سئوالی که رئیس جمهوری باید بدان پاسخ دهد

روحانی در واقع باید ساده و شفاف به این سئوال پاسخ دهد که نگاهش به خواست و مطالبات 24 میلیون رای دهنده چیست؟آیا آنان (جدای از شماری از اصولگرایان اعتدالی که به وی رای داده اند) اصلاح طلبانی بوده اند که به رئیس جمهوری رای داده اند، یا باورمندان به گفتمان اعتدالی که حسن روحانی را برگزیده اند؟ پاسخ به این سئوال است که رویکرد دولت دوازدهم در فراز های پیش رو را مشخص می کند.

سرویس سیاسی خرداد- رضا رئیسی: «شیوه و تفکری که از مردم رای گرفته باید در اولویت و سرلوحه دستگاه های اجرایی در سراسر کشور باشد.» ، «دولت دوازدهم مانند دولت یازدهم، دولتی تک جناحی نبوده و فراجناحی خواهد بود.»،«افرادی که در دولت دوازدهم عهده دار مسئولیت می شوند باید خواسته و نظر اکثریت مردم که در انتخابات رای دادند را به طور کامل باور و قبول داشته باشند و اگر کسی اینطور نیست نمی تواند مسئولیت سنگین را برعهده بگیرد.»،« امروز در مسئولیت های رده بالا نوبت این 24 میلیون است و اگر غیر از این باشد پس برای چه رای دادیم و انتخابات برگزار کردیم»

به گزارش خرداد؛ این جملات، چهار فراز از سخنان رئیس جمهوری در جلسه کابینه دولت یازدهم در 28 تیرماه سال جاری است. جایی که رئیس جمهوری با صراحت از رویکرد و استراتژی خود برای تشکیل اضلاع و اجزای کابینه دوازدهم سخن می گوید و البته در دل آن تعارضی نهفته است، که واکاوی آن می تواند چشم اندازی از رویکرد روحانی در 4 سال آینده را هویدا و ملموس کند.

روحانی هم تاکید می کند که کابینه وی فراجناحی است و هم مصرانه بر این نکته پای می فشرد که شیوه و تفکر 24 میلیون رای دهنده به وی، مهم ترین مولفه گزینش اعضای کابینه است.

از نگاه من اصلاح طلب این دو نکته با هم قابل جمع آوری نیست، چرا که قاعدتا، افراد جناج منتقد دولت یا بهتر بگوییم ناهمسو با اصلاح طلبان (که شامل بر گزاره فراجناحی می شوند) به شیوه و گفتمان حامیان روحانی در انتخابات که اصلاح طلبان باشند، همسویی و همخوانی ندارند. (در پرانتز باید گفت که بخشی از آرای روحانی متعلق به طیفی از اصولگرایان معتدل است)

اما از نظر روحانی تعارضی میان این دو نیست و او می تواند گزینه هایی را برگزیند که هم اصلاح طلب نباشند و به مرام و گفتمان اصلاحی غیر باورمند و هم در زمره آن 24 میلیون نفر قرار بگیرند.

این نکته برآمده از یک نگرش و زاویه دید مهم و کلیدی در منظومه فکری و سیاسی روحانی است، روحانی به رغم آنکه می داند که اصلاح طلبان بدنه اصلی حامیان وی را تشکیل می دهند، اقبال و استقبال از خود را منوط و مترتب با گفتمان اصلاحی نمی داند و معتقد است که گفتمان اعتدالی ( که قاعدتا نمی توان بر آن نام گفتمان گذاشت و سبک و روش است تا گفتمان) توانسته بخش عمده ای از بدنه اصلاح طلبی را جذب و هضم خود کند و رای دهندگان با نگرش های ایجابی به گفتمان اعتدالی به روحانی رای داده اند و اگر چه اصلاح طلب نیز هستند اما اکنون هویت اعتدالی یافته و حسن روحانی به عنوان لیدر این جریان را به عنوان رئیس جمهوری منتخب برگزیده اند.

از این زاویه دید، سخنان روحانی دچار تعارض و دوگانگی نیست، او هم به نظر 24 میلیونی و خواست و مطالبه سیاسی آنان وقعی نهاده و آن را ملاک عمل قرار داده و هم می تواند و از اساس در قالب رویکردهای اعتدالی می بایست کابینه ای فراجناحی برگزیند، چرا که اعتدال پرهیز از غلتیدن به کرانه های چپ و راست و گزینش در میانه این دو است.

با این وصف روحانی نه خلف وعده کرده و نه کابینه ای نامطلوب را چیده است اما نکته آنجاست که این نگرش روحانی آیا در میان آن جمعیت 24 میلیونی هم جاری و ساری است؟ آیا آنان یا بهتر بگوییم بخش عمده آنان، از این منظر به روحانی رای داده و هویتی منفک از اصلاح طلبی و مستقل در گفتمانی به نام اعتدالی را ( آنچه که رئیس جمهوری و نزدیکان وی بر آن تاکید داشته و دارند) در گزینش روحانی ملحوظ کرده اند؟

این پاسخ مهمی است که جواب آن تاثیر بسزایی در کامیابی یا عدم کامیابی روحانی در 4 سال پیش رو خواهد داشت و شخص خود رئیس جمهوری و حلقه اطرافیان وی باید به آن بیاندیشند! چرا که چینش کابینه ای فراجناحی و اعتدالی می تواند با مطالبات و خواست بدنه حامیان اصلاح طلب در تعارض قرار گرفته و مهم ترین رکن پیش برد اهداف و منویات روحانی در دولت دوازدهم را مخدوش کند، رکنی با عنوان سرمایه اجتماعی که بی شک در تلاطم های آتی مهم ترین مولفه ارتقا بخش روحانی در معادلات است و بی شک با شعارهای دلربا و سخنرانی های دلگشا و مزین به شعارهای پرطمطراق و گفتار درمانی نمی توان بر آن ترمیم گذاشت و انتظار همراهی و همدلی را داشت.