مکتب عاشورا؛ مکتب انسان ساز

 سرویس اجتماعی خرداد: طنین آموزه های حسینی جهان شمولی است، فرا مکانی و فرا زمانی، صدای به خاک غلتیدن 72 شهید صحرای نینوا از میان همه فراز و فرودهای این قرون متمادی هنوز تازه و ناب و تکان دهنده است. هنوز پس از صدها سال گویی حسین را تازه به قتلگاه می برند، هنوز بعد از قرن های قرن گویی قامت رعنای عباس علمدار را به تیر خصم و عداوت در برابر دیدگانت به خاک می رسانند. هنوز زجه های اهل حرم، زمزمه های عاشقانه و دلبری های حسین و زینب، نگاه معنادار پدر به قامت فرزند، داغ و تازه است و نیشتر بر قلب و روحت می کشد.

حسین مظلوم یگانه تاریخ بود و هست و خواهد بود. هیچ تراژدی در طول تاریخ با همه مصیبت هایش نتوانسته اینچنین آتش به افاق و انفس بزند اما رمز ماندگاری سالار شهیدان نه این مظلومیت و نه آن شجاعت نمایان، نه هزاران مولفه آموزنده این نهضت جاودان است. حتی ظلم ستیزی حسین (ع) با همه حلاوت و بزرگی اش نمی تواند رمز و راز این ماندگاری و طراوت و صلابت را به ما نمایان کند.

قیام حسینی به هنگامه ای چنین به جلوت آمد و ماندگار شد و تا تاریخ تاریخ است خواهد ماند، چون مکتب حسین؛ مکتب کربلا، مکتب نینوا؛ مکتب انسان سازی و انسان مداری بود.

و این مکتب یگانه دردانه ای داشت و دارد با نام اباالفضل، یل ام البنین، عباس بن علی (ع)، قمر بنی هاشم. آنکه به سیرت و صورت نیکو خصال بود و در آزمون کربلا سر به افلاک کشید و نامش را بر تارک مردی و مردانگی و آزادمنشی جاودانه کرد.

عباس بن علی آنگاه که می توانست دنیا را با همه چرب و شیرین اش در آغوش گرفته و مقام و منزلت در درگاه جور بیابد، همه را عالمانه و آگاهانه و عامدانه به کناری نهاد و پس زد. او می دانست در فردای آن روز شمشیرهای آخته او را از هر سو فرا خواهد گرفت و جز ضربات دردناک و بدن تکه تکه شده چیزی به لحاظ مادی در برابرش نخواهد بود.

اما عباس میان زمین و آسمان، آسمان را برگزید. میان رفتن و آسودگی جان، آرامش وجدان را انتخاب کرد، او در آن هنگامه خوف و رجا می توانست جان از مهلکه بدر برد که شاید هیچ کسش مذمت نمی کرد اما او ماند و ماندگاری را انتخاب کرد. مکتب عباس مکتب ادب و تواضع در عین قدرت و صلابت است. نقل است که هیچ گاه فرزند فاطمه(س) را برادر خطاب نکرد الا به وقت رجعت به سوی دوست به هنگامه ای که محاسن به خون زینت داده بود.

شجاعت، مظلومیت، ایستادگی و سخاوت و ... هر کدامینش گویای برخی از وجوه قیام عاشوراست اما آنچه این حادثه را بر تلالو گیتی به درخشش درآورده، انسانیت گمشده و همیشه رمیده از وجنات زندگی بشری است که در این آوردگاه به درخشش بود. حسین (ع) به نام انسانیت ظلم را بر نتافت، به نام انسانیت ایستاد تا فخر عالم و آدم شود به نام انسانیت از هر آنچه داشت گذشت تا اسطوره ای تکرار نشدنی در همیشه تاریخ در هر زمان و مکانی باشد. حسین (ع) و عباس (ع) فخر شیعیان و مایه مباهاتشان هستند اما آزدگان از هر مکتب و مسلکی با هر دینی و آئینی آنان را ستوده و در رثایشان سخن گفته اند. و این نیست جز آنکه مرام و منش آنان فارغ از هر دین و آئین و مسلکی یک نقطه ثقل مشترک دارد. آنان زیبایی و جمال نهفته در ذات اشرف مخلوقات را به تلالو درآوردند و همیشگی و همه مکانی شدند.

شب تاسوعای حسینی با نام نامی عباس در آئین های مذهبی ما عجین شده و ایرانیان از قدیم الایام با نام مبارک قمر بنی هاشم دلبری ها داشته اند. چه نیکوست در این شب های عزیز ما را نیز از دعای خود محروم ندارید و نظری نیز به ما بی افکنید.

 

در پایان بگوییم حسین (ع) و یاران با وفایش بیش از هر شعاری، شعور را طلب می کنند و کاش ما مدعیان رهروی بدانیم که این مسلک پیامی آشکار دارد. انسان باشیم و انسان بمانیم.