ضرورت بکارگیری اصلاح طلبان در وزارتخانه های آینده ساز

خرداد: رضا رئیسی در آفتاب یزد نوشت: 

شاید پر بیراه نباشد که تاثیرگذاری اضلاع و اجزای کابینه دوازدهم را فراتر از بازه زمانی 4 سال پیش رو بدانیم، آنچنان که در موسم انتخابات این مهم در خصوص گزینش رئیس جمهوری مورد تاکید و تصریح اهالی فن و نخبگان سیاسی بود. در واقع می توان گفت که شرایط داخلی و تحولات پیرامونی، روند و سیری به خود گرفته که اهمیت چینش کابینه دوازدهم را هم در سطوح انتظارات و مطالبات و هم در مبحث برونداد و کارآمدی، مضاعف و دوچندان کرده است. 

سیاستمداران از طیف ها و نحله های مختلف نهایت سعی خود را می کنند که در این بزنگاه خطیر و حساس، منویات و اغراض و اهداف خود را به کرسی بنشانند، آنچنان که حتی منتقدان دو آتشه رئیس جمهوری نیز بر طبل سهم خواهی می کوبند، «سهم خواهی» که در وجه سلبی آن را به اهرمی برای به محاق بردن اصلاح طلبان و حامیان اصیل روحانی تبدیل کرده اند و مدام از آن بلاوجه سخن می گویند و از طرف دیگر خود با طرح عناوینی چون کابینه 80 میلیونی یا کابینه فراجناحی قصد اخذ کرسی های وزارت را دارند. 

در این میان البته اصلاح طلبان؛ می بایست بی توجه به این صحنه آرایی ها، در راستای منافع عمومی و خیر جمعی و توقعات به حق و اصیل حامیان هزینه پرداخته و پای کار خود در عرصه سیاسی، پا پس نکشیده و بی تعارف از حضور چهره های همسو با گفتمان اصلاح و اعتدال که ظرفیت و پتانسیل ساماندهی بهینه امور وزارتخانه های مهم و تاثیر گذار را دارند، حمایت کرده و نگذارند که فضا سازی های سیاسی عده ای، در این برهه مهم و تاریخی، بر تشکیل کابینه ای موجه و مطلوب تاثیر گذار باشد. 

اصلاح طلبان شناسنامه داری که هم مواضع و رویکردهای مشخص و قاعده مند داشته و هم تجربه اندوخته در حوزه های تخصصی بوده و هم می توانند با تصدی سمت وزارت مطالبات به حق و انتظارات طیف حامی را برآورده کنند. این نکته به خصوص در حوزه وزارتخانه هایی که تاثیرات فرا برهه ای داشته و کارکردشان می تواند تا نسل ها سرنوشت کشور را تحت الشعاع خود داشته باشد، دو چندان است. وزارتخانه هایی چون وزارت علوم یا ارشاد و یا به خصوص آموزش و پرورش که عهده دار نقش دهی به آینده این کشور در قالب تعلیم و تربیت و پرورش، نخبگان سیاسی و اجتماعی در چشم انداز پیش روی کشور هستند. هیچ جامعه ای رنگ سعادت و نیکبختی را نمی بیند، اگر سیستم آموزشی آن ناکارآمد و فشل بوده و بدور از نوآوری و خلاقیت و ساختارهای منسجم باشد، آنچنان که در ممالک راقیه، بیش ترین اهمیت و توجهات معطوف به وزارتخانه هایی چون آموزش و پرورش است و معلمان قدر دیده و بر صدر می نشینند. 

حال در شرایط معرفی کابینه دوازدهم و در حالیکه خداحافظی وزیر آموزش و پرورش قطعی شده و به نظر نمی رسد دو وزارتخانه دیگر، یعنی ارشاد و علوم نیز با وزرای فعلی به کار ادامه دهند، تعیین و گزینش این سه وزارتخانه به زعم نگارنده، حتی مهم تر از وزارتخانه های کلیدی سیاسی است، چرا که این وزرا و حوزه های تخصصی آنان نه فقط حال که آینده کشور را هم به نوعی ریل گذاری و قاعده مند می کنند. 

راجع به وزارت علوم، اساتید و دانشگاهیان پیشنهاد چهره های شاخصی چون توفیقی و فرجی دانا را داده اند که باید دید روحانی با توجه به حساسیت ها چگونه از این چهره های کارآمد بهره خواهد گرفت. در خصوص وزارت ارشاد اما از معاون فعلی وزیر سخن می گویند و در خصوص وزارت آموزش و پرورش نیز گزینه های اصلاح طلب با سوابق درخشان و عقبه قابل قبول وجود دارند. مدیرانی که علاوه بر تجربه های فراوان، کهولت سن نداشته و روزآمد بوده و از طرف دیگر شخصیتی موجه در میان اصلاح طلبان دارند و به نظر می رسد با حضور چنین افرادی در دولت دوازدهم دغدغه مندی آینده کشور مرتفع شده و هم در شرایط فعلی رضایتمندی بدنه حامی دولت نیز حاصل خواهد شد و البته تندروهای منتقد نیز نا امید از کارشکنی در چرخه فعالیت دولت دوازدهم خواهند شد، البته اگر رئیس جمهوری علاقمند به بسط و تعمیم رویکردهای تحول خواهانه و اصلاح گرایانه در دولت دوازدهم را وفق وعده های اعلامی داشته باشد.