تاکسی ها در تهران چه می کنند؟!

سرویس اجتماعی خرداد: به محض اینکه پای تان را از خانه بیرون می گذارید، پیر باشید یا جوان، زن باشید یا مرد، دبستانی باشید یا دبیرستانی با یک حقیقت گزنده روبرو می شوید.

یک پدیده فراگیر که شهروندان تهرانی را هیچ گریزی از آن نیست. ذرات آلاینده و سنگینی خفقان آورش با هر نفسی به درون ریه های ما می ریزد و حالمان را بد می کند، درباره آلودگی هوا زیاده نگاشته ایم و نوشته اند، زیاد گفته ایم و گفته اند اما جز تعطیلی های گاه و بیگاه و ضررهای هنگفت پیامدی آن بعنوان نسخه ای آنی و فوری وبدون ژرف نگری، هیچ پاسخ درخوری نیافته ایم.

کمابیش همگان از علت های بروز این رویداد همانند کیفیت بد سوخت، کارخانجات آلاینده و غیره و غیره آگاهیم اما نکته آنجاست که راه حلی برای این نکته ارائه نمی دهیم و تنها به غر و لندهای گاه و بیگاه رسانه ای یا در محاورات عمومی بسنده می کنیم.

اما دلیل نگاشتن این چند سطر به پدیده ای باز می گردد که کمابیش ارتباط مستقیمی با این آلایندگی ها داشته و می توان آن را یکی از علت ها و مولفه های این وضعیت نابسمان قلمداد کرد.

وضعیت عبور و مرور و نحوه کسب و کار تاکسی ها درسطح شهر که سال های سال است بر پیکره تهران نقشی ناموزون زده و هنوز هیچ مسئول و مقام ذیربطی هم در پی سامان دهی به آن نبوده است.

سال های سال است که تاکسی های خالی و فاقد سرنشین در برف و سرما و بارش ، در گرما و حرارت و تابش، در برابر شهروندان تهرانی رژه می روند و نشستن بر روی صندلیهای آنان گاه به یک خیال می ماند اگر شما یک مسافر دربستی نباشید.

هزاران هزار تاکسی در تهران کاری جز این ندارند که خیابان ها را گز کرده و منتظر مسافری باشند که از لبان وی کلمه دربست به بیرون بیاید. وسایل حمل و نقل عمومی که با بودجه بیت المال و همین مردم امکانات ویژه ای برای آنان در نظر گرفته می شود اما آنان از سرویس دهی که وظیفه بدیهی ایشان است سرباز می زنند براحتی آب خوردن!

بدون شک هیچ شهروند تهرانی نیست که درطول سالیان متمادی هزاران بار با این موارد برخورد نکرده باشد اما گویا بازرسین سازمان تاکسیرانی یا چشم هایشان این روند هر روزه و هر ساعته را نمی بیند یا خوش ندارند که ببینند.

شهروندان تهرانی در شب های سرد زمستان یا درروزهای گرم تابستان باید در کنار خیابان کز کنند تا یک خودروی مسافربر شخصی پیداشده و آنان را به مقصد برساند. در مواقع خاص و مناسبت ها و در شرایط بد جوی این موضوع دو چندان حاد می شود چرا که مسافربرهای شخصی با مشکلاتی روبرو شده و تاکسی ها نیز گویا خیالی برای انجام دادن وظایف بدیهی خود ندارند.

براستی هزاران هزار کیلومتی که این تاکسی ها در روز بدون هیچ ارزشافزوده ایطی میکند و فضای شهررا آلوده می کنند تا چه میزان در بوجود آمدن این آلودگی ها نقش دارد؟ ازهمه مهمتر آنکه با عدم ایفای وظیفه این افراد بسیاری از مردم با خودروهای شخصی خود به مسافر کشی روی می آورند و این آلودگی مضاعفی رارقم می زند.

با دوستی پیرامون راه حل های آنی رسیدگی به وضعیت آلودگی هوا سخن می گفتیم و من با توجه در خطربودن جان انسان ها می گفتم که باید عبور و مرور خودروهای شخصی را لاقل برای چند روز ممنوع کنند. اما آن دوست بدرستی می گفت با کدام وسیله حمل و نقل عمومی؟

وقتی تاکسی ها از ارائه خدمات بدیهی خود سرباز می زنند طبیعی است که مردم روی به وسایل شخصی خود بیاورند.

البته برای رفع مشکل یک راه حل منطقی نیز وجود دارد. با ایجاد محدودیت برای خودروهای شخصی بار مسافرین بر روی دوش ناوگان حمل و نقل شهری بیافتد و با نظارت همه جانبه اگر تاکسی ها از انجام وظایف خود سر باز زدند با جریمه های سنگین روبرو شوند این راهکاریست که می تواند سر و سامانی به وضعیت نابسمان تاکسی ها در تهران بدهد.

سازمان تاکسیرانی فارغ از تمامی این نکات وظیفه دارد که با این پدیده برخورد جدی کند و همگان می دانیم که سال هاست این روندها ادامه دار بوده و کسی به روی مبارک خود هم نمی آورد. براستی ده ها کارمند و صدها و شاید هزاران بازرس این سازمان که از بیت المال ارتزاق کرده و درآمدشان از جیب مردم پرداخت می شود آیا نباید در قبال این دریافت خدماتی هم از خودشان ارائه بدهند؟

چرا باید یک تخلف آشکار اینچنین عادی شده که هیچ کس را صدای اعتراضش نباشد؟ کاش گوشی برای شنیدن و مسئولی برای پاسخگو بودن وجود داشت.