نظریه و توجیه تازه درباره مدل لباس رئیس‌جمهور منتخب: تحمیل نکنید!

داوود حشمتی روزنامه نگار در یادداشتی که در کانال تلگرامی امتداد منتشر شده است، در اینباره نوشته است: واقعیت این است که بخش مهمی از حرف و نقد در مورد «کاپشن» به خاطره بد همه ما از کاپشن پوش دهه هشتاد باز می‌گردد. با این حال، اما چند نکته در این باره وجود دارد:

پزشکیان از سبک افرادی است که به قرار گرفتن در چارچوب‌هایی که جامعه به آن‌ها تحمیل می‌کند، تمایلی ندارد. از آنجا که شخصا چنین روحیه‌ای دارم این وضعیت را درک می‌کنم. اینکه هر خوب و بد و حتی نوع لباس پوشیدن را جامعه، برای افراد تعریف میکند و دیگران باید در همان چارچوب عمل کنند تا «زیبا»، «شیک»، «امروزی» و یا «رسمی» به نظر بیایند نوعی تحمیل است.

اساسا پوشیدن کاپشن‌های نازک برای کسانی که تمایل دارند لباس اسپورت و راحت بپوشند و ناچار نباشند کت و شلوار به تن کنند، یک راه فرار است که حتما در بالا پوش علاوه بر پیراهن و به جای کت، تن پوش دیگری به تن کنند؛ لذا این فی نفسه قابل نقد نیست. به همان نسبت که کاپشن‌های نازک ممکن است گرما تولید کند، بیشتر از آن، پوشیدن کت می‌تواند موجب گرما شود.

ایراد به آراسته بودن، اتو داشتن و یا متناسب بودن اجزای پوشش به پزشکیان کاملا وارد و به جاست. شایسته یک رئیس جمهور نیست که با لباس اتونشده در جلسات حاضر شود. چه جلسه داخلی باشد و چه خارجی.

بیایید با هم توافق کنیم و بپذیرم که بخش مهمی از اندیشه‌ها و ارزش‌ها و نگرش‌های مسعود پزشکیان در دهه ۶۰ و متاثر از آن فضا شکل گرفته است. از نحوه مواجهه با مردم بدون تشریفات، تا حضورش در مجالس عزاداری. مقایسه کنید رفتار او را با آن نماینده‌ای که به صورت سرباز سیلی زد و یا نماینده‌ای که به نگهبان ساختمان گمرک، آنگونه پرخاشگری داشت. روحیه پزشکیان از این جنس نیست. او خودش را برتر از مردم نمی‌بیند و تمایلی به این ندارد که برتری حتی در پوشش هم رعایت شود. اگر به دهه اول انقلاب رجوع کنیم می‌بینیم که اساسا پوشیدن لباس‌های ساده، و یا انداختن پیراهن روی شلوار سبک و مدلی بود که انقلابیون دهه شصت آن را می‌پسندیدند؛ لذا نمی‌توان انتظار داشت به سرعت پزشکیان دست از ارزش‌هایی که درست میپندارد، برداشته و نوع دیگری رفتار کند. به باور من عدم حضور یک زن در زندگی او هم در مدل ظاهری او بی‌تاثیر نیست.