به گزارش خرداد به نقل از ایسنا، تیم فوتبال پرسپولیس و استقلال در آستانه حذف از لیگ قهرمانان آسیا قرار دارند. بر اساس مقررات کنفدراسیون فوتبال آسیا تیم‌های حاضر در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا باید صلاحیت حرفه‌ای‌گری آنها احراز شود و بدون هیچ بدهی و ساختار مالی و اداری حرفه‌ای پا به این رقابت‌ها بگذارند.
در طی هفته‌های گذشته تلاش‌های زیادی در جریان بوده تا استقلال و پرسپولیس به عنوان دو نماینده پر طرفدار فوتبال ایران با احراز شرایط حرفه‌ای‌گری و پرداخت مطالبات طلبکاران در لیگ آینده قهرمانان آسیا حضور داشته باشند اما اکنون به نظر می‌رسد همه برنامه‌ریزی ها منوط به دریافت مطالبات از اسپانسر فصل گذشته سرخابی‌هاست.
بر اساس تازه‌ترین اتفاقات رخ داده برای جلوگیری از حذف پرسپولیس و استقلال، اسپانسر سابق سرخابی‌ها که بدهی 36 میلیارد تومانی به این دو تیم دارد، بعد از فشارهای فراوان پدیرفته بخش کوچکی از بدهی فصل گذشته به این دو تیم بپردازد اما با گروکشی علنی در متن چک‌های صادره، دریافت این چک‌ها را منوط به قرارداد جدید کرده و در متن آنها نوشته که این چک‌ها "بابت پیش پرداخت تمدید قرارداد فصل 96 - 97" صادر شده است.
پس از این قاعده تحمیلی ظاهرا افتخاری مدیرعامل باشگاه استقلال پیش شرط تحمیلی اسپانسر برای دریافت مطالبات فصل گذشته را پذیرفته و عملا با این اسپانسر بدهکار برای فصل آینده نیز قرارداد بسته، اما ظاهرا پرسپولیس زیر بار چنین شرطی نرفته است. چرا که پذیرفتن این چک با قید ثبت شده در آن این الزام را برای پرسپولیس ایجاد می‌کند که فصل آینده نیز ستم مالی این اسپانسر را بپذیرد.
به نظر می‌رسد با گرو کشی کنونی اسپانسر، چنانچه پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا حذف شود، مقصر قطعی این حذف، اسپانسر و حامیان قدرتمند او خواهند بود که متاسفانه این روزها در سطوح بالای مدیریت ورزش کشور تحت هر شرایطی حاضر به حمایت از حضور مجدد این اسپانسر در باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس هستند.
حمایت‌های بالادستی از یک اسپانسر، به جای آن که حال باشگاه‌های پرطرفدار فوتبال ایران را خوب کند، بنظر کم‌کم ریشه آنها را می‌خشکاند.
ماجرا از چه قرار است ؛وقتی یک بدهکار حمایت می‌شود؛
طلب ۳۶ میلیاردی سرخابی‌ها کی وصول خواهد شد؟
ماجرا از این قرار است که دو فصل قبل باشگاه پرسپولیس و استقلال به همراه تراکتورسازی تبریز، قراردادی را با یک شرکت منعقد کردند که بر اساس این قرارداد، سه باشگاه به همراه این شرکت تبلیغاتی کارهای مربوط به درآمدزایی را انجام می‌دادند تا هر دو طرف از درآمد حاصله منتفع شوند. طبق بندهای قرارداد این شرکت با این سه باشگاه، قرار بر این بود که هواداران با ارسال یک پیامک، ماهیانه مبلغی را به عنوان کمک به حساب شرکت واریز کنند تا اپراتور مربوطه پس از کسب هزینه‌های خود، پول را به حساب شرکت تحت قرارداد با سه باشگاه واریز کند. در ادامه این شرکت تبلیغاتی که واسطه بین اپراتور و باشگاه‌ها بود، باید طبق این قرارداد پس از برداشت درصد مشخص شده خود، مابقی پول را به حساب باشگاه‌ها واریز می‌کرد.
