معجره به وقت پنجره‌های بسته

خرداد: پرسپولیس شب گذشته موفق شد با تساوی برابر السد به فینال لیگ قهرمانان آسیا برسد.

به گزارش خرداد، حبیب خلیفه: لحظات زیادی به پایان بازی نمانده بود. بازیکن السد توپ را گرفت نگاهی به ژاوی انداخت (کاری که تمام بازیکنان السد بعد از در اختیار گرفتن توپ انجام می دهند، از گلر گرفته تا بغداد) ستاره سابق بارسا دستور سانتر داد، توپ درست پشت مدافعان پرسپولیس روی سر ژاوی فرود آمد و...گل بود! چطور گل نشد؟!

 ژاوی احتمالا تمام شب را با این سوال سپری کرده: چطور گل نشد؟ سوالی ساده که پاسخی ساده تر دارد: بیرانوند.

صحنه یاد شده برای من که از نمای پشت به دروازه السد و در فاصله چند صدمتری بازی را تماشا می کردم، چیزی شبیه به صحنه معروف فیلم ماتریکس بود. برای لحظاتی انگار زمین و زمان ایستاد تا همه شاهد باشند بخت کدامیک در این بازی می خوابد، ژاوی یا بیرانوند؟!

فوتبال را همین تک صحنه ها رقم می زنند. همین تک صحنه هایی که به اندازه چند ثانیه هستند و چند سال اثرگذاری دارند. در سالهای قبل اما جنس پرسپولیس برای سربلند بیرون آمدن از این صحنه ها "جور" نمی شد. انگار باید سالها می گذشت تا پرسپولیس با تیمی یک دست، بدون بازیکنان تازه «شاخ» شده و با درایت برانکو به فینال آسیایی برسد.

 پرسپولیس قهرمان غرب آسیا شده و به فینال لیگ قهرمان راه یافته. دنیا به چشم سرخ ها، قرمزترین قرمزهاست! پرسپولیسی ها خوشحال ترین هواداران فوتبال هستند. برای آنها صعود با پنجره های بسته و بازیکنان مصدوم، انگار مزه دیگری دارد. آنها هر چند هفته یک بار پای تلویزیون می نشینند یا به استادیوم می روند، معجزه ای از تیم برانکو می بینند و شاد و خوشحال به رویاهای رنگی تر و فانتزی ترشان فکر می کنند.

 روا نیست بگوییم پرسپولیس با دستان خالی فینالیست شده. این تیم دستان پری دارد. از آدام همتی و شایان مصلح و طاهرخانی گرفته تا سیدجلال و بیرانوند و علیپور. معجزات این روزهای پرسپولیس در حماسه پنجره های بسته، چیزی نیست جز عرق ریختن بازیکنان در این چند فصل و تعهد و تدبیر مثال زدنی برانکو.

 بدون شک برانکو فصل جدیدی در تاریخ پرسپولیس ورق زده است. بعد از استانکو؛ پیرمرد اخمویی که با تیم خوش فرم و البته شال قرمزش سال ها قبل در گوشه دل پرسپولیسی ها جایی برای خود دست و پا کرد، در پرسپولیس هیچ «ویچ» محبوبی پا نگذاشت تا اینکه سر و کله مرد عینکی کت و شلوارپوش پیدا شد.

 دو قهرمانی در لیگ، رقم زدن نتایج عجیب و غریبی مثل دربی 4-2 و حالا فینالیست شدن در لیگ قهرمانان آسیا. تا قبل از این «برخی» ایراداتی هم به این کروات اتوکشیده وارد می کردند: «مرد بازیهای بزرگ نیست»، «فقط با 11 نفر اصلی خودش بازی می کند»، «تعویض بلد نیست» و انواع و اقسام نظریه ها و تزهایی که دست کم در این چند بازی در لیگ قهرمانان غلط از آب در آمد.

 پروفسور اهل جنجال نیست. در هر مصاحبه از سیل پیشنهاداتش از تیم های دیگر حرف نمی زند! اگر با شخصی در تیم مشکل داشته باشد بدون تخریب شخصیت عذر او را می خواهد و برای تثبیت خودش بازی رسانه ای و روانی راه نمی اندازد. برای تیمی همچون پرسپولیس که حاشیه های رنگارنگ مثل تک تیر اندازهای حرفه ای در کمینش نشسته اند، مگر غیر از اینچنین مربی ای لازم است؟!