فرانک لمپارد احتمالاً باید بازی فردای چلسی را از روی نیمکت منچستر سیتی ببیند، به جای آنکه مثل ۱۳ سال گذشته در قلب تپندهی خط میانی چلسی باشد. اشلی کول نیز مطمئن است که باید مدتی دیگر را به بیهودگی طی کند، زیرا پس از آن که در تابستان درِ خروجی چلسی را به او نشان دادند، هنوز نتوانسته در رم چیزی از خود نشان بدهد. اما یک ۳۳ سالهی دیگر هست که کماکان در وسط صحنهی چلسی خواهد بود. حضور ادامهدار جان تری در تیم چلسی، برای کسی که برای اولین بار به او کمک کرد تا گام به روشنایی صحنه بگذارد اصلا تعجبی ندارد. زمانی که تری در سال ۱۹۹۸ تازه اولین قدمها را در راهیابی به ترکیب اصلی تیم برمیداشت، فرانک لبوف، قهرمان آن موقع جهان با فرانسه، یک چهرهی تثبیتشده در دفاع تیم بود.
او دربارهی شرایط امروز جان تری میگوید: «البته که جان یک فصل دیگر هم دارد ـ او میتواند برای دو یا سه سال دیگر هم ادامه بدهد. او فقط ۳۳ سال دارد. او سال گذشته فصلی عالی با چلسی داشت، فقط سه مسابقه را از دست داد. او نشان داد که هنوز میتواند در این سطح بالا کار کند. من دربارهی او نگرانی ندارم. اگر مورینیو تردیدی دربارهی جان داشت، قرارداد جدیدی به او نمیداد. مورینیو با کسی همدردی نمیکند. او میداند جان قادر به انجام چه کاری است، چون هر هفته او را به زمین میفرستد تا آن کار را انجام بدهد، و برای انجام آن به او اعتماد میکند.»
کاپیتان آبیها از لبوف و همبازیاش در مرکز خط دفاع مارسل دسایی به عنوان دو تن از تاثیرگذارترین افراد بر دورهی بازیاش نام برده است. لبوف میگوید: «زمانی را به یاد میآورم که در وسط زمستان در زمین تمرینی هارلینگتون هوا خیلی سرد بود، و او تنها کسی بود که با شورت و تیشرت آنجا دیده میشد. بقیهی ما خودمان را در سه لایه لباس پیچیده بودیم. او همان موقع هم یک بازیکن بَرنده بود. من مطمئن بودم که رسیدن او به ترکیب اصلی و ماندن در آن تنها دیر و زود دارد. وقتی در ۲۰۰۱ چلسی را ترک کردم، به او گفتم “حالا نوبت تو ست، بگیرش”. او همیشه ویژگیهای رهبری را داشته است. حضور او در دیدار فردا حیاتیست.»