قواره نامزدهای ریاست جمهوری در مناظره پایانی
جنس متفاوت افشاگری در دو گانه جهانگیری و روحانی با رئیسی و قالیباف
حال سئوال اینجاست که فارغ از مطلوبیت یا عدم مطلوبیت افشاگری و منازعه کلامی نامزدهای ریاست جمهوری در برنامه ای با این سطح از مخاطب عمومی و تاثیر و تبعات فرا انتخاباتی آن، آیا این دوئل ها و افشاگری ها از یک جنس و شالوده بودند و در آن منافع عمومی رای دهندگان نیز ملحوظ شده بود و در نهایت؛ نحوه رفتارورزی کدامیک بر دیگری در جریان این بگو و مگو، ارجحیت داشته و می تواند به گزینش گفتمان مطلوب به رای دهندگان کمک کند.
سرویس سیاسی خرداد/ امین داودی نیا:در ابتدای کار ذکر این نکته لازم و ضروری است که شاکله بندی مناظرات نامزدهای ریاست جمهوری و سبک و سیاق اجرای آن هیچ همخوانی با اصول حرفه ای و تجربیات جهانی نداشته و روش و سبکی من عندی دارد که در عمل امکان بازنمایی بهینه و شفافِ توانمندی، مزیت و قابلیت نامزدهای ریاست جمهوری را در مواجهه با رقبا از آنان سلب کرده و دستمایه سترگی برای گزینش آگاهانه مخاطبان به آنان نمی دهد و در عمل به نحوی است که نامزدها چاره و گریزی به جز همین برون نمایی های هیجانی و مجادلات کلامی و دوئل های لفظی دو به دو با هم ندارند تا اذهان را به خود جلب و حقانیت نظر و ایده شان را در همین فرصت اندک در چنین مظروفی به مخاطبان عرضه کنند.
به گزارش خرداد؛ حال در ادامه و مختصر و کوتاه به مهم ترین بحث نامزدها در مناظره سوم و نحوه ورود و نگرش آنان به این مقوله که می تواند رهیافتی جالب برای گزینش یکی از دو گفتمان مطرح را به مخاطبان ارائه دهد، عرضه می کنم.
شاه بیت و نقطه غایی مناظرات در لحظاتی بود که نامزدها به افشاگری علیه یکدیگر پرداخته و به شکل مستقیم نامزد مقابل خود را هدف قرار می دادند. نکته آنکه یک دو گانه و دو قطبی در این میان شکل گرفته و روحانی و جهانگیری در یک سوی میدان بودند و رئیس و قالیباف در سوی دیگر و هر چند هاشمی طبا آرام و با طمانیه چند کنایه لطیف و ریز نثار قالیباف کرد و میر سلیم نیز چند باری جهانگیری و روحانی را نواخت اما آن دوگانه پیش گفته بار اصلی مناظره سوم و پایانی را بر دوش می کشیدند.
حال سئوال اینجاست که فارغ از مطلوبیت یا عدم مطلوبیت افشاگری و منازعه کلامی نامزدهای ریاست جمهوری در برنامه ای با این سطح از مخاطب عمومی و تاثیر و تبعات فرا انتخاباتی آن، آیا این دوئل ها و افشاگری ها از یک جنس و شالوده بودند و در آن منافع عمومی رای دهندگان نیز ملحوظ شده بود و در نهایت نحوه رفتارورزی کدامیک بر دیگری در جریان این بگو و مگو ارجحیت داشته و می تواند به گزینش گفتمان مطلوب به رای دهندگان کمک کند.
پاسخ نگارنده فارغ از علقه و علاقه خود به روحانی و جهانگیری و آرزوی پیروزمندی روحانی در انتخابات، معطوف به شیوه و سبک این دو نامزد است و اما چرا؟
در ماجرای افشاگری و بگو و مگوهای جهانگیری و روحانی با قالیباف و رئیسی تفاوت مهم آن بود که دو گانه اولی به نقد محتوایی و رد گفتمانی رقیب در قالب این منازعات و افشاگری ها نظر داشتند و طرف مقابل تنها به حریم خصوصی و شخصی ورود یافته و کشاکش را به ورطه لج و لجبازی و رو کم کنی و آسیب و صدمه به شخصیت طرف مقابل، سوق داد.
جهانگیری اگر از املاک نجومی سخن گفت، منظورش نقد رویکرد شهرداری در واگذاری بی ضابطه و سبک مدیریتی و نیز برخوردهای پسینی در مواجهه با منتقدان و اطلاع رسانی بود، حال آنکه قالیباف مدام به عملکردهای شخصی جهانگیری حمله کرد و از واگذاری یک زمین با تخفیف به جهانگیری می گفت، و نیک می دانید فاصله این دو از کجا تا کجاست.
