رئیس فراکسیون امید و سئوالات بسیار
نقش احمدی نژادی عارف در اردوگاه اصلاحات!
احمدی نژاد هم در قالب یک واکنش سلبی توانست به صدر صحنه سیاسی بیاید اما در وجه ایجابی او دستان خالی داشت و عملکردهایش منجر به رقم خوردن چنین شرایطی شد، احمدی نژاد در قامت یک رئیس جمهوری نبود و فراتر از جایگاهی که می بایست قرار گرفت و نتیجه حاصله اینی شد که اکنون برای اصولگرایان رقم خورده است.
سرویس سیاسی خرداد: محمدرضا عارف رئیس فراکسیون امید و شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان است، دو نقشی که در کانون و محوریت اردوگاه اصلاحات قرار دارد و بدین واسطه هر کنش و واکنش او می تواند تاثیری عمیق بر موفقیت یا ناکامی اردوگاه اصلاحات در تحولات عرصه سیاسی داشته باشد.
به گزارش خرداد، شورای عالی سیاستگذاری با رسیاست محمدرضا عارف روی کاغذ موفق عمل کرده و در چند انتخابات اخیر توانسته بر رقیب سنتی فایق آید اما آیا این موفقیت و کامروایی به عملکردهایی عارف و شورای عالی باز می گردد؟ فراکسیون امید آیا توانسته انتظارت عمومی و بدنه حامیان سیاسی را برآورده کند؟ عارف توانسته در قامت یک لیدر و راهبر در اردوگاه اصلاحات به نقش آفرینی پرداخته و حرکت این اردوگاه در مسیر موفقیت و چشم انداز پیش رو تضمین و ترسیم کند؟
موفقیت دفعی و آنی در چند انتخابات اخیر توانسته شرایط مطلوبی را در ارتقای جایگاه اصلاح طلبان در ساختار قدرت سیاسی فراهم آورد اما سئوال بزرگ آنجاست که اگر قرار بر انقطاع و وادادگی در ادوار بعدی انتخابات بوده و حرکت اردوگاه اصلاحات و جبهه تحول خواهان دچار عقب گرد شده و این میسر دچار سکته و ایست شود، جامعه و کشور منتفع نشده و با بازگشت به عقب همه موفقیت های حاصله دود شده و به هوا خواهد رفت.
آنچه که به نظر می رسد، با عملکردهای شورای عالی و نیز فراکسیون امید دور از ذهن نیست و نشانه های آن بوضوح قابل لمس است.
مجموعه اصلاح طلبان با محوریت شورای عالی در دستیابی به کرسی های انتخاباتی موفق بوده اند اما این موفقیت بر بستر اعتماد عمومی و محبوبیت لیدرهای سیاسی و خاطره خوشایند از دوران اصلاحات و تجربه تلخ از عملکردهای دوران هشت ساله احمدی نژاد استوار شده بود، ترکیبی از رویکردهای سلبی پررنگ و ذهنیت مثبت از عملکردهای گذشته اما اکنون در وجه ایجابی می بایست نشانه هایی از تغییر شرایط و بهبود عملکردها و تحقق مطالبات به منطه اجرا برسد که در بسیاری موارد نمی رسد.
این بی عملی، فقدان کارآمدی و عدم ارسال پالس های مثبت که بازخورد آن را در واکنش های بدنه حامیان در شبکه های اجتماعی شاهد هستیم، به یک خصیصه بارز عارف در قلب و محوریت فراکسیون امید و شورای عالی باز می گردد.
عارف هیچ گاه نتوانسته در جایگاه مهم و راهبردی که در آن جاخوش کرده، بدرخشد و در قامت یک لیدر هوشمند که محبوبیت و مقبولیت افکار عمومی را نیز همراه داشته باشد، عمل کند. عارف شاید سیاستمداری اخلاق مدار و منعطف یا مدیر اجرایی کارآمد باشد اما قطعا یک لیدر سیاسی نبوده و نیست و نشانه ها و شاخصه هایی چنین جایگاهی را نیز ندارد.
