به یک خبر خوش نیازمندیم ...
خرداد/ ارسالی مخاطبین-حسین جمشیدی: مرگ واژه ایست که سالها برای بیگانگان از آن استفاده میکنیم اما دیرزمانیست که همان مرگ به جان جامعه خودمان افتاده است. هنوز حادثه های قطار تبریز-مشهد، پلاسکو، دانش آموزان هرمزگانی، زلزله کرمانشاه و ... از خاطرمان نرفته است که بار دیگر کشورمان داغدار فرزندانی میشود که در راه اقتصاد این مرز و بوم درگذشتند. نفت کش ایرانی که خارج از مرزهای ایران دچار حریق شد و متاسفانه تمامی سرنشینان و خدمه آن به شکلی دردناکی آسمانی شدند.
در عصر انفجار اطلاعات و اخبار زندگی میکنیم و هر روز با انبوهی از اخبار ناامید کننده و گاها خوب روبرو میشویم، اخباری که به صورت مستقیم بر نشاط عمومی جامعه تاثیر گذار است. این مسئله زمانی اهمیت خود را نشان میدهد که باعث نوعی ناامیدی در جامعه میشود، نا امیدی و افسردگی که در ابعاد مختلف جامعه رسوخ میکند و قدرت آن را دارد تا موتور محرک جامعه را از کار بیاندازد.
اگر در کنار خبرهای ناراحت کننده اخیر و‌مرگ های متعدد، اخبار مربوط به گرانی، شکست های سیاسی منطقه ای، آشوب های داخلی و غیره را قرار بدیم آنگاه به بحرانی پی خواهیم برد که دولت و مسئولین میتوانند بزرگترین متهمان آن باشند.
قطعا در ذهن تمامی مردمان ایران که از تعدد حوادث اخیر عاصی هستند سوال هایی وجود دارد:
_ در به وجود آمدن حوادث اخیر تا چه اندازه خطاهای انسانی دخیل بوده اند؟
_ آیا دولت و‌مسئولین نمیتوانستند با تدبیر و مدیریت صحیح از افزایش تلفات و خسارات در حوادث اخیر جلوگیری کنند؟
_ چه برنامه ها و تمهیداتی برای جلوگیری از به وجود آمدن حوادث مشابه اینچنینی اندیشیده شده است؟
_ آیا دولت برنامه ای برای جبران خسارات جانی و مالی به حادثه دیدگان اخیر دارد؟
_ و سوال آخر اینکه آیا دولت و مسئولین برنامه ای برای بازگرداندن نشاط به جامعه و خروج از دوران نا امیدی و افسردگی دارند؟!
باعرض تسلیت به خانواده های داغدار حوادث اخیر، امیدواریم که با تدبیر و اندیشه مسئولین کشور بار دیگر نشاط به جامعه ما برگردد و بتوانیم این بذر نا امیدی و افسردگی را در جامعه از بین ببریم.
در عصر انفجار اطلاعات و اخبار زندگی میکنیم و هر روز با انبوهی از اخبار ناامید کننده و گاها خوب روبرو میشویم، اخباری که به صورت مستقیم بر نشاط عمومی جامعه تاثیر گذار است. این مسئله زمانی اهمیت خود را نشان میدهد که باعث نوعی ناامیدی در جامعه میشود، نا امیدی و افسردگی که در ابعاد مختلف جامعه رسوخ میکند و قدرت آن را دارد تا موتور محرک جامعه را از کار بیاندازد.
اگر در کنار خبرهای ناراحت کننده اخیر و‌مرگ های متعدد، اخبار مربوط به گرانی، شکست های سیاسی منطقه ای، آشوب های داخلی و غیره را قرار بدیم آنگاه به بحرانی پی خواهیم برد که دولت و مسئولین میتوانند بزرگترین متهمان آن باشند.
قطعا در ذهن تمامی مردمان ایران که از تعدد حوادث اخیر عاصی هستند سوال هایی وجود دارد:
_ در به وجود آمدن حوادث اخیر تا چه اندازه خطاهای انسانی دخیل بوده اند؟
_ آیا دولت و‌مسئولین نمیتوانستند با تدبیر و مدیریت صحیح از افزایش تلفات و خسارات در حوادث اخیر جلوگیری کنند؟
_ چه برنامه ها و تمهیداتی برای جلوگیری از به وجود آمدن حوادث مشابه اینچنینی اندیشیده شده است؟
_ آیا دولت برنامه ای برای جبران خسارات جانی و مالی به حادثه دیدگان اخیر دارد؟
_ و سوال آخر اینکه آیا دولت و مسئولین برنامه ای برای بازگرداندن نشاط به جامعه و خروج از دوران نا امیدی و افسردگی دارند؟!
باعرض تسلیت به خانواده های داغدار حوادث اخیر، امیدواریم که با تدبیر و اندیشه مسئولین کشور بار دیگر نشاط به جامعه ما برگردد و بتوانیم این بذر نا امیدی و افسردگی را در جامعه از بین ببریم.