در دیگر سو ابراهیم رئیسی از برادر رئیس جمهوری نام برده و او را بدین واسطه مورد حمله قرار داد در حالیکه روحانی به عملکردهای انتخاباتی و استفاده هزینه ساز مقدسان در امر سیاسی انذار داد و عملکرد رئیسی در سمت قضایی را نقد کرد.
براستی اینکه روحانی در دهه 60 زمینی را با تخفیف گرفته و آنجا خانه ساخته یا جهانگیری در دهه هفتاد زمین ملک مسکونی خود را با تخفیف اخذ کرده ( که البته سندی از تخلف ارائه نشده و تنها مالکیت این افراد مشخص شد) چه دردی را از مشکلات امروز کشور می گشاید و اتفاقا اگر نقدی هم باشد به آقایانی باز می گردد که در همه این سال ها که این افراد مسئولیت های عالی داشته اند، در نهادهای نظارتی بدان نپرداخته اند.
اما اینکه پرونده املاک نجومی به کجا ختم شده و چه سرنوشتی می یابد به منافع عمومی باز می گردد، تا حقوق مردم استیفا و از طرف دیگر ریشه این تخلفات خشکانیده شده و نحوه مواجهه با رسانه های افشاگر نیز اصلاح شود.
اینکه مقدسات و ارزش ها فراتر از هر روزمرگی سیاسی باید بری از هر رقابت و نگرشی در این سطح بوده و جایگاه قدسی و فرا ملی و مذهبی خود را حفظ کنند، کسی شکی ندارد.
و البته در این میان نقدی هم به آقای روحانی وارد است که گفت پرونده آقای قالیباف را در سال 84 با مردانگی نگذاشته که افشا شود! که اینهم غلط و اشتباه بوده و شخصی سازی ماجراست.
هر چه هست می توان گفت جنس افشاگری متفاوت روحانی و جهانگیری با رئیسی و قالیباف در بزنگاه مهم و خطیر مناظره پایانی نامزدهای ریاست جمهوری به خوبی برای اهل مداقه و فن و مخاطب تیز هوش مشخص کرد که تفاوت این دو گفتمان چیست، یکطرف نگاه کلان نگرانه و فرا متنی به معضلات دارد و منافع عمومی را لحاظ می کند و دیگری در بند کشاکش های دفعی و آنی و مقطعی انتخاباتی و رقابتی با حریف است.
همانگونه که یکطرف از برنامه ها و کارنامه مشخص خود می گوید و دیگری هیچ گاه حاضر نشده برنامه ای ارائه بدهد و تنها به کلی گویی و اشاره به مواردی بسنده می کند که جذابیت جلب آنی و فوری مخاطب نا ژرف نگر را دارد.
هر چه هست به نظر می رسد در طلیعه هفته طلایی و نهای انتخابات در پیچ مناظره پایانی دوگانه روحانی و جهانگیری توانست آن تکانه لازم را با تاکتیکی که در مناظره برگزید در جامعه ایجاد کندو حال باید دید در این هفته پایانی فضای انتخاباتی چه شکل و سویی خواهد یافت و البته که در فضای مفرط بداخلاقی های انتخاباتی مشخص نیست باید منتظر چه افشاگری های داغ و تر و تازه ای بود!!
به گزارش خرداد؛ حال در ادامه و مختصر و کوتاه به مهم ترین بحث نامزدها در مناظره سوم و نحوه ورود و نگرش آنان به این مقوله که می تواند رهیافتی جالب برای گزینش یکی از دو گفتمان مطرح را به مخاطبان ارائه دهد، عرضه می کنم.
شاه بیت و نقطه غایی مناظرات در لحظاتی بود که نامزدها به افشاگری علیه یکدیگر پرداخته و به شکل مستقیم نامزد مقابل خود را هدف قرار می دادند. نکته آنکه یک دو گانه و دو قطبی در این میان شکل گرفته و روحانی و جهانگیری در یک سوی میدان بودند و رئیس و قالیباف در سوی دیگر و هر چند هاشمی طبا آرام و با طمانیه چند کنایه لطیف و ریز نثار قالیباف کرد و میر سلیم نیز چند باری جهانگیری و روحانی را نواخت اما آن دوگانه پیش گفته بار اصلی مناظره سوم و پایانی را بر دوش می کشیدند.
حال سئوال اینجاست که فارغ از مطلوبیت یا عدم مطلوبیت افشاگری و منازعه کلامی نامزدهای ریاست جمهوری در برنامه ای با این سطح از مخاطب عمومی و تاثیر و تبعات فرا انتخاباتی آن، آیا این دوئل ها و افشاگری ها از یک جنس و شالوده بودند و در آن منافع عمومی رای دهندگان نیز ملحوظ شده بود و در نهایت نحوه رفتارورزی کدامیک بر دیگری در جریان این بگو و مگو ارجحیت داشته و می تواند به گزینش گفتمان مطلوب به رای دهندگان کمک کند.
