جشن پایان کرونا در تهران!

سرویس اجتماعی خرداد: وضعیت خیابان های امروز تهران از اتوبان های پر ترافیک، مترو نسبتا شلوغ تا ازدحام ماشین ها در خیابان های فرعی که از امروز صبح بسیار به چشم می آید، یک سئوال جدی را پیش روی ما گذاشته.آیا کرونا از کشورمان رخت بر بسته و رفته است، آیا جشن پایان کرونا در ایران برقرار شده و ما از آن خبر نداریم؟؟؟

به گزارش خرداد، در حالیکه آمارها کماکان بر مدار صعودی قرار دارند و تنها از میزان مراجعه به واحدهای درمانی اندکی کاسته شده بود با پایان تعطیلات نوروزی شاهد حضور پر رنگ مردم در معابر عمومی و در قالب صنوف مختلف هستیم این درحالیست که دولت و وزارت بهداشت کماکان بر تعطیلی دانشگاه ها و مدارس مهر تایید زده و بر تعطیلی صنوف غیر ضروری تاکید کرده اند اما گویا بر این توصیه و تاکیدها از سوی فعالان اقتصادی بخش خصوصی وقعی نهاده نشده و شاهد حضور تقریبا پر رنگ و عادی شهروندان در اولین روز کاری بعد از تعطیلات عمومی نوروز در کشور و به خصوص پایتخت هستیم.

حال معنا و مفهوم این حضور پر رنگ جیست؟

این نکته بیش از هر چیزی گواه آن است که خلوتی معابر و عدم ازدحام عمومی در ایام نوروز بیش از هر چیز به تعطیلات مرسوم نوروزی باز می گشت و مع الاسف گویا مردم ما هنوز خطر کرونا را جدی نگرفته و به تبعات حضور اجتماعی در امکان عمومی واقف نشده اند!

دومین نکته آنست که دولت با توصیه و درخواست و کار فرهنگی و شعاری نمی تواند مانع از حضور مردم در خیابان ها و معابر عمومی شده و باید از قوه قهریه بهره گرفته و با قوانین انسدادی و اعمال سیاست هایی در مسیر منع آمد و شد جلوی این وضعیت را گرفته و اگر می تواند با ارائه مشوق های مالی مانع از بازگشایی شرکت های خصوصی و کسب و کارهای صنوف غیر ضروری شود والا با این وضعیت همه تمهیدات پیشین و خانه نشینی در ایام تعطیلات نوروزی ابتر مانده و بی نتیجه خواهد شد.

سومین نکته نیز به انفعال و سردرگمی و عدم کنش سازنده و رویکرد همیشه واکنشی نسبت به بحران ها در کشور باز می گردد. دولت و همه دستگاه های حاکمیتی باید پیش از امروز پیش بینی این وضعیت را داشته و برای جلوگیری از آن تمهیداتی می اندیشیدند، حال سئوال اینجاست که با حضور میلیون ها نفر امروز در خیابان و محل های کار که می تواند موج دوم شیوع را به شکلی سونامی وار رقم بزند، چه کسی پاسخگوست؟ چرا ما عادت نداریم که برای مواجهه با بحران دست به اقدامات پیشگیرانه و اعمال سیاست های هوشمندانه و بهنگام بزنیم و همیشه صبر می کنیم تا آوار بحران بر سرمان خراب شود و آنگاه به دنبال حل ماجرا می رویم؟؟؟

چهارمین نکته- بی شک تعطیلی گسترده می تواند تبعات مالی هنگفت و خطرناکی در کوتاه مدت برای جمع کثیری از مردم رقم بزند اما مگر چیزی مهم تر از جان و سلامتی مردم هم داریم؟ مضاف بر اینکه فراگیری و ابتلای عمومی می تواند در بلند مدت تبعات اقتصادی هنگفت تری را بر کشور تحمیل کند و اعمال سیاست های انسدادی هر چند سخت و پر هزینه است اما گریزی از آن نیست و هر گونه اهمال و تاخیر هزینه ها را بسسیار مضاعف تر خواهد کرد.

پنجمین نکته- مدلی از سوی کمیته اپیدمیولوژی کرونا بر اساس گزارش وزارت بهداشت ترسیم شده و طی آن 4 سناریوی احتمالی برای مهار کرونا مورد بررسی قرار گرفته است، بر اساس نمودارهای این مدل اگر ایزولاسیون 40 درصدی با دخالت حاکمیت اعمال شود، پیش بینی کل ابتلای قطعی تا پایان اردیبهشت ماه 811 هزار نفر خواهد بود این آمار در ایزولاسیون 30 درصدی 951 هزار نفر تا پایان اردیبهشت ماه خواهد بود و در ایزولاسیون 25 درصدی آمار ابتلای قطعی تا پایان اردیبهشت 1160 هزار نفر است. در همه این مدل ها با کمی تفاوت آمار کرونا از پایان اردیبهشت ماه نزولی و در مسیر افول خواهد بود اما در مدل چهارم که ایزولاسیون 10 درصدی اعمال شود، کشور تا پایان سال درگیر شیوع کرونا بوده و تا پایان اردیبهشت ماه نیز 2 میلیون و چهارصد هزار نفر به کرونا مبتلا خواهند شد و در نهایت تا پایان سال آمار ابتلا به کرونا 60 میلیون نفر خواهد بود!

حال سئوال اینجاست که با وضعیتی که امروز رقم خورد و شاهد حضور چشم گیر مردم در معابر عمومی و خیابان ها و معابر و وسایل حمل و نقل عمومی هستیم، وضعیت به کدامین سمت و سو خواهد رفت؟

چرا بخشی از مردم ما به رغم آمارهای مرگ و میر کرونا و شیوع تا این لحظه بیش از  پنجاه و چند هزار نفری آن در کشورT هنوز این موضوع را جدی نگرفته و چه اتفاقی باید بیافتد که آنان به مسئولیت اجتماعی خطیر خود واقف شوند، به خصوص که این حضور در اماکن عمومی هر چند از سوی اکثریت مردم هم نباشد، زنجیره انتقال را گسترش داده و پایدار می کند و زحمات همه آن افرادی که با سختی و مرارت در همه این مدت رعایت کرده و به قرنطینه خانگی پرداختند نیز بر باد می دهد. 

هر چه هست کرونا این ویروس منحوس هر چه که بوده و باشد یک نکته را بر همگان به اثبات رسانده که با کسی شوخی ندارد و جدی نگرفتن آن می تواند تبعات سخت و هنگفتی به همراه داشته باشد.