آقای روحانی فکری به حال دولت دوازدهم کنید

سرویس سیاسی خرداد- عبدالرضا کنی: سخنان و وعده های رئیس جمهوری در دوره دوازدهم بسیار پیشروانه تر از دوره قبلی بود، حال آنکه او رئیس جمهوری مستقر بود و بار سخنان وی مضاعف و دو چندان نیز بود اما روحانی بی محابا به پیش رفته و وعده های پر طمطراق و شعارهای مطلوب و رویکردهای اصلاح طلبانه از خود به نمایش می گذاشت.

به گزارش خرداد؛ البته اهالی فن و نخبگان استخوان کرده در سپهر سیاست ایرانی و حتی بدنه حامیان روحانی به تجربه نیک می دانستند که بخشی از این شعارها معطوف به عرصه انتخابات و اقتضائات خاص آن است و کسی انتظار تحولات سترگ و تحقق صد در صدی مطالبات و تحولات تند و تیز نداشت و ندارد.

اصلاح طلبان و حامیان اصیل و پای کار آنان، با عنایت به تجربیات گذشته، خطر و آسیب مطالبه گری فاقد واقع گرایی و نگرش های فانتزی و شعاری و عدم توجه به واقعیات حوزه سیاست ورزی را هم تجربه کرده و هم بدان اعتنا و التفاتی نداشته و ندارند و از رئیس جمهوری نیز توقع شق القمر ندارند و اصلاح تدریجی و حرکت در مسیر ظرفیت های قانونی و البته مغفول مانده را از رئیس دولت انتظار دارند.

روحانی چه کابینه ای مطلوب و سنجیده و توانمند چینش کند و چه آنگونه که از شرایط و قرائن بر می آید، کابینه دوم وی چندان با انتظارات حداقلی هم همخوانی نداشته باشد، اصل حمایت از او در انتخابات و نیز خیر الموجودین بودن وی و نیز اقدامات مطلوبی که کرده و بی گمان در دولت دوازدهم نیز بدان نظر خواهد داشت، مخدوش نشده و مورد منالقشه اصلاح طلبان نخواهد بود اما.....

اما عطف به شعارهای مطروحه و نیز امکانات بالقوه ای که در اختیار رئیس جمهوری قرار دارد و او برای بهره گیری از آن با چالش و فشاری روبرو نیست، این انتظار را ایجاد کرده است که روحانی در چینش برخی اضلاع و اجزای کابینه برخی استانداردهای حداقلی را، لااقل برای عدم انتشار پالس های نامثبت به جامعه و بدنه حامی ( که مهم ترین اهرم قدرت او در چالش های داخلی و خارجی پیش روی وی در 4 سال آینده خواهد بود) ملحوظ کرده و بدان اعتنا کند.

اما اخبار دیگر می توان گفت قطعی از چینش اضلاع و اجزای کابینه، خوشایند نبوده و چندان با این انتظارات همسویی و همخوانی ندارد.

نکته هم لزوما بکارگیری چهره های اصلاح طلب در کابینه نیست؛ البته که اصرار بر حضور این افراد از آن روست که مگر می شود، سیاست های اصلاحی و رویکردهای اعتدالی و تحول خواهانه را که روحانی وعده اش را داده با وزرایی پیش برد که از اساس اعتقاد و التزامی به این گفتمان نداشته و اگر شعار آن را هم بدهند، کارنامه آنان فاقد چنین عقبه و سابقه ای است؟!

اما نکته آنجاست که فارغ از حذف بسیاری از اصلاح طلبان کابینه یازدهم از دولت دوازدهم، رویکرد اصلاحی و اعتنا به گفتمان اصلاحات در دولت دوازدهم رو به افول و کمرنگی گذاشته است.

گزینه هایی برای وزارتخانه های مهم و کلیدی برگزیده شده اند که سوابق آنان به وضوح نشان دهنده آنست که این افراد اگر هم بخواهند، نمی توانند به مولفه های اصلاح طلبانه باورمند بود و به اجرای آن اهتمام ورزند.

وزیر ارشاد پیشنهادی از اساس از جنس اهالی فرهنگ که نیست، یک سیاستمدار مقتدر و با وزن و اعتبار هم نیست که بتواند در این حوزه مهم به ایفای نقش مطلوب بپردازد.

وزیر آموزش و پرورش نیز از اساس رزومه مطلوب و چشم نوازی ندارد که بتواند چنین وزارتخانه ای را از گردنه های مهم و کلیدی عبور دهد.

وزرایی چون کشور و کار هم که ماندنی شده اند، که اتفاقا به دو اردوگاه راست و چپ تعلق دارند از مورد اعتراض ترین وزرای دولت بوده اندذو شاید تغییر آنان بیش از همگان مد نظر بدنه حامی بوده است.

در کابینه تازه هم رنگ و لعابی از جوان گرایی بازهم مشاهده نشده و زنان نیز باز محذوف هستند..

از همه جالب تر به حاشیه راندن چهره های کلیدی چون اسحاق جهانگیری و میدان داری افرادی چون نهاوندیان و واعظی است که کابینه را به این سمت و سو کشانده است.

حال البته باید گفت که اصلاحات، روزهای بسیار سخت و صعب تر از این را هم از سر گذارنده و چون ریشه گفتمانی در بدنه اجتماعی دارد با این نسیم ها بر چهره ان خدشه نخواهد افتاد و این چالش را هم از سر خواهد گذارند اما باید برای رئیس جمهوری نگران بود که میدان داری چنین افرادی در کابینه منجر به فاصله گیری وی از بدنه حامی نشده و انقطاع بوجود آمده او را در گوشه رینگ معادلات پر تلاطم سیاسی پیش رو قرار ندهد و الا این کابینه ها آمدنی و رفتنی هستند و تغییرات آنان هر چند مهم اما حکم مرگ و زندگی را ندارد و کاش روحانی فکری به حال دولت دوازدهم کند.