شرکت تبلیغاتی که در این قرارداد از نظر مالی به خوبی منتفع شد، پس از گذشت مدتی پول‌های واریزی اپراتور را به حساب باشگاه‌ها واریز نکرد تا به نوعی از سود این مبالغ هم بهره ببرد. البته طی مدت قرارداد، بارها نامه‌هایی از سوی باشگاه پرسپولیس که به امضای مدیرعامل رسیده بود، به وزارت ورزش و جوانان و این شرکت ارسال شد تا به تعهدات خود عمل کند اما با توجه به این که این شرکت و فرد مسوول آن مورد حمایت یکی از مسئولان بلندپایه ورزشی بود، بدون توجه به این نامه‌ها به کار ادامه می‌داد تا در نهایت، بدقولی‌های این شرکت تبلیغاتی تحمل را برای سرخ‌آبی‌های پایتخت سخت کرد و کار به جایی رسید که باشگاه پرسپولیس قراردادش را با این شرکت فسخ کرد. حالا با وجود فسخ قرارداد، این شرکت چیزی حدود ۳۶ میلیارد تومان به سرخابی‌های پایتخت بدهکار است و از پرداخت این بدهی امتناع می‌کند.
با وجود همه این بدقولی‌ها و عمل نکردن به تعهدها، بسیار جالب است که چطور و با چه استدلالی، این مقام بلند پایه ورشی از این شرکت حمایت کرده و خواهان ادامه همکاری با آن است؟ به راستی مالک این شرکت با چه منطقی پولی را که هواداران با هزار امید برای حمایت از باشگاه محبوبشان پرداخت کرده‌اند، نزد خود نگه داشته و به حساب باشگاه‌ها واریز نمی‌کند؟
هواداران فوتبال ایران به خاطر اعتماد به تبلیغات باشگاه، هزینه‌ای را ماهانه پرداخت می‌کنند تا باشگاه محبوبشان بدون مشکل مالی به کارش ادامه دهد اما حالا مشخص شده فردی در قالب یک شرکت تبلیغاتی این پول را در اختیار گرفته است. اختلافات این روزهای باشگاه پرسپولیس و این مقام مسئول هم دقیقا بر سر حمایت آن مقام ورزشی از شرکت تبلیغاتی مذکور است.
شرکتی که ۳۶ میلیارد تومان پول کمک هواداران به سرخابی‌های پایخت را در حساب خود نگه داشته است و سود آن را دریافت می‌کند و به سرخابی‌های پایتخت نمی‌دهد، حالا بدون انعقاد قرارداد رسمی، تبلیغات دور زمین و البته حق تولید محتوای ویدیویی مسابقات لیگ برتر را نیز در اختیار گرفته است. این که چرا مسئولان سازمان لیگ بدون اعتنا به سابقه این شرکت فضای تبلیغاتی دور زمین و همین طور حق تولید محتوای ویدیویی را در اختیارش قرار داده‌اند نکته دیگری است که ذهن‌ها را به خود مشغول می‌کند.
این شرکت بدون این که در ۱۱ هفته اخیر ریالی به سازمان لیگ فوتبال بابت تبلیغات دور زمین پرداخت کرده باشد، تمام رسانه‌ها از جمله صدا و سیما را از تولید محتوای ویدیویی از مسابقات لیگ برتر و نشست‌های خبری بازمی‌دارد و بدون کوچک‌ترین اعتنایی تمام دستورات اجرایی را برای در اختیار گرفتن امور تبلیغاتی سازمان لیگ ارائه می‌دهد.
سوال این است که واقعا مدیران فوتبال چرا و چگونه حاضر به همکاری با چنین افرادی می‌شوند؟ آیا واقعا پاسخ این سوال، احقاق حق فوتبال و کسب منفعت برای فوتبال است؟