محمود احمدی نژاد بزرگترین ضربه را به اردوگاه اصولگرایان وارد آورد و اگر شرایط رقابت بر انتخابات ها حکمفرما باشد بی گمان تا مدت ها این اردوگاه از ضربه وارده آمده توسط او قامت راست نخواهد کرد و شماری از اصولگرایان نیز که شانس اعتنای عمومی را دارند از همان دوران ریاست جمهوری وی خرج خود را از او سوا کرده و در قامت مخالف وی عرض اندام کردند.
احمدی نژاد هم در قالب یک واکنش سلبی توانست به صدر صحنه سیاسی بیاید اما در وجه ایجابی او دستان خالی داشت و عملکردهایش منجر به رقم خوردن چنین شرایطی شد، احمدی نژاد در قامت یک رئیس جمهوری نبود و فراتر از جایگاهی که می بایست قرار گرفت و نتیجه حاصله اینی شد که اکنون برای اصولگرایان رقم خورده است.
حال بر همان سبک و سیاق و در گفتمانی البته کاملا متفاوت، عارف پتانسیل بالایی دارد که به مثابه احمدی نژاد در اردوگاه اصولگرایان،در اردوگاه اصلاحات عمل کند، ناپختگی های سیاسی و عملکردهای مشوش و متشتت این روزهای او نشانه های خوبی برای اردوگاه اصلاحات نیست، رئیس فراکسیونی که نمی تواند یک حداقل همبستگی را در بزنگاه رای اعتماد ایجاد کند و در واکنش به اعتراض ها به جای بازنگری در رفتار خود به کسانی می تازد که برخلاف وعده ها با لیست امیدی که خود او بسته بود، وارد مجلس شدند و راه دیگری می پیماند.سیاستمداری که یکسال و اندی مانده به انتخابات دست خود را باز کرده و از استراتژی عدم ائتلاف می گوید، چون می داند که مردم از عملکردهای برخی نمایندگان ناراحت هستند و او می خواهد بر موج این ناراحتی بلم براند بی آنکه ناخداگری سیاسی بداند.
عارف شاید مولفه های مثبت فراوانی داشته باشد که البته دارد اما او یک لیدر و راهبر سیاسی و یک بازیگر تعیین کننده در بزنگاه های حساس نخواهد بود و نمیتواند در برابر رقبای ناهمسو یا معتدلان اردوگاه تحول خواهی از اردوگاه اصولگرایی در قامت یک وزنه سیاسی برای اردوگاه اصلاح طلبان باشد، چیزی که اصلاح طلبان در بزنگاه های حساس پیش رو سخت بدان احتیاج دارند و بدون تعارفات و ملاحظات دست و پا گیر می بایست برای آن فکری بیاندیشند.
به گزارش خرداد، شورای عالی سیاستگذاری با رسیاست محمدرضا عارف روی کاغذ موفق عمل کرده و در چند انتخابات اخیر توانسته بر رقیب سنتی فایق آید اما آیا این موفقیت و کامروایی به عملکردهایی عارف و شورای عالی باز می گردد؟ فراکسیون امید آیا توانسته انتظارت عمومی و بدنه حامیان سیاسی را برآورده کند؟ عارف توانسته در قامت یک لیدر و راهبر در اردوگاه اصلاحات به نقش آفرینی پرداخته و حرکت این اردوگاه در مسیر موفقیت و چشم انداز پیش رو تضمین و ترسیم کند؟
موفقیت دفعی و آنی در چند انتخابات اخیر توانسته شرایط مطلوبی را در ارتقای جایگاه اصلاح طلبان در ساختار قدرت سیاسی فراهم آورد اما سئوال بزرگ آنجاست که اگر قرار بر انقطاع و وادادگی در ادوار بعدی انتخابات بوده و حرکت اردوگاه اصلاحات و جبهه تحول خواهان دچار عقب گرد شده و این میسر دچار سکته و ایست شود، جامعه و کشور منتفع نشده و با بازگشت به عقب همه موفقیت های حاصله دود شده و به هوا خواهد رفت.
آنچه که به نظر می رسد، با عملکردهای شورای عالی و نیز فراکسیون امید دور از ذهن نیست و نشانه های آن بوضوح قابل لمس است.
