جنگ زرگری یا رقابت جدی؛ دغدغه انتخاباتی اصولگرایان چیست؟

سرویس سیاسی خرداد: این روزها در رسانه های مختلف اعم از اصلاح طلب و اصولگرا بحث رقابت درون گروهی اصولگرایان آنهم با محوریت جبهه پایداری در یک قطب ماجرا و اصولگرایان سنتی ائتلاف در قطب دیگر انعکاس فراوانی دارد و یکطرف منکر این رقابت است و طرف دیگر بر جدی بودن ماجرا تاکید دارد و طیفی میانه این دو را می گیرند و هم از رقابت می گویند و هم از رفاقت اصولگرایان!

به گزارش خرداد، حال سئوال اینجاست که اساسا چنین رقابتی وجود دارد یا این یک تاکتیک انتخاباتی و به قول عامیانه یک جنگ زرگری است؟ اساسا موضوعیت و تاثیر گذاری چنین خبری در صحنه سیاسی و فرآیند نهایی انتخاباتی چیست؟ چرا چنین خبری تا این حد در رسانه های دو طرف انعکاس یافته و بدان پرداخته می شود؟ دغدغه انتخاباتی اصولگرایان آیا یک چنین رقابتی است و انان در فضای فعلی سیاسی به چه چیزی بیش از همه می اندیشند؟

مدل فضای پیشا انتخاباتی مجلس یازدهم قرابت نزدیک و سنخیتی همسان با فضای انتخاباتی مجلس نهم در زمستان هشت سال پیش دارد. جایی که اصولگرایان در غیاب رقیب همیشگی با فراغ بال بهارستان را در آستانه قبضه تمام عیار می دیدند و برای رسیدن به کرسی های سبز مثل همین دوران ائتلاف براه انداخته و از وحدت سخن می گفتند اما مانند همه ادوار قبلی موفق به این مهم نشده و در نهایت رقابت میان طیف یاران لاریجانی و جبهه پایداری تا انتها ادامه یافته و دو فراکسیون مستقل از هم را در مجلس نهم رقم زد.

حالا هم همان وضعیت حکمفرماست البته با کمی تغییر، این بار هم اصولگرایان رقیب جدی در برابر خود نمی بینند تنها تفاوت آنست که این بار با توجه به ائتلاف ناکام یاران لاریجانی با دولت مردان روحانی و نارضایتی بدنه میدانی حامیان طیف میانه رو اصولگرایان این بار کفه ترازو پیشاپیش در عدم مشارکت چشمگیر حامیان اصلاح و اعتدال به سمت تندروها با بدنه رای ثابت و همیشگی چرخش و چربش دارد

رقابت میان جبهه پایداری که آن زمان و در موضع ضعف تن به ائتلاف نداد و اکنون که خود را در آستانه پیروزی می بیند و قطعا به ائتلاف آری نخواهد گفت و کرسی های متصوره فراوان خود را بذل و بخشش نخواهد کرد! و طیفی از اصولگرایان که شاید بتوان آنان را نئو اصولگرایان با خوانش قالیباف خواند، جدی است و قطعا صوری و زرگری نیست اما در نهایت چه فرقی می کند چرا که در نتیجه همان حالت رقابت زرگری را دارد که فقط و شاید تنوره انتخابات را برای خود اصولگرایان گرم کند و الا بعید است که بتواند نظر حامیان دو آتشه اصلاح طلبان که از بی عملی اصلاح طلبان خسته شده اند، به سمت آرا و فکر جریانی چون اصولگرا سوق دهد.

پس اینکه فرض کنیم این یک تاکتیک انتخاباتی و برآمده از هوشمندی جریان اصولگرا برای تهییج افکار عمومی است یک خیال باطل و بدور از واقعیات ملموس جاری در اضلاع و اجزای جریان اصولگراست.

حال سئوال اینجاست که چرا رسانه های مختلف و به خصوص اصلاح طلب به این موضوع پرداخته و روی آن مانور می دهند؟ نکته البته به یک حقیقت تلخ باز می گردد، فضای سیاسی آنچنان در رخوت و رکود است و فضای رسانه های رسمی بسته و محدود و فاقد خلاقیت که سوژه و خبری جز پرداختن به این دعوای مسبوق به سابقه و البته فاقد اثر گذاری محسوس بیرونی در فضای سیاسی و عمومی جامعه، برای پرداختن باقی نمانده و رسانه ها مجبور به اکتفا به پردازش چنین سوژه هایی هستند

این دعوا البته دغدغه جدی بخشی از اصولگرایان است چرا که پیروزی یا شکست در آن و چینش نهایی لیست های اصلی انتخاباتی جریان اصولگرا می تواند آینده سیاسی شمار زیادی از اصولگرایان را دچار تغییر و تحول اساسی کند و آنان طبیعی است که برای نیل به قدرت و حضور در ساختار پارلمانی آینده و بهره گیری از امتیازات آن به طور جدی و با همه توان پای به این کارزار بگذارند

وقتی رقیبی برای رقابت وجود ندارد و پیروزی لیست طیف مقابل با هر مشارکت و حضوری قطعی به نظر می رسد، برای حضور در لیست باید هم که چانه زنی کرد و جسورانه به جلو رفت و رقابت را مقدم بر شعار وحدت و فانتزی های همیشگی و قدیمی اصولگرایان دید به خصوص که جوانان این طیف مشی بی تعارف و البته تندروانه تری نسبت به اسلاف پیشین خود دارند.