خاطره جالب عدالله نوری از دوران وزارت کشور

«وَ لا تُصَعِّرْ خَدَّکَ لِلنَّاسِ وَ لا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحاً إِنَّ اللَّهَ لا يحِبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُورٍ/ روى خود را از مردم برمگردان و بر زمين با  نخوت و تکبر گام برمدار، که خداوند هيچ ‏متکبّر فخرفروشی را دوست ‏ندارد». سوره مبارکه لقمان، آيه ۱۸

دوره اول رياست‌جمهوري مرحوم آيت‌الله هاشمي‌رفسنجاني در کابينه ايشان وزير کشور بودم. به ياد دارم در آن زمان، در سالگرد رحلت امام خميني ‏‏رحمه‌الله عليه و شايد سال ۱۳۷۰، در حاشيه مراسم، ‏خدمت مرحوم آيت‌الله پسنديده (برادر امام خميني) رسيدم‎. ايشان ‏خاطره‌اي از مراجعه خود به وزارت کشور، در رژيم گذشته را بيان کردند که کليت آن چیزی که به ياد دارم، چنين بود: «در ‏دوره پهلوي، در خمينِ ما ‏حاکمي بود که ‏به مردم ظلم مي‌کرد. من ‏يکي، دو بار به آقاي ‏اخوي (امام خميني)، گفتم برويم تهران و ‏براي مردم خمين دادخواهي کنيم، ايشان ‏‏نپذيرفتند. تصميم گرفتم به‌تنهایی کاري بکنم. به تهران آمدم و به ‏وزارت کشور مراجعه کردم و از محل دفتر وزير جويا شدم، مرا ‏راهنمايي کردند. ‏مسئول دفتر وزير درمورد کار من پرسيد. گفتم مي‌‏خواهم ‏وزير را ببينم، پاسخ داد ايشان ‏جلسه دارند منتظر بمانيد تا پس از اتمام جلسه با ايشان هماهنگ کنم. پس ‏از مدتي، چند نفر از اتاق وزير خارج شدند، مسئول دفتر به ‏داخل رفت و برگشت و ‏مرا به ‏اتاق وزير دعوت کرد. من وارد شدم، سلام کردم، ‏آقاي وزير هم از جا برخاست احترام ‏کرد. پس از آن، مشکل حاکم ‏خمين و ظلم او به مردم را براي آقاي وزير توضيح ‏دادم. پس از پايان سخنان من، وزير گفت: ‏شما ‏درست مي‌فرمایيد، ما اشتباه کرده‌ايم و ‏او را برکنار خواهم کرد. من خداحافظي کرده ‏از وزارت کشور به خمين ‏مراجعت کردم و ‏حاکم هم تغيير کرد‎».پس از اتمام اين دوره، تا سال ۱۳۷۵ که افتخار نمايندگي مردم تهران در مجلس شوراي ‏اسلامي را يافتم، مسئوليتي نداشتم و براي کارهاي علمي به قم بازگشتم. در يکي از ‏روزها که براي زيارت به حرم حضرت معصومه سلام‌الله عليها، مشرف شده بودم، هنگام بيرون‌آمدن از ‏حرم، شنيدم سه نفر از ‏زوار با لهجه يكي از شهرستان‌هاي اطراف اصفهان درباره ‏من، به همديگر اين جمله را ‏مي‌گويند: «اون روز که کاري ازش ‏ميومد نمي‌شد ديدش حالا ‏که مي‌شه ديدش کاري ازش ‏نمياد». جمله‌اي ساده و البته بسيار پرمعنا و دقيق.
اکنون که خاطرات گذشته را مرور مي‌کنم از خود مي‌پرسم به‌راستي اگر در ‏جمهوري اسلامي يک روحاني، چه رسد به ساير مردم، مي‌خواست در وزارت کشور با ‏من به‌عنوان وزير كشور ديدار کند، به همان‌ راحتي که آيت‌الله پسنديده، در زمان پهلوي با وزير ‏‏کشور ملاقات کرد، مي‌توانست؟ چه جمله ‏زيبا و معناداري را به من ‏گوشزد کردند، «اون ‏روز که کاري ازش ميومد نمي‌شد ديدش، حالا که مي‌شه ديدش ‏کاري ‏ازش نمياد».فراموش نکنيم و به خاطر بسپاريم که:- رفتار مسئولان از ديد مردم پنهان نيست و براي هريک براساس ‏برداشت خود و نه ‏‏خوشايند ايشان پرونده‌اي در ذهن دارند‎.‎- رياست‌ها مانند عمر، به‌سرعت سپري می‌شوند، آنچه باقي مي‌ماند عملکرد و رفتار ‏پسنديده و ‏ناپسند ‏ماست. چه بسيارند کساني که رنج کار و تلاش براي مردم را تحمل ‏می‌کنند و دعاي ‏خير مردم را پشت ‏سر خود دارند و چه بسيارند کساني که بدون توجه به ‏مردم، بار خود را ‏بستند و آه و ناله مردم و ‏خسران اخروي و چه‌بسا دنيوي را همراه خود ‏مي‌برند.‏- شرايط خدمت به مردم، هديه‌اي الهي است که هرکسي از آن بهره‌مند نمي‌شود و ‏در‏عين‌حال ‏آزموني است براي مسئولان تا چه کسي بتواند بهترين بهره را از اين ‏‏هديه الهي ببرد و از ‏آزمون سربلند و پيروز بيرون آيد.‏چرا تا ديروز که پست و مقامي نداشتيم، مانند مردم عادي با ديگران برخورد مي‌‏‏کرديم و امروز که ‏به مقامي دست يافته‌ايم، خود را تافته جدا بافته از مردم می‌دانیم، گاه ‏‏حتي جواب سلام مردم را هم با ‏اکراه مي‌دهيم؟ آيا بهتر نيست با مردم و ارباب رجوع و ‏‏حتي زيردستان خود به‌گونه‌اي رفتار کنيم که ‏مانند آيت‌الله پسنديده پس از ده‌ها سال، ‏‏نام ما را به نيکي ببرند؟اخلاق پسنديده و حسن معاشرت داشتن، به گرايش سياسي بستگي ندارد. چه‌بسا ‏ا‏فراد انقلابي که ‏پس از به‌قدرت‌رسيدن و در معرض امتحان قرارگرفتن از هر فردی خودخواه‌‏تر عمل کنند، همچنان که در رژيم گذشته نيز مديراني ‏بودند که چونان «علي‌بن‌‏يقطين» در جهت خدمت به مردم گام ‏برمي‌داشتند.‏از رياست‌ها، به خود غره نشويم که در پايان کار، هم پرونده اعمال و رفتار ما نزد مردم ‏‏باز است و هم ‏در درگاه عدل الهي که هيچ سرّي بر او پوشيده نيست بايد پاسخ‌گو ‏باشيم.

افتادگي آموز اگر طالب فيضي
هرگز نخورد آب زميني که بلند است