وقتی سلامت بر سیاست غلبه می کند
سرویس سیاسی خرداد: سیاست به طور طبیعی عرصه رقابت و کشاکش و قبض و بسط های قدرت محورانه بوده و به طور طبیعی عرصه کنش اخلاقی نیست اما در همین عرصه تکه ستاره هایی درخشیده اند که فارغ از خط بندی و جناح گرایی های مرسوم، به آن میزان از اخلاق و انصاف و مروت پایبند بوده اند که دوست و دشمن سیاسی؛ بدان اعتراف و از این مهم نمی توانند گذر کنند.
به گزارش خرداد؛ از نسل این دست سیاستمداران دو روز پیش مردی در غربت دارفانی را وداع گفت که نمی توان منکر مغضوبیت او از سوی طیفی در ساختار حاکمیت شد و انتقادات بی امان آنان به مشی سیاسی ابراهیم یزدی را منکر گشت.
ابراهیم یزدی؛ هر چند از ارکان بلامنازع و از حلقه خواص انقلابیون در دوران مبارزه و سال های ابتدایی بود اما به تدریج از دایره قدرت فاصله گرفته و در مقام اپوزیسیون ساختار قدرت قرار گرفت، هر چند با مشی اصلاح طلبی و به دور از براندازی اما او همراه و هم داستان با صدای حاکم نبود.
او دبیر کل مجموعه ای بود که حساسیت های بالایی نسبت بدان وجود داشته و انتقادات پرشماری به آن می رفت اما با درگذشت ابراهیم یزدی شماری از همان منتقدان پر و پا قرص مشی سیاسی وی به رغم باقی مانی بر مقام انتقاد از او با عناوین و تعابیری یاد می کنند که شایسته توجه و تامل است.
ضرغامی بر اصالت و انسانیت او مهر تایید می زند و عبدخدایی از استقلال و سلامت و عدم وابستگی او می نویسد و ... آنان منتقد یزدی هستند اما انتقاد سیاسی آنان دال بر نادیده گرفتن سلامت و اخلاق مداری مردی نمی شود که فراتر از سیاستمداری قهار یک انسان وارسته؛ مومنی معتقد و مبادی به آداب مسلمانی و اخلاق انسانی بود.
یزدی اکنون در میان ما نیست اما کسی نمی تواند استقلال رای، ایران دوستی و دلسوزی و خیرخواهی او را منکر شود؛ هر چند که راهی که او برگزید و مشی سیاسی که برای تحقق این امور داشت، مخالفانی جدی و پر و پا قرص داشته باشد.
این دست سیاستمداران البته در این دوران کم تر یافت می شوند و چنین مشی و مرامی می بایست الگوبرداری شده و جوان ترهای علاقمند به سیاست بدانند؛ می شود سیاستمدار بود اما اخلاق را به فراموشی نسپرد، سلامت را پاس داشت و مرام و اعتقاد را به مسلخ سیاست نبرد.