مجموعه اصلاح طلبان با محوریت شورای عالی در دستیابی به کرسی های انتخاباتی موفق بوده اند اما این موفقیت بر بستر اعتماد عمومی و محبوبیت لیدرهای سیاسی و خاطره خوشایند از دوران اصلاحات و تجربه تلخ از عملکردهای دوران هشت ساله احمدی نژاد استوار شده بود، ترکیبی از رویکردهای سلبی پررنگ و ذهنیت مثبت از عملکردهای گذشته اما اکنون در وجه ایجابی می بایست نشانه هایی از تغییر شرایط و بهبود عملکردها و تحقق مطالبات به منطه اجرا برسد که در بسیاری موارد نمی رسد.
این بی عملی، فقدان کارآمدی و عدم ارسال پالس های مثبت که بازخورد آن را در واکنش های بدنه حامیان در شبکه های اجتماعی شاهد هستیم، به یک خصیصه بارز عارف در قلب و محوریت فراکسیون امید و شورای عالی باز می گردد.
عارف هیچ گاه نتوانسته در جایگاه مهم و راهبردی که در آن جاخوش کرده، بدرخشد و در قامت یک لیدر هوشمند که محبوبیت و مقبولیت افکار عمومی را نیز همراه داشته باشد، عمل کند. عارف شاید سیاستمداری اخلاق مدار و منعطف یا مدیر اجرایی کارآمد باشد اما قطعا یک لیدر سیاسی نبوده و نیست و نشانه ها و شاخصه هایی چنین جایگاهی را نیز ندارد.
محمود احمدی نژاد بزرگترین ضربه را به اردوگاه اصولگرایان وارد آورد و اگر شرایط رقابت بر انتخابات ها حکمفرما باشد بی گمان تا مدت ها این اردوگاه از ضربه وارده آمده توسط او قامت راست نخواهد کرد و شماری از اصولگرایان نیز که شانس اعتنای عمومی را دارند از همان دوران ریاست جمهوری وی خرج خود را از او سوا کرده و در قامت مخالف وی عرض اندام کردند.
احمدی نژاد هم در قالب یک واکنش سلبی توانست به صدر صحنه سیاسی بیاید اما در وجه ایجابی او دستان خالی داشت و عملکردهایش منجر به رقم خوردن چنین شرایطی شد، احمدی نژاد در قامت یک رئیس جمهوری نبود و فراتر از جایگاهی که می بایست قرار گرفت و نتیجه حاصله اینی شد که اکنون برای اصولگرایان رقم خورده است.
حال بر همان سبک و سیاق و در گفتمانی البته کاملا متفاوت، عارف پتانسیل بالایی دارد که به مثابه احمدی نژاد در اردوگاه اصولگرایان،در اردوگاه اصلاحات عمل کند، ناپختگی های سیاسی و عملکردهای مشوش و متشتت این روزهای او نشانه های خوبی برای اردوگاه اصلاحات نیست، رئیس فراکسیونی که نمی تواند یک حداقل همبستگی را در بزنگاه رای اعتماد ایجاد کند و در واکنش به اعتراض ها به جای بازنگری در رفتار خود به کسانی می تازد که برخلاف وعده ها با لیست امیدی که خود او بسته بود، وارد مجلس شدند و راه دیگری می پیماند.سیاستمداری که یکسال و اندی مانده به انتخابات دست خود را باز کرده و از استراتژی عدم ائتلاف می گوید، چون می داند که مردم از عملکردهای برخی نمایندگان ناراحت هستند و او می خواهد بر موج این ناراحتی بلم براند بی آنکه ناخداگری سیاسی بداند.
عارف شاید مولفه های مثبت فراوانی داشته باشد که البته دارد اما او یک لیدر و راهبر سیاسی و یک بازیگر تعیین کننده در بزنگاه های حساس نخواهد بود و نمیتواند در برابر رقبای ناهمسو یا معتدلان اردوگاه تحول خواهی از اردوگاه اصولگرایی در قامت یک وزنه سیاسی برای اردوگاه اصلاح طلبان باشد، چیزی که اصلاح طلبان در بزنگاه های حساس پیش رو سخت بدان احتیاج دارند و بدون تعارفات و ملاحظات دست و پا گیر می بایست برای آن فکری بیاندیشند.
