کاش آه نکشیم!

به گزارش خرداد؛ دولت دوم روحانی در حالی در حال شکل گیری است که برخی اخبار این روزها، حکایت از تغییرات ناهمسو با خواسته و مطالبه حامیان روحانی و شعارهای مطروحه وی می دهد، حتی به نظر می رسد که روحانی بر خلاف اظهارات همین آخر هفته خود در جلسه کابینه، چندان وقعی به مطالبات 24 میلیئونی حامیان خود ننهاده یا بهتر بگوییم شاید تفسیر متفاوتی از آرای 24 میلیونی و مطالبات حامیان دارد. 

بدون شک ما در جایگاه رئیس جمهوری نبوده و از فشارهای پیدا و پنهان به آن خبری نداریم و نمی دانیم که روحانی بر اساس چه متر و معیارهایی دست به گزینش کابینه می زند یا به طور قطع این حق را می بایست برای روحانی قایل باشیم که بر اساس علایق و سلایق خود به چینش دولت مردان دست زده و پاسخ مطالبات را هم بدهد اما این نکته را می دانیم و خود روحانی هم می داند و حتی منتقدان نیز می دانند که مطالبه اکثریت چیست، مطالباتی که در جای؛ جای کشور و در هنگام و موسم تبلیغات انتخاباتی در گوشه و کنار کشور فریاد زده شده و رئیس جمهوری بدان ها تاکید و تصریح داشت. 

ما می دانیم که برای ترغیب افکار عمومی برای حضور مجدد در پای صندوق های رای و خلق حماسه ای دیگر چه حرف ها نزده و چه وعده هایی را مطرح نکرده ایم، هم ما می دانیم و هم آنانی که مخاطب حرف های ما بوده اند و به اعتبار آن به صحنه آمده و رای خیر کننده خود را به صندوق های رای ریختند، مردمی که شعاردرمانی و پوپولیسم، کم کاری ها و خلف وعده ها و اظهارات گاه نابخردانه برخی دولت مردان، نتوانست عزم راسخ آنان در حمایت از دولت را مخدوش کند. 

آنان نیز تحت فشار بودند، تحت فشار زندگی، تحت فشار وعده های معیشتی، تحت فشار رفتارهای ناآشتی جویانه و تندروانه برخی که آنان را غیر خودی می دیدند اما به جان جانان به میدان آمدند و روحانی را حمایت کردند و حال او همانگونه که وعده داده بود نمی بایست با این پشتوانه و به بهانه فشار از زیر بار مسئولیت شانه خالی کند. 

کاش در روز تحلیف و در روز معرفی کابینه با شنیدن اسامی نهایی ما نیز حسرت نخورده و یک آه نکشیم که برخی آه ها جبران ناپذیر هستند، کاش روحانی همواره به یاد داشته باشد که چگونه با غوغای ملت یک بار دیگر بر صندلی قدرت تکیه زد.