشمنان منطقه ای در دور تازه تحرکات آنان برای به انزوا بری ایران را نیز بابتر کرد.
بگذریم که صنعت نفت ایران در طول یکسال گذشته و با اتمام پروژه های توسعه ای با رکود و فقدان نقدینگی روبرو این سرمایه گذاری موجبات بازگشت رونق به این صنعت مادر را فراهم و مضاف بر آن اشتغال ایجاد کرده و ....
در واقع می توان گفت که از هر منظری به این توافق نگریسته شود، دستاوردهای آن از ابعاد اقتصادی و سیاسی برای کشورمان کتمان شدنی نیست و شاید در هر کجای دنیا که بود، طیف ها و نحله های مختلف سیاسی فارغ از اختلاف سلایق و آراء، با نگاه به منافع ملی آن را ستوده و در تحسین و تمجیدش بسیار می گفتند.
اما نکته جالب توجه واکنش های تند و بسیار عصبی دلواپسان به این توافق بزرگ و ملی است. آنان با بهانه های واهی که خود نیز می دانند (وزیر نفت به طور کامل به تشریح شرایط و پاسخگویی به نقدهای کارشناسی پرداخته) محلی از اعتبار ندارد، هجمه و حمله رسانه ای و سیاسی را به این توافق تازه آغاز کرده اند!
نکته ای که در اینجا می خواهم از آن با عنوان « سند رسوایی توتال» یاد کنم. بله قرارداد توتل سند رسوایی بزرگ دلواپسان است به چندین و چند دلیل واضح و روشن.
دلواپسان مگر همواره شعار رفع رکود و بهبود معیشت مردم را نمی دادند؟ حال چگونه است که این توافق بزرگ با این ارزش افزوده بالا برای اقتصاد ایران را آماج حملات قرار می دهند؟ مگر آنان نمی گفتند که بیکاری باید حل شود؟
مگر دلواپسان نمی گفتند که برجام دستاوردی نداشته و سرمایه گذاری خارجی و مبادلات بانکی را تحت تاثیر قرار نداده است؟
مگر آنان نمی گفتند که به دنبال دیوار کشی دور ایران نیستند و منتقد روابط و تعامل سازنده و درست با جهان خارج نیستند؟
حال چه شده که آنان اینگونه بی محابا به توافق با توتال می تازند؟
اما از همه جالب تر آنجایی است که منتقدان امروز این توافق که بی محابا تاخته و حنجره می درند، در هنگامی که بابک زنجانی با امضای 5 وزیر و اعضای کابینه دولت احمدی نژاد، 2.8 میلیارد دلار از سرمایه های ملی را به تاراج برد و هنوز برنگردانده، صدای اعتراض و فریاد و خروشی نداشتند؟ حال چگونه باور کنیم که آنان از سر صدق و صفا و وطن دوستی است که معترض این توافق شفاف، قاعده مند، متعارف و مورد تحسین جهانیان، شده اند؟ آیا اینجا واژه کاسب تحریم دقیقا مصداق پیدا نمی کند؟
با امثال چنین قراردادی امکان بهره برداری و سوء استفاده از دوران تلخی که همه چیز ناشفاف بود و زنجانی ها میدان دار ، به پایان رسیده و بدیهی است که چنین توافقی ذنب لایغفر از سوی عده ای تلقی شود که خواب دوران طلایی تحریم ها و سودهای بی حساب آن دوران را می بینند؟
