در چنین فضا و شرایطی سفر ناگهانی ظریف به فرانسه و مذاکره وی با همتای فرانسوی و امانوئل مکرون زنگ خطر را برای دلواپسان به صدا درآورد و هجمه ها به ظریف دوباره آغاز شد که این اقدام بر خلاف سیاست های اعلامی رهبر انقلاب دئر نفی مذاکره با آمریکا است در حالیکه ظریف از فرانسه به تهران آمده و سپس به فاصله 24 ساعت بعد دوباره به پاریس رفت و این می تواند نشانه ای از هماهنگی و کسب اجازه از مقامات عالی کشور باشد و مضاف بر آن ایشان هیچ گاه مذاکره با طرف های اروپایی را رد نکرده اند و ظریف هم در این مدت و در طول مذاکرات برجام نشان داد که به خط قرمزها به شدت پایبند بوده و سر خود و بدون هماهنگی با سیاست های اصولی نظام عمل نمی کند.
یادمان نرود و البته دلواپسان فراموش نکنند که یک سال و چند ماه پس از توافق برجام، حسن روحانی طی سخنرانی روز دانشجو در دانشگاه تهران با تأکید بر اینکه هیچ قدمی در مسأله برجام برنداشتیم مگر آنکه با مقام معظم رهبری مشورت کردیم، اظهار داشت: «نامه‌های مکتوب ایشان خطاب به بنده موجود است و هیچ نامه‌ای نبوده که ایشان به من داده باشند و دستور قاطعی برای اجرای آن صادر نکرده باشم و همواره مبنا دولت بر این بوده که دستورات ایشان کاملاً اجرایی شود ... در روند مذاکرات، روزی ایشان دستوری فرمودند و در پاسخ چنین گفتم که اجرای آن چه بسا مشکل و دشوار باشد، اما ایشان تأکید کردند که با توکل به خدا کار را به جلو ببرید، بلافاصله پس از آن تیم هسته‌ای را به تهران فرا خوانده و توضیح دادم که نظر مقام معظم رهبری چنین است و باید اینگونه عمل شود و آنها چنین مطرح کردند که اگر اینگونه عمل کنیم، دیگر مذاکره تمام شده است، ولی پس از چند ساعت مشورت، به آنها اطمینان دادم که با توکل به خدا از این مشکل عبور خواهیم کرد و شما با ایمان قوی کار را به جلو ببرید و با توکل به خدا نکاتی را که رهبر معظم انقلاب بر آنها تأکید داشتند، اجرا کردیم ... برای تصمیماتی که در روند مذاکرات اتخاذ می‌شد، ساعت‌ها با مقام معظم رهبری جلسه داشتیم.»
حال نیز قطعا روال کار خارج از این چارچوب ها نبوده و مخالف خوانی دلواپسان تنها بهانه جویی بیش نیست چرا که آنان از نتیجه بخشی مذاکرات و تغییر فضای سیاسی داخلی آنهم در آستانه انتخابات در بیم هستند همانگونه که تندروهای اپوزیسیون نشین هم با تحولات اخیر دوباره به تکاپو افتاده و بر حجم حملات خود افزوده اند اما نکته آنجاست که خواست آنان سرنگونی و اضمحلال نظام است و این دلواپسان خود را مدافع نظام عنوان می کنند اما در بزنگاه ها نشان داده اند که منافع حزبی خود را مقدم بر هر گزاره و گزینه ای می بینند.
