به گزارش خرداد ،گاهی یک انتظار، چنان شیرین است که فرد، با همه ی سختی ها و رنج هایش، حاضر است آن را تحمل کند به امید روزی که می داند انتظار او به پایان می رسد و به مقصود یا محبوب خویش خواهد رسید؛ انتظار یک مادر برای تولد فرزندش از همین دست انتظارهای شیرین است.
اما همین مادری که ماه ها، درد و مشقت بارداری را تحمل کرد تا روزی چشمش به صورت زیبای فرزندش گشوده شود، شاید نمی دانست ممکن است روزی فرا برسد که چشمش به درب اتاقی کوچک در گوشه ای از آسایشگاه سالمندان خیره شود تا شاید باردیگر چهره ی فرزندش را ببیند؛ همان فرزندی که یک روز، انتظاری شیرین را برای او رقم زده بود، امروز برای او انتظاری تلخ ساخته است.
مادری که تمام وقت، جسم و جانش را برای رفاه و آسایش فرزندش فدا کرده، پا به پای او راه رفته تا او قد بکشد، بزرگ شود تا روزی عصای دست اش باشد؛ امروز پس از سال ها، به عصای چوبینی در گوشه ای از آسایشگاه تکیه کرده تا شاید عصای دستش از راه برسد و وقتی هم برای دیدار او صرف کند.
آسایش واقعی یک پدر و مادر جایی است که در کنار فرزندان و نوه‌هایی باشد که روزها و سال ها را برای قد کشیدن و به عرصه رسیدن آن ها وقت و جانش را صرف کرده بود؛ آسایشگاهِ یک مادر و پدر کنار خانواده است نه در میان سالمندان دیگری که هر کدام به نوعی دچار بی مهری فرزند خویش‌اند.
از زمانی که فرزندان، آسایش پدر و مادر خویش را در میان دیگر سالمندان دانستند ودر پی آسایش خود گشتند، روز به روز بر تعداد مراجعات سالمندان به آسایشگاه یا خانه‌ی سالمندان بیشتر شده است.
توان مالی دارند، توانایی همراهی با روحیات سالمند را ندارند
مریم عابدی، پرستار یک مرکز نگهداری از سالمندان در گفت و گو با خبرنگار ایسنا، در این رابطه عنوان کرد: همه ی سالمندانی که برای پذیرش به خانه ی سالمندان آورده می شوند، بیش از 2 فرزند دارند و در اغلب موارد این فرزندان، توانایی مالی و جسمی نگهداری مادران و پدران خود را دارند، اما صبر و توانایی همراهی با روحیات یک سالمند را ندارند.
پرستار مرکز سالمندان با اشاره به اینکه پذیرش سالمندان زیر 60 سال ممنوع است، گفت: طبق قانون، سالمندان زیر 60 سال توسط خانه ی سالمندان پذیرفته نمی شوند اما گاهی به علت اصرار فرزندان بر عدم نگهداری مادر یا پدر خود، و همچنین رهایی پدر و مادر توسط فرزند، خانه ی سالمندان مجبور به پذیرش است تا از آسیب های بعدی جلو گیری شود.
عابدی تصریح کرد: در بسیاری از موارد، هنگامی که مادر و پدر سالمند همراه فرزندان در آسایشگاه پذیرش می شوند، پدر یا مادر از ماندن در خانه سالمندان ممانعت می کنند اما فرزندان بدون توجه به این امر، مادر یا پدر خود را به آسایشگاه می سپارند.
وی با اشاره به اینکه سالمندان به دو دسته وابسته به تخت و رونده، تقسیم می شوند، گفت: برخی از سالمندان به دلیل عدم توانایی در تحرک، به طور مدام وابسته به تخت هستند و امکان راه رفتن ندارند اما تعداد زیادی از این سالمندان، توانایی تحرک دارند و دچار مشکل جسمی خاصی نیستند به همین دلیل قرار گرفتن در کنار سالمندان وابسته به تخت برایشان دشوار است و این دو دسته، باید در دوبخش مراقبت شوند.
عابدی از کمبود امکانات در خانه سالمندان خبر داد و گفت: یک آسایشگاه سالمندان باید به امکاناتی از قبیل آسانسور، فضای سبز کافی و تهویه مناسب مجهز باشد در حالی که معمولا خانه های سالمندان از داشتن این امکانات محروم است.
افسردگی و مرگ سالمندان به دلیل دوری از خانه و فرزندان
این پرستار تاکید کرد: گاهی سالمندان هنگام پذیرش هیچ نوع بیماری خاصی ندارند اما به محض ورود به خانه‌ی سالمندان، به دلیل دوری از خانه و فرزندان خود، دچار افسردگی شده و از غم دوری خانواده‌ی خود بیمار می‌شوند و فوت می‌کنند.
وی خاطر نشان کرد: علی رغم کمبود بودجه و امکانات در خانه های سالمندان، کمک های مردمی قابل توجهی به این مراکز اهداء می شود، علاوه بر اشخاصی که به صورت مداوم کمک های مالی به خانه سالمندان هدیه می کنند برخی نیز به طور مستمر به ملاقات سالمندان می‌آیند؛ هرچند که هیچ کس جای خالی فرزندان آنان را پر نمی‌کند.
زمانی که فوت شد به ما اطلاع دهید
پرستار مرکز با اشاره به اینکه، روز به روز بی مهری فرزندان به پدر و مادر بیشتر می شود، تاکید کرد: در برخی موارد، سالمندان در اثر شدت بیماری به آی سی یو بیمارستان ارجاع داده می شوند و هنگامی که پرسنل خانه سالمندان به خانواده و فرزندان آنان، این مسئله را اطلاع می دهند، فرزندان در کمال ناباوری می گویند "تنها زمانی که مادر یا پدرمان فوت شد به ما اطلاع دهید".
این پرستار مرکز سالمندان خاطرنشان کرد: مراقبت از روحیه‌ی یک سالمند در کنار مراقبت جسمی او اهمیت دارد؛ پرستاران و پرسنل این مراکز تمام توان خود رابرای نگهداری سالمندان صرف می کنند و این امر را وظیفه ی خود می دانند، تنها انتظار ما از فرزندان این است تا حداقل هفته ای یکبار به ملاقات مادر و پدرشان بیایند؛ علی رغم اینکه اکثر این سالمندان دچار بیماری آلزایمر هستند اما فرزندان خود را می شناسند و از عدم مراجعه فرزندان خود بی قراری می کنند.
ما منتظریم اما به دیدارمان نمی‌آیند
فاطمه خانم، مادر 70 ساله ای که بیش از چند سال است در خانه ی سالمندان، پذیرش شده است، گفت: زمان جوانی چند خدمتکار در منزل داشتم، هنر قالی بافی ام در همه ی محله مشهور بود و هنوز هم گاهی با خیال آن روزها زندگی می کنم؛ هر روز ساعت ملاقات در انتظار پسرانم به درب آسایشگاه خیره می شوم تا بار دیگر روی ماه فرزندانم را ببینم.
این مادربزرگ با اشتیاق از نوه های خود یاد می کرد و می گفت: پرستاران این مرکز از هیچ خدمت و محبتی به ما دریغ نمی کنند اما یک مادر در کنار فرزندان و خانواده خودش آرامش بیشتری دارد؛ همه ما سالمندان، در ساعات ملاقات در انتظار فرزندانمان می نشینیم اما در بیشتر مواقع کسی به دیدار ما نمی آید.
