تحلیل وبگاه امنیتی دسایفربریف؛
آمریکا نیروی دریایی ایران را چگونه می‌بیند؟
خرداد:دریادار پُل بکر درباره عملکرد نیروی دریایی ایران گفت: نیروی دریایی ارتش و سپاه، به طور پیوسته در حال مدرن شدن هستند و قابلیت‌های پیشرفته و مهلک بدست آورده‌اند. تهران برای کسب قدرت رویکرد دو مسیره دارد: تولید بومی و تهیه از خارج. روسیه، چین و کره شمالی به ایران پلتفورم‌های دریایی، تسلیحات، تجهیزات الکترونیکی می‌دهند. قابلیت‌های بومی ایران مهم هستند و آن‌ها ثابت کرده‌اند که در مهندسی معکوس سلاح‌های خارجی ماهر هستند.
نیروی دریایی ایران آماده به چالش کشیدن غرب است.
به گزارش خرداد، وبگاه امنیتی دسایفربریف، طی یادداشتی به قلم لوی ماکسی، توانمندی نیروی دریایی ایران را بررسی کرد و نوشت: خط مشی نظامی ایران به دنبال بازداشتن یک دشمن برتر - آمریکا- از ورود به آب‌ها یا مرز‌های آن از طریق تهدید انتقام غیرمتقارن است. اما با توجه به گسترش توسعه دریایی ایران - در کنار موفقیت‌های آن در نزاع‌های نیابتی - تلاش‌های تهران می‌تواند تبعات پایداری برای توازن قوا در خاورمیانه داشته باشد.
در این یادداشت آمده: نیرو‌های مسلح ایران، دو ستون هستند: ارتش و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، سپاه و نیروی‌های داوطلب آن یعنی بسیج مستضعفین، مسئول امنیت داخلی کشور هستند.
ماکسی با اشاره به تنگه استراتژیک هرمز، دکترین بازدارندگی نیروی دریایی ایران را یک «نگرانی ویژه» توصیف کرد. به گفته این تحلیلگر، نیرو‌های دریایی ایران، شامل نیروی دریایی سپاه و ارتش، در سال ۲۰۰۷ مجددا سازماندهی شدند. نیروی دریایی سپاه در خلیج فارس و تنگه هرمز حضور دارد و نیروی دریایی ارتش هم در خلیج عمان و خلیج عدن و دریای خزر حضور دارد.
طبق تخمین‌ها، ایران بیش از ۱۰۰ ناو سطحی و زیردریایی دارد. ناو‌های ایران شامل چهار عدد رزمناو، ۱۸ قایق گشت‌زنی و صد‌ها قایق‌های کوچک و سریع است. نیروی دریایی ارتش، سه عدد زیردریایی از نوع کیلو دارد. ایران زیردریایی قدیر را ساخته که برای اولین بار در ژوئن ۲۰۱۱ به دریای سرخ اعزام شد. سواحل ایران مملو از موشک‌های زمینی کروز است که تحت کنترل سپاه هستند.
در ماه می ۲۰۱۷، دان کوتس، مدیر آژانس اطلاعات ملی آمریکا، به کنگره گفت: ایران توسعه مجموعه‌ای از قابلیت‌های نظامی جدید همچون پهپادها، موشک‌های بالستیک، مین‌های دریایی پیشرفته، قایق‌های انفجاری بدون سرنشین، زیردریایی‌ها، اژدر‌های پیشرفته و موشک‌های زمینی ضدکشتی را برای نظارت و هدف قرار دادن دارایی‌های نظامی آمریکا و متحدانش ادامه می‌دهد.
مایکل کونل، پژوهشگر مرکز تحلیل‌های دریایی گفت: در محیط دریایی، نیروی نظامی ایران هنوز نیروی‌های دریایی آمریکا و ائتلاف را به عنوان مخالفان اولیه‌ایش می‌بیند. در این حوزه، هم ارتش و هم سپاه در قابلیت‌هایی سرمایه‌گذاری می‌کنند که می‌توانند غیرمتقارن به شمار آیند. در این مسئله، آن‌ها برای حداکثر کردن مزایای ایران در مقابل نیرو‌های به لحاظ تکنولوژیکی برتر همچون آمریکا، طراحی شده‌اند.
ماکسی ضمن اشاره به اهمیت استراتژیکی تنگه هرمز و تهدید ایران به بستن آن، نوشت: تهدید به بستن تنگه هرمز، می‌تواند ابزار موثری برای اعمال فشار یا ترساندن مخالفان ایران باشد.
ادمیرال جوناتان، فرمانده سابق عملیات دریایی نیروی دریایی آمریکا، گفته تمرکز اولیه ایران بر تنگه هرمز است و بزرگترین خطرات نیروی دریایی ایران شامل موشک‌های بالستیکی دوربرد و میان برد، مین‌گذاری تنگه هرمز و حمله به میدان‌های نفتی عربستان در خلیج فارس است.
در همین رابطه، دریادار پُل بکر، مدیر سابق اطلاعات فرماندهی مرکزی نیروی دریایی آمریکا، گفته، جغرافیا امتیاز نامتقارن نیروی دریایی سپاه در برابر نیروی دریایی پیشرفته آمریکا است و آموزش‌های نیرو‌های ایران نشان می‌دهد که آن‌ها قصد دارند تا از تمام مزایای خلیج فارس و تنگه هرمز استفاده کنند. جایی که مانور برای کشتی‌های جنگی بزرگ غربی دشوار است.
ماکسی با اشاره به تلاش‌های آمریکا برای مهار نظامی ایران، مدعی شد که امکان تشدید تنش بین دو طرف وجود دارد. او مدعی شد دکترین بازدارندگی دریایی ایران، نه تنها خطری برای آزادی دریانوردی است بلکه ظرفیت روزافزون دریایی ایران، برای این کشور یک ابزار قدرت نرم فراهم آورده تا از طریق آن با بازیگران جهانی مانند چین، روابط نزدیکی برقرار کند.
دریادار پُل بکر درباره عملکرد نیروی دریایی ایران گفت: نیروی دریایی ارتش و سپاه، به طور پیوسته در حال مدرن شدن هستند و قابلیت‌های پیشرفته و مهلک بدست آورده‌اند. تهران برای کسب قدرت رویکرد دو مسیره دارد: تولید بومی و تهیه از خارج. روسیه، چین و کره شمالی به ایران پلتفورم‌های دریایی، تسلیحات، تجهیزات الکترونیکی می‌دهند. قابلیت‌های بومی ایران مهم هستند و آن‌ها ثابت کرده‌اند که در مهندسی معکوس سلاح‌های خارجی ماهر هستند.
از دیدگاه ماکسی، ایران به طور فزاینده به دنبال گسترش حضوردریایی‌اش در ورای مناطق مجاورش خواهد بود. در فوریه ۲۰۱۱، ایران دو ناو به دریای مدیترانه اعزام کرد این دو ناو در مسیرشان به سمت سوریه از کانال سوئز عبور کردند. از سال ۲۰۱۴، ایران تعدادی ناو جنگی به اقیانوس اطلس اعزام کرد. احتمالا ایران به زودی فعالیت‌های دریایی‌اش را تا اقیانوس هند گسترش دهد. این چالش جدید، ممکن است فقط یک چالش نظامی نباشد، بلکه یک چالش نفوذ باشد. جایی که نیروی دریایی ایران از طریق شراکت دریایی با کشور‌های خارج از خاورمیانه، می‌تواند به طور موثر، قدرت نرم بدست بیاورد.
