روابط یکطرفه با شرکای استراتژیک معنا ندارد!/عواید اقتصادی مغفول مانده در روابط با عراق و سوریه

به گزارش خرداد؛ روز گذشته یحیی آل اسحاق رئیس اتاق بازرگانی ایران و عراق در همایش تجاری ایران و عراق سخنی گفت که شایسته توجه و تامل است، او در این همایش می گوید:«اولین انتظار ما این است به همان نسبتی که در حوزه‌های امنیتی و سیاسی همکاری داریم، در حوزه اقتصادی هم این مساله لحاظ شود زیرا الان یک عدم همخوانی در این خصوص احساس می‌شود.»

 واقع امر آن است که در طول چند سال اخیر، ایران با هزینه های فراوان مادی و معنوی در عراق و سوریه، به مثابه یک منجی تمام عیار به داد دولت های مرکزی رسیده و به عنوان یگانه سد مستحکم در برابر نقش آفرینی تروریست های تکفیری ، این کشورها را از سقوط به ورطه بلبشوی تمام عیار و میدان داری تروریست ها بر جان و مال و ناموس مردم این کشورها حفظ کرده است. 

این نکته ای است که نه دوستان ایران که دشمنان آن نیز بدان اذعان و اعتراف دارند، ما از حمایت های لجستیکی گرفته تا مشاورت های نظامی و بذل خون پاک ترین فرزندان این ملت، در سوریه و عراق مانع جولان دهی و تصرف اراضی این کشورها از سوی تروریست های تکفیری شده و اکنون نیز تا بستن پرونده داعش در عراق یک گام بیش تر نمانده است. 

این مجاهدت های فراوان و بذل هزینه های بسیار، خوشبختانه نتیجه بخش بوده و دشمنان را مقهور و منکوب کرده است، درست است که بخشی از این نقش آفرینی مهم و راهبردی به حفظ ثبات و امنیت منطقه و بلکه خودمان نیز باز می گردد اما نکته آنجاست که ما حق داریم و می بایست بر اساس عرف متعارف در مراودات جهانی از این نقش آفرینی تمام عیار خود منتفع شده و از مزایای اقتصادی نیز در کنار بذل هزینه های سیاسی و نظامی و انسانی بهره بگیریم. 

آنچنان که همه کشورهای دنیا نیز چنین می کنند از روسیه گرفته تا ترکیه در این سو و آمریکا و قدرت های اروپایی دیگر در آن سو، همه کشورها در وهله آغازین منافع ملی خود را مقدم بر همه چیز می دانند و برای آن تلاش می کنند، درست است که ما رویکردهای ایدئولوژیک را فراتر از هر کشور دیگری در مراودات بین المللی و حمایت از ملت های مستضعف و محروم بها می دهیم اما این دلیل نمی شود که منافع اقتصادی که می تواند و می بایست به سمت ما سرازیر شده و برای آن هزینه های بسیار داده ایم، نادیده بگیریم. 

عراق شریک استراتژیک سیاسی و امنیتی ماست اما قرار نیست روابط همواره یکطرفه و با هزینه کرد از طرف ما باشد و ما با تمام توان پای همبستگی های مذهبی و دینی و همسایگی بایستیم، آنگاه که موسم بهره برداری از بازارهای اقتصادی و مالی آرامش یافته با مجاهدت و هزینه های ما می شود، دیگر کشورها آمده و این میوه را براحتی آب خورد چیده و از آن بهره بگیرند و دستان ما خالی بماند و آنگونه که بایسته و شایسته است از منافع آن منتفع نگردیم. 

اکنون در معادلات جهانی آنچه که فراتر از هر چیز معنا و مفهوم دارد و روابط کشورها را مستحکم و استراتژیک جلوه گر می کند، منافع مشترکی است که از روابط فی مابینی برای ظرفیت های داخلی حاصل و استیفا می گردد و این نکته ای است که ما در برهه فعلی می بایست بدان توجه و عنایت ویژه داشته باشیم.

به عنوان مثال عراق دوست و شریک راهبردی ما در مناسبات سیاسی و امنیتی منطقه است و ما نه اکنون که در آینده نیز پای این همبستگی ایستاده ایم اما منافاتی ندارد که در عین حال، اکنون که عراق به سمت ثبات و آرامش رفته و از منابع عظیم هیدروکربوری و فروش نفت منتفع می شود، غرامت 1000 میلیارد دلاری خود از این کشور را طلب کنیم که این حق مورد تصریح مجامع جهانی نیز هست و می تواند در برهه فعلی گره های بسیاری از اقتصاد ما بگشاید و حق مردم مظلومی است که هشت سال جنگ تحمیلی بر آنان ضربه های مهلک اقتصادی زد. 

از این دست است حضور در بازارهای اقتصادی عراق یا همین سوریه که دیر یا زود باید به سمت احیای زیر ساخت ها حرکت کند و مبادا که در نظاره گری ما شرکت های روسی و ترکیه ای و ... گوی سبقت را ربوده و میوه چینی را در غفلت ما آغاز کنند.