پاسخ نگارنده فارغ از علقه و علاقه خود به روحانی و جهانگیری و آرزوی پیروزمندی روحانی در انتخابات، معطوف به شیوه و سبک این دو نامزد است و اما چرا؟
در ماجرای افشاگری و بگو و مگوهای جهانگیری و روحانی با قالیباف و رئیسی تفاوت مهم آن بود که دو گانه اولی به نقد محتوایی و رد گفتمانی رقیب در قالب این منازعات و افشاگری ها نظر داشتند و طرف مقابل تنها به حریم خصوصی و شخصی ورود یافته و کشاکش را به ورطه لج و لجبازی و رو کم کنی و آسیب و صدمه به شخصیت طرف مقابل، سوق داد.
جهانگیری اگر از املاک نجومی سخن گفت، منظورش نقد رویکرد شهرداری در واگذاری بی ضابطه و سبک مدیریتی و نیز برخوردهای پسینی در مواجهه با منتقدان و اطلاع رسانی بود، حال آنکه قالیباف مدام به عملکردهای شخصی جهانگیری حمله کرد و از واگذاری یک زمین با تخفیف به جهانگیری می گفت، و نیک می دانید فاصله این دو از کجا تا کجاست.
در دیگر سو ابراهیم رئیسی از برادر رئیس جمهوری نام برده و او را بدین واسطه مورد حمله قرار داد در حالیکه روحانی به عملکردهای انتخاباتی و استفاده هزینه ساز مقدسان در امر سیاسی انذار داد و عملکرد رئیسی در سمت قضایی را نقد کرد.
براستی اینکه روحانی در دهه 60 زمینی را با تخفیف گرفته و آنجا خانه ساخته یا جهانگیری در دهه هفتاد زمین ملک مسکونی خود را با تخفیف اخذ کرده ( که البته سندی از تخلف ارائه نشده و تنها مالکیت این افراد مشخص شد) چه دردی را از مشکلات امروز کشور می گشاید و اتفاقا اگر نقدی هم باشد به آقایانی باز می گردد که در همه این سال ها که این افراد مسئولیت های عالی داشته اند، در نهادهای نظارتی بدان نپرداخته اند.
اما اینکه پرونده املاک نجومی به کجا ختم شده و چه سرنوشتی می یابد به منافع عمومی باز می گردد، تا حقوق مردم استیفا و از طرف دیگر ریشه این تخلفات خشکانیده شده و نحوه مواجهه با رسانه های افشاگر نیز اصلاح شود.
اینکه مقدسات و ارزش ها فراتر از هر روزمرگی سیاسی باید بری از هر رقابت و نگرشی در این سطح بوده و جایگاه قدسی و فرا ملی و مذهبی خود را حفظ کنند، کسی شکی ندارد.
و البته در این میان نقدی هم به آقای روحانی وارد است که گفت پرونده آقای قالیباف را در سال 84 با مردانگی نگذاشته که افشا شود! که اینهم غلط و اشتباه بوده و شخصی سازی ماجراست.
هر چه هست می توان گفت جنس افشاگری متفاوت روحانی و جهانگیری با رئیسی و قالیباف در بزنگاه مهم و خطیر مناظره پایانی نامزدهای ریاست جمهوری به خوبی برای اهل مداقه و فن و مخاطب تیز هوش مشخص کرد که تفاوت این دو گفتمان چیست، یکطرف نگاه کلان نگرانه و فرا متنی به معضلات دارد و منافع عمومی را لحاظ می کند و دیگری در بند کشاکش های دفعی و آنی و مقطعی انتخاباتی و رقابتی با حریف است.
همانگونه که یکطرف از برنامه ها و کارنامه مشخص خود می گوید و دیگری هیچ گاه حاضر نشده برنامه ای ارائه بدهد و تنها به کلی گویی و اشاره به مواردی بسنده می کند که جذابیت جلب آنی و فوری مخاطب نا ژرف نگر را دارد.
هر چه هست به نظر می رسد در طلیعه هفته طلایی و نهای انتخابات در پیچ مناظره پایانی دوگانه روحانی و جهانگیری توانست آن تکانه لازم را با تاکتیکی که در مناظره برگزید در جامعه ایجاد کندو حال باید دید در این هفته پایانی فضای انتخاباتی چه شکل و سویی خواهد یافت و البته که در فضای مفرط بداخلاقی های انتخاباتی مشخص نیست باید منتظر چه افشاگری های داغ و تر و تازه ای بود!